Open source en open standaarden

Met trots presenteren wij de Open Data Design Kit (ODDK). Een open source toolkit, samen met Studio Tast ontwikkeld  voor het ontwerpen en bouwen  van gebruiksvriendelijke open data platforms. 

Overheidsinformatie zoals stembureaudata, verkiezingsuitslagen, financiële huishoudboekjes en corona berichtgeving aanbieden als open data heeft ontzettend veel meerwaarde. Het biedt diverse hergebruikers mogelijkheden deze informatie in te zetten om  hun maatschappelijke en democratische rol beter in te vullen. Met toegang tot data over stembureaus en verkiezingsuitslagen konden we bijvoorbeeld samen met de NOS aantonen dat met de Tweede Kamerverkiezingen in 2021, 65.000 briefstemmen niet meegeteld zijn. Zonder  CoronAlert zou iedereen handmatig door de websites van 355 gemeenten, 12 provincies en 25 veiligheidsregio’s moeten speuren voor berichtgeving over coronamaatregelen. Dankzij het platform Waar-is-mijn-stemlokaal kunnen kiezers gemakkelijk de weg vinden naar het dichtstbijzijnde stemlokaal. En met Open Spending kunnen ook ambtenaren en politici (een vaak over het hoofd geziene groep van hergebruikers) gemakkelijk uitgaven en inkomsten binnen hun domein of gemeente benchmarken en vergelijken, met bijvoorbeeld andere gemeenten. 

Zodra de overheidsinformatie als open data beschikbaar wordt gesteld, staan de aanbieders van deze informatie voor de uitdaging deze data zo gebruiksvriendelijk mogelijk aan te bieden. Dan rijzen er vragen op zoals ‘hoe zorgen we ervoor dat de eindgebruiker de gewenste data of informatie kan vinden en toepassen?’ En ‘hoe kunnen ontwikkelaars worden ondersteund om kwalitatieve open data platforms te ontwikkelen die waardevol zijn voor de eindgebruiker?’ 

Op deze uitdaging hebben Studio Tast en de Open State Foundation zich gericht in het traject ‘Techneut zoekt Ontwerper’ van het SIDN fonds en Cultuurfonds Eindhoven. Met als resultaat  de Open Data Design Kit (ODDK): een open source kit die door de Open State Foundation (en andere organisaties) gebruikt kan worden voor het ontwerpen, prototypen en ontwikkelen van nieuwe en bestaande open data platforms. De ODDK kan zowel door ontwerpers als door ontwikkelaars gebruikt worden. Ontwerpers kunnen er handvatten vinden om hun datagedreven ontwerp mee vorm te geven, dat ontwikkelaars weer in staat stelt om het effectief te kunnen bouwen. De kit is beschikbaar voor iedereen die met open data wil werken.

Je kan de huidige opzet van de ODDK hieronder downloaden. Benieuwd hoe het ontwerp er nu ook echt uit ziet? Deze kan je hier downloaden in Adobe XD.

Over de komende maanden zullen de elementen waaruit de ODDK bestaat naar code vertaald worden om de ontwikkeling van een totaal nieuw platform  makkelijker en minder tijdrovend te maken. Er wordt op dit moment nog een website ontwikkelt waar de ODDK op wordt gepubliceerd. Volg hiervoor de Github van de ODDK.

Volgens de Vierde Europese Anti-Witwasrichtlijn van de Europese Commissie (AMLD) moeten alle lidstaten van de EU een openbaar Ultimate Beneficial Ownership (UBO) register opstellen. Met als doel het anonieme karakter van bedrijven en andere ondernemingen ontmaskeren en daarmee financiële misdrijven tegengaan, zoals witwassen, belastingontduiking en corruptie. Ondanks deze Europese regelgeving bleek vorig jaar bleek dat 63% van de lidstaten nog niet over een gecentraliseerd register beschikt. Nu, drie jaar na de in werking getreden regel, geeft de UBO Atlas een beeld van de huidige stand van zaken op het gebied van de openbaring van UBO-registers in lidstaten. Hiermee geven we iedereen de mogelijkheid om zelf de balans op te maken: welke landen  geven toegang tot de registers van uiteindelijke begunstigden en welke (nog) niet?

Drie jaar na de aanneming van vijfde anti-witwasrichtlijn en een jaar na de uiterste termijn voor de lidstaten om de registers van uiteindelijke begunstigden te installeren en open te stellen, geeft de UBO Atlas een beeld van de huidige stand van zaken in de Europese Unie. De atlas laat de specifieke aspecten zien van de implementatie en toegankelijkheid van registers van uiteindelijke begunstigden in de EU-lidstaten. Zo is mogelijk om onderscheid te maken tussen verschillende aspecten van het UBO-register en de implementatie hiervan: zoals wie er allemaal toegang tot het register heeft in een land, of er een betaalmuur is ingesteld en of de data gestructureerd is en beschikbaar is in een machine leesbaar formaat.  Zo kan het zijn dat een land wel een centraal register heeft opgesteld maar dat data niet vrij beschikbaar is doordat er voor gegevens betaald moet worden en niet in open data format zijn gepubliceerd, zoals in Nederland. 

De UBO Atlas bouwt voort op onderzoek dat is uitgevoerd door Transparency International. In de loop van de komende maanden zullen meer details over deze uiteindelijke begunstigden aan de UBO Atlas worden toegevoegd.

Ga nu naar uboatlas.eu en vergelijk Ultimate Beneficial Ownership-registers tussen EU-lidstaten! 

Openspending.eu is een coalitie voor open, eerlijke en verantwoordelijke overheidsuitgaven in de EU. Op deze manier willen we een einde maken aan het wegsluizen van overheidsgeld en wij hebben een plan dat daarbij zal helpen. Open State is mede-initiatiefnemer en neemt deel in deze coalitie.

Openspending.eu is een samenwerkingsverband van niet-gouvernementele organisaties en professionals die ervoor willen zorgen dat overheidsuitgaven eerlijk, open en efficiënt worden gedaan, en de beste prijs-kwaliteitverhouding en de beste resultaten voor Europa opleveren. Deze organisaties werken samen op nationaal en EU-niveau aan de bevordering van de beginselen van openheid bij de besteding van middelen, aanbestedingen en bedrijfseigendom binnen de EU. Deelnemende organisaties zitten verspreid door heel Europa, en Open State Foundation is er één van!

De coalitie Openspending.eu werkt op nationaal en EU-niveau aan de bevordering van de beginselen van openheid bij de besteding van middelen, aanbestedingen en bedrijfseigendom binnen de EU. Dit is op basis van drie thema’s:

• Transparante besteding van EU-middelen: we dringen aan op volledige transparantie van de besteding van EU-middelen om toezicht door meerdere belanghebbenden mogelijk te maken, waarbij momenteel prioriteit wordt gegeven aan de transparantie van het fonds van de herstel- en veerkrachtfaciliteit. Wij dringen er bij de lidstaten op aan om volledige en open gegevens over de ontvangers van EU-middelen vrij te geven, zodat het maatschappelijk middenveld en onderzoeksjournalisten over voldoende informatie beschikken om de uitgaven te controleren. 
• Open aanbestedingen: Wij pleiten voor gebruiksvriendelijke, toegankelijke informatie over het hele aanbestedingsproces van de Europese regeringen, vanaf de planning, over de aanbesteding en gunning van opdrachten, tot de oplevering ervan. Wij willen dat regeringen bij de planning en uitvoering van contracten de relevante belanghebbenden gedurende het hele proces betrekken.

• Transparantie inzake bedrijfseigendom: Wij dringen aan op volledige, open en vrije toegang tot alle bedrijfsregistratiegegevens, met inbegrip van de registers inzake uiteindelijke begunstigden en vennootschapsbezit in de EU. Door informatie beschikbaar te stellen over de marktdeelnemers die een aanvraag voor een contract indienen, kan behoorlijk toezicht worden uitgeoefend en kunnen de besluitvormers ter verantwoording worden geroepen.

Lees hier meer over de doelstellingen van de coalitie.

Andere deelnemende partijen zijn: Access Info Europe (Spanje), ePaństwo Foundation (Polen), Forum Informationsfreiheit (Oostenrijk), Funky Citizens (Roemenië), Government Transparency Institute (Hongarije), K-Monitor (Hongarije), Open Contracting Partnership, Open State Foundation (Nederland), Parliament Watch (Italië), Transparency International EU, Transparency International (Litouwen), Transparency International (Portugal). Individuele leden: Adriana Homolova (Slowakije), Daniel Arosa Otero (Spanje), Manuel Garcia (Spanje).

James Boyle, Oct 25th, 2021

There are a few useful phrases that allow one instantly to classify a statement.  For example, if any piece of popular health advice contains the word “toxins,” you can probably disregard it.  Other than, “avoid ingesting them.” Another such heuristic is that if someone tells you “I just read something about §230..” the smart bet is to respond, “you were probably misinformed.”    That heuristic can be wrong, of course. Yet in the case of §230 of the Communications Decency Act, which has been much in the news recently, the proportion of error to truth is so remarkable that it begs us to ask, “Why?”  Why do reputable newspapers, columnists, smart op ed writers, legally trained politicians, even law professors, spout such drivel about this short, simple law? 

        §230 governs important aspects of the liability of online platforms for the speech made by those who post on them. We have had multiple reasons recently to think hard about online platforms, about their role in our politics, our speech, and our privacy. §230 has figured prominently in this debate.  It has been denounced, blamed for the internet’s dysfunction, and credited with its vibrancy. Proposals to repeal it or drastically reform it have been darlings of both left and right. Indeed, both former President Trump and President Biden have called for its repeal.  But do we know what it actually does? Here’s your quick quiz: Can you tell truth from falsity in the statements below? I am interested in two things.  Which of these claims do you believe to be true, or at least plausible?  How many of them have you heard or seen? 

A.) §230 is the reason there is still hate speech on the internet.  The New York Times told its readers the reason “why hate speech on the internet is a never-ending problem,” is “because this law protects it.”  quoting the salient text of §230.

B.)  §230 forbids, or at least disincentivizes, companies from moderating content online, because any such moderation would make them potentially liable.  For example, a Wired cover story claimed that Facebook had failed to police harmful content on its platform, partly because it faced “the ever-present issue of Section 230 of the 1996 Communications Decency Act. If the company started taking responsibility for fake news, it might have to take responsibility for a lot more. Facebook had plenty of reasons to keep its head in the sand.”

C.) The protections of §230 are only available to companies that engage in “neutral” content moderation.  Senator Cruz, for example, in cross examining Mark Zuckerberg said, “The predicate for Section 230 immunity under the CDA is that you’re a neutral public forum.  Do you consider yourself  a neutral public forum?” 

D.)  §230 is responsible for cyberbullying, online criminal threats and internet trolls. It also protects against liability when platforms are used to spread obscenity, child pornography or for other criminal purposes. A lengthy 60 Minutes program in January of this year argued that the reason that hurtful, harmful and outright illegal content stays online is the existence of §230 and the immunity it grants to platforms.  Other commentators have blamed §230 for the spread of everything from child porn to sexual trafficking.

E.)  The repeal of §230 would lead online platforms to police themselves to remove hate speech and libel from their platforms because of the threat of liability.  For example, as Joe Nocera argues in Bloomberg, if §230 were repealed companies would “quickly change their algorithms to block anything remotely problematic.  People would still be able to discuss politics, but they wouldn’t be able to hurl anti-Semitic slurs.”

F.) §230 is unconstitutional, or at least constitutionally problematic, as a speech regulation in possible violation of the First Amendment.  Professor Philip Hamburger made this claim in the pages of the Wall Street Journal, arguing that the statute is a speech regulation that was passed pursuant to the Commerce Clause and that “[this] expansion of the commerce power endangers Americans’ liberty to speak and publish.”  Professor Jed Rubenfeld, also in the Wall Street Journal, argues that the statute is an unconstitutional attempt by the state to allow private parties to do what it could not do itself – because §230 “not only permits tech companies to censor constitutionally protected speech but immunizes them from liability if they do so.”

What are your responses to the quiz?  My guess is that you’ve seen some of these opinions and find plausible at least one or two.  Which is a shame because they are all false, or at least wildly implausible.  Some of them are actually the opposite of the truth. For example, take B.) §230 was created to encourage online content moderation.  The law before §230 made companies liable when they acted more like publishers than mere distributors, encouraging a strictly hands-off approach.  Others are simply incorrect.  §230 does not require neutral content moderation – whatever that would mean.  In fact, it gives platforms the leeway to impose their own standards; only allowing scholarly commentary, or  opening the doors to a free-for-all.  Forbidding or allowing bawdy content.  Requiring identification of posters or allowing anonymity.  Filtering by preferred ideology, or religious position.  Removing posts by liberals or conservatives or both.

What about hate speech? You may be happy or sad about this, but saying really bad things about groups of people, whether identified by gender, race, religion, sexual orientation or political affiliation, is legally protected in the United States.  Not by §230, but by the First Amendment to the US Constitution. Criminal behavior? §230 has an explicit exception saying it does not apply to liability for obscenity, the sexual exploitation of children or violation of any other Federal criminal statute.  As for the claim  that “repeal would encourage more moderation by platforms,” in many cases it has things backwards, as we will see. 

Finally, unconstitutional censorship? Private parties have always been able to “censor” speech by not printing it in their newspapers, removing it from their community bulletin boards, choosing which canvassers or political mobilizers to talk to, or just shutting their doors.  They are private actors to whom the First Amendment does not apply.  (Looking at you, Senator Hawley.)  All §230 does is say that the moderator of community bulletin board isn’t liable when the crazy person puts up a libelous note about a neighbor, but also isn’t liable for being “non neutral” when she takes down that note, and leaves up the one advertising free eggs.  If the law says explicitly that she is neither responsible for what’s posted on the board by others, nor for her actions in moderating the board,  is the government enlisting her in pernicious, pro-egg state censorship in violation of the First Amendment?!  “Big Ovum is Watching You!”?  To ask the question is to answer it.  Now admittedly, these are really huge bulletin boards!  Does that make a difference?  Perhaps we should decide that it does and change the law.  But we will probably do so better and with a clearer purpose if we know what the law actually says now.

It is time to go back to basics.  §230 does two simple things. 

1.) It says platforms, big and small,  are not liable for what their posters put up.  That means that social media, as you know it — in all its glory (Whistleblowers! Dissent!  Speaking truth to power!) and vileness (See the internet generally) — gets to exist as a conduit for speech. It also protects you as a user when you repost something from somewhere else. This is worth repeating. §230 protects individuals.   Think of the person who innocently retweets, or reposts, a video or message containing libelous claims; for example, a #MeToo, #BLM or #Stopthesteal accusation that turns out to be false and defamatory. Under traditional defamation law, a person republishing defamatory content is liable to the same extent as the original speaker.  §230 changes that rule.   Perhaps that is good or perhaps that is bad – but think about what the world of online protest would be like without it.   Perhaps Aunt Sally would stop reposting content claiming that Bill Gates is after her with his microchips.   And perhaps — no, for sure — the Harvey Weinstein’s of the world would be bringing defamation suits against influential people who retweeted a #MeToo claim, turning #MeToo into…  #Me?  #MeMaybe?  #MeAllegedly? Even assuming that they could find a platform to post that accusation on. Without §230, would they? As a society we might end up thinking that the price of ending that safe harbor was worth it, though I don’t think so.  At the very least, we should know how big the bill is before choosing to pay it.

2.) It says platforms are not liable for attempting to moderate postings, including moderating in non-neutral ways.  The law was created because, before its passage, platforms faced a Catch 22.  They could leave their spaces unmoderated and face a flood of rude, defamatory, libelous, hateful or merely poorly reasoned postings. Alternatively, they could moderate them and see the law (sometimes) treat them as “publishers” rather than mere conduits or distributors.  The New York Times is responsible for libelous comments made in its pages, even if penned by others.  The truck firm that hauled the actual papers around the country (how quaint) is not. 

So what happens if we merely repeal §230?  A lot of platforms that now moderate content extensively for violence, nudity, hate speech, intolerance, and apparently libelous statements would simply stop doing so.  You think the internet is a cesspit now?  What about Mr. Nocera’s claim that they would immediately have to tweak their algorithms or face liability for antisemitic postings? First, platforms might well be protected if they were totally hands-off.  What incentive would they have to moderate?  Second, saying hateful things, including antisemitic ones, does not automatically subject one to liability; indeed, such statements are often protected by the First Amendment. Neither the platform nor the original poster faces liability. Marjorie Taylor Greene’s “Jewish space-laser” comments manage to be both horrifyingly antisemitic and stupidly absurd at the same time.  But they are not illegal.  As for libel, the hands-off platform could claim to be a mere conduit. Perhaps the courts would buy that claim and perhaps not.  One thing is certain, the removal of §230 would give platforms plausible reasons not to moderate content. 

Sadly, this pattern of errors has been pointed out before. In fact, I am drawing heavily and gratefully on examples of misstatements analyzed by tech commentators and public intellectuals, particularly Mike Masnick, whose page on the subject has rightly achieved internet-law fame. I am also indebted to legal scholars such as Daphne Keller, Jeff Kosseff and many more, who play an apparently endless game of Whack-a-Mole with each new misrepresentation.  I say “endless” without hyperbole.  I could easily have cited 5 more examples of each error. But all of this begs the question.  Why? Rather than fight this one falsehood at a time, ask instead, “why is “respectable” public discourse on this vital piece of legislation so wrong?”

I am a law professor, which means I am no stranger to mystifying error. It appears to be an endlessly renewable resource. But at first, this one had me stumped.  Of course, some of the reasons are obvious.

• “I am angry at Big Tech because (reasons). Big Tech likes §230.  Therefore, I am against it.”
• “I hate the vitriol, stupidity and lies that dominate our current politics. I hate the fact that a large portion of the country appears to be in the grips of a cult.” (Preach, brother, preach!) “I want to fix that. Maybe this §230 lever here will work?  Because it looks “internet-ty” and the internet seems to be involved in the bad stuff?”
• “I know what I am saying is nonsense but it serves my political ends to say it.”

I share the deep distrust of the mega-platforms.  I think that they probably need significantly more regulation, though I’d start with antitrust remedies, myself.  But beyond that distrust, what explains the specific, endlessly replicated, fractal patterns of error about a simple law?[1]  I think there is an answer. We are using §230 as a Rorschach blot, an abstraction onto which we project our preconceptions and fears, and in doing so we are expressing some fascinating tendencies in our political consciousness.  We can learn from this legal ink-blot.

The Internet has messed up the public/private distinction in our heads. Analog politics had a set of rules for public actors – states or their constituent parts – that were large, enormously powerful and that we saw as the biggest threats in terms of endless disinformation (Big Brother in 1984) and repressive censorship (ditto).  It also had a set of rules for private actors – citizens and companies and unions.  True, the companies sometimes wielded incredible power themselves (Citizen Kane) and lots of us worried about the extent to which corporate wealth could coopt the public sphere.  (Citizens United.) But the digital world introduced us to network effects. Network effects undercut the traditional liberal solutions: competition or exit. Why don’t you leave Facebook or Instagram or Twitter? Because everyone else is on there too. Why don’t you start a competitor to each of them?  Same reason.  Platforms are private.  But they feel public. Twitter arguably exercised considerably more power over President Trump’s political influence than impeachment. What are we to make of that? We channel that confusion, which contains an important insight, into nonsensical readings of §230.  Save the feeling of disquiet.  But focus it better

The malign feedback loops of the attention economy reward speed, shallowness, and outrage. (Also, curiosity and Tiktok videos.)  The algorithms only intensify that. They focus on what makes us click, not what makes us think.  We rightly perceive this as a huge problem. The algorithms shape our mental nourishment the same way that Big Fast Food shapes our physical nourishment.  Our health is not part of the equation. The people who are screaming “This is big! We need to focus on it right now!” are correct….

…but it’s not all bad.   We need to recognize that the same networks that enabled QAnon, also enabled #Metoo and Black Lives Matter.  Without the cell phone video of a police stop, or the tweet recounting sexual harassment, both connected to a global network, both demanding our attention, we would not have a vital megaphone for those who have been silenced too long. §230 makes possible a curated platform. It cannot guarantee one.  (No law could. Read Daphne Keller on the problems of content-moderation on a large-scale basis.)  It lets users post videos or experiences without the platform fearing libel suits from those pictured, or even suits from those whose postings are removed. 30 years ago that was impossible. The “good old days” were not so good in providing a voice to the silenced.  Still, much of what we have today is awful and toxic. The temptation is to blame the dysfunction on an easy target: §230.  Fixing the bad stuff and keeping the good stuff is hard. Mischaracterizing this law will not aid us in accomplishing that task.  But knowing what it does say, and understanding why we mischaracterize it so frequently, well, that might help.

James Boyle © 2021 This article is licensed under a Creative Commons, Attribution, Non-commercial, Sharealike license. CC BY-NC-SA 3.0

[1]  This whole article is indebted to the work of Mike Masnick, Daphne Keller and Jeff Kosseff, together with many others.  Thanks for your service.  The pertinent parts of §230 are these: “No provider or user of an interactive computer service shall be treated as the publisher or speaker of any information provided by another information content provider… No provider.. shall be held liable on account of.. any action voluntarily taken in good faith to restrict access to or availability of material that the provider or user considers to be obscene, lewd, lascivious, filthy, excessively violent, harassing, or otherwise objectionable, whether or not such material is constitutionally protected.”  [Emphasis added] Not so hard, really?  Yet all the errors I describe here persist.

Een schimmige draaideur is een probleem want het tast het vertrouwen in de politiek aan, leidt tot ongelijke toegang en het creëert potentiële beïnvloeding tijdens de ambtsperiode voor vervolgfuncties. Met de zoekmachine Open Draaideur maakt Open State de Haagse draaideur inzichtelijk en kan iedereen inzicht krijgen in waar oud-Kamerleden en oud-bewindspersonen komen te werken na hun ambtsperiode. Wat blijkt: Een derde van alle oud-Kamerleden stapt na de ambtsperiode over als belangenbehartiger naar bedrijfsleven, brancheorganisatie of lobbybureau. De ‘politieke draaideur’ –  politici komen na hun ambtsperiode weer terug in de politiek, maar nu als lobbyist – blijkt in Nederland volop te draaien. Ga zelf op zoek naar ex-politici, bedrijf of partij: Opendraaideur.nl

Uit het onderzoek, uitgevoerd door de Open State Foundation, in samenwerking met de Volkskrant, blijkt dat een derde van alle oud-Kamerleden overstapt na de ambtsperiode over als belangenbehartiger naar bedrijfsleven, brancheorganisatie of lobbybureau. Maar daar zijn ze niet transparant over. Dit blijkt uit de data-verzameling van oud-Kamerleden tussen 2012 tot oktober 2021. Met de zelfstandige adviseurs erbij gerekend komt het aandeel zelfs uit op 44,4%. De ‘politieke draaideur’ – politici (bewindspersonen, Kamerleden) komen na hun ambtsperiode weer terug in de politiek, maar nu als lobbyist – blijkt in Nederland volop te draaien en maakt onderdeel uit van een schimmige en onevenwichtige lobby, blijkt uit het draaideur-onderzoek. Er zijn grote verschillen tussen de politieke partijen: vooral VVD-politici maken gebruik van de draaideur: 45,9%, en zelfs 60,0% als ook de zelfstandig adviseurs worden meegeteld.

Er wordt nu gesproken over een afkoelperiode van twee jaar. Nederland kent zo’n afkoelperiode niet (tot voor kort gold als enige dat ambtenaren van een ministerie de gewezen bewindspersoon niet binnen twee jaar als lobbyist mochten ontvangen); andere landen wel. Ons onderzoek wijst uit dat 56 oud-Kamerleden binnen twee jaar al de overstap naar een bedrijf, brancheorganisatie of lobbykantoor maakten. Hiervan zijn 64,3% op hun eigen beleidsterrein doorgegaan. Ondanks was hier al veel ophef over toen ex-minister Cora van Nieuwenhuizen de snelle overstap maakte naar brancheorganisatie Energie Nederland, maar er zijn ook voorbeelden te noemen van ex-Kamerleden: Oud-VVD Kamerlid Helma Lodders, die in maart vertrok, werd voorzitter van Vee en Logistiek Nederland en van een nieuwe brancheclub van online gokbedrijven, terwijl ze als Kamerlid landbouw en fiscaliteit in haar portefeuille had, en oud-PvdA-defensiewoordvoerder Angelien Eijsink is aan de slag gegaan bij de wapenlobby als voorzitter van de stichting Nederlandse Industrie voor Defensie en Veiligheid. 

Een schimmige draaideur is een probleem want het tast het vertrouwen in de politiek aan; het leidt tot ongelijke toegang tot de macht omdat een oud-politicus over informatie en netwerken beschikt die anderen niet hebben; en het creëert potentiële beïnvloeding tijdens de ambtsperiode – politici kunnen in hun oordeelsvorming al voorsorteren op een (mogelijke) vervolgfunctie.

• Een goed werkend lobbyregister (zoals ook al werkt bij de Europese Commissie en een aantal andere landen);
• Afschaffing van het behoud van de Kamerpas voor oud-Kamerleden;
• Ruimere ondersteuning van Tweede Kamerfracties (door meer budget voor eigen medewerkers zijn Kamerleden minder afhankelijk van lobbyisten voor informatie);
• Lobbyregulering en transparantie (lobbyisten zouden hun contacten moeten registreren, zodat een toezichthouder die kan controleren; Nederland is het enige West-Europese land zonder toezichthouder op lobbyactiviteiten);
• Een afkoelperiode van twee jaar voordat een oud-politicus op zijn werkterrein als belangenbehartiger aan de slag gaat:
  • Voor zowel bewindspersonen als Tweede Kamerleden;
  • Als verplichting voor oud-politici en niet voor ambtenaren van het gewezen departement;
  • Bij twijfelgevallen (werkterrein of niet) toetsing door onafhankelijke autoriteit;
  • In te voeren bij de aanstelling van het nieuwe Kabinet.
• Een cultuur verandering: er zal altijd een grijs gebied blijven betreft dit soort overstappen. Daarom is niet alleen regelgeving belangrijk, maar ook een verandering in cultuur: een transparante bestuurscultuur – ook in de Kamer – waar politici bewust zijn van hun rol.

Earlier this week, COMMUNIA was invited to participate in a high-level roundtable on access to and availability of audiovisual content across the EU hosted by Commissioner Thierry Breton. This round table which took place today marks the beginning of a stakeholder dialogue with the audiovisual industry to agree on concrete steps to improve the access to and availability of audiovisual content across borders in the EU. This stakeholder dialogue will take place in the coming months with meetings scheduled for 8 and 22 November and 10 December.

We have accepted this invitation in order to ensure that the perspective of users/consumers seeking access to audiovisual works will be represented in the discussions that should lead to the end of unjustified geo-blocking of audiovisual content in the EU. We have outlined our initial position in the opening statement delivered by Paul Keller during today’s high level round table:

Thank you Commissioner Breton for the invitation and the possibility to present our views in this context. We are a pan European association of organisations advocating for the defence of the public domain and strong user rights protections in the field of copyright.

The question of access to AV content is a highly relevant issue that directly affects the rights of users – in this case probably best described as consumers – in this case the right of access to culture. This right is violated every day when someone in the EU is trying to access AV productions online and is rejected because she is doing so from a territory where the production is artificially prevented from being available for consumption.

This such a situation does not only curtail the right of access to culture, it also damages the relationship between consumers who perceive this discrimination. Consumers perceive the relationship between producers of creative works and consumers as reciprocal: consumers are obliged to pay for the outputs of their creative work and the authors are obliged to enable consumers to access their works. When an industry is structurally failing to meet this reciprocal responsibility by discriminating against users on the basis of their geographical location it loses trust. This is especially problematic (for the whole system) in a field where other (often less legal) ways of acquiring access to the works in question are readily available. Finally this also hurts the creators of AV works with specific / smaller audiences, such as documentary movies. These creators often see the lack of EU-wide accessibility of their works (imposed on them by the funding models dominant in the sector) as limiting their ability to tell their stories (I say that as someone who has two documentary filmmakers in my immediate family and many friends who work in this industry).

So what should be done?

We are not the ones who are best positioned to provide concrete solutions here, although the general outline of a solution is relatively clear.

Initially this means that passive sales across member state borders must be enabled. Consumers must have the right to purchase access to content that is legally available to users in other member states in cases where the same content is not available in their location (or cannot be expected to become available shortly).

At the very minimum – [and as Rosa Thun rightly stressed in her intervention] – this should be the case for all productions that have received funding from public sources at the EU or Member State level. As in many other situations public money must result in public availability. This will also contribute to ambitions to raise the profile of publicly funded content on the internet, which should be an important element of creating a digital public space based on European values (support for a diverse cultural sector being one of them).

Finally (and this seems to be overlooked a lot) There must be better information. Right now it is often not possible for a consumer who is being refused service to easily discern where the work might be available instead (or when it will become available).

To conclude

From our perspective it is clear that this issue must be resolved. In this day and age it is getting harder and harder to explain to a generation raised on Netflix and YouTube why European AV productions on other platforms are not available wherever they are. We cannot expect from consumers that want to access these productions that they immerse themselves into the financing structures of the European AV sector or the nuances of copyright law to understand why this is the case. What this industry needs to figure out is how to ensure that consumer expectations (no matter how insignificant they may be when understood in licensable markets) are met. If this is not the case then we provide an unfair advantage to the big integrated platforms that have financial muscle to circumvent these issues. That will be a big loss for the diversity of the EU Audiovisual sector.

A lot has changed in the past one and a half years. Some of the things that were considered immutable elements of the AV sector have shifted under massive external pressure. Just two years ago no-one here would have predicted that it would be possible for me to watch movie releases via VOD during their initial theatrical release but the outside pressure created by the pandemic has enabled this. I do this via a service called picl.nl in the Netherlands that allows cinemas to make the films they are showing available via paid VOD and where you pay though the local cinema of your choice. This is how I watched most of the movies that I have seen during the pandemic and from a consumers’ perspective this is how things should be. It shows that improving the situation for consumers is possible without damaging other parts of the AV sector value chain.

So things can move under pressure and we hope that this stakeholder dialogue will create the conditions for finding solutions to the problem of unjustified geo-blocking. Such solutions must strengthen the European AV sector by making use of the opportunities that the digital infrastructure offers for better and more fair access to AV works from all member states.

Thank you very much

When the Austrian government published its implementation proposal for Article 17 in December 2020 we called it “the most realistic implementation proposal yet“. On the 3rd of September the Austrian Ministry of Justice published a draft version of the implementation law covering all provisions of the CDSM directive, which includes revised provisions for implementing Article 17. And while this revised proposal maintains much of the approach contained in the previous draft, it contains some unfortunate regressions that undermine the user rights protections contained in the original draft. 

Earlier this week, together with epicenter.works, Gesellschaft für Freiheitsrechte, Wikimedia Austria, Creative Commons Austria and the Cultural Broadcasting Archive we have submitted extensive comments in response to the new implementation draft (PDF, in German) which we summarise below.

One of the strongest elements of the original implementation proposal was that it combined some of the approaches to safeguarding user rights and to preventing overblocking first put forward by the German Ministry of Justice in its implementation proposals with an attempt to stick as closely as possible to the text of the directive. Where the German implementation proposal (which in the meantime has become law) introduced the provisions implementing Article 17 in an entirely new act, the Austrian proposal includes them into the existing copyright act. The new proposal both maintains this approach and continues to follow the lead of the German legislator when it comes to the user rights safeguards. Unfortunately it combines this approach with introducing some of the worst elements of the Article 17 implementation guidance issued by the Commission earlier this year, the so-called “earmarking” provisions for commercially valuable works that allow right-holders to opt-out of most user rights protections. 

For the most part the Austrian proposal follows the lead of the German legislator. The minimum threshold for the use of fully automated filters contained in the proposal is the same as the one contained in the German implementation law: 15 seconds for audio and video, 160 characters for text and 250Kb for images. These thresholds are lower than what was included in the previous proposal, which is not unexpected since the Austrian legislator seems to have clearly decided to adopt the de-facto standard set by the German implementation. Seen in this light it is disappointing to see that the Austrian legislator has not fully followed the German approach here. Where the German law excerpts single images from the rule that uploads should be considered legitimate only if they do not use more than half of an original copyright work, the Austrian daft misses such a clarification. This would mean that memes and other forms of transformative content based on visual works are not protected against overblocking. It remains unclear how the requirement not to use more than half of a work can ever be meaningfully fulfilled in the case of an image.

Other elements where the Austrian draft falls behind the standard set by the German legislator are the protection of legacy content from automated retroactive removal, provisions protecting openly licensed and works in the public domain from wrongful blocking and the failure to include a collective redress right for users’ organizations to file cases against platform operators that systematically fail to meet their obligations to protect legitimate uses, which was included in the first draft of the Austrian proposal and has disappeared since. Like the German legislator, the Austrian Ministry of Justice regrettably continues to insist on including the new neighbouring right for press publishers within the scope of Article 17, even though the directive is clear that it is in fact out of scope.

Maybe the most problematic aspect of the new Austrian proposal is how it would implement the exception for caricature, parody and pastiche. Unlike many other EU member states, the Austrian copyright act currently does not contain such an exception based on the optional exception contained in article 5.3(k) of the InfoSoc directive. Since Article 17(7) of the DSM directive makes this exception mandatory, the new draft now proposes to implement such an exception, but only for uses of works that are made available via the types of platforms covered by Article 17. This approach which would result in a situation where using a work for parody on YouTube would be legal, while the same use of the same work on a non-commercial platform or a private website would be illegal, defies belief. The DSM directive itself makes it explicit that the provision in Article 17(7) is there because these exceptions safeguard users’ fundamental rights, and it is hard to understand how the Ministry of Justice can come to the conclusion that fundamental rights deserve protection only on commercial platforms. 

This is why back in 2019 more than 60 eminent copyright scholars remarked that “a rational national lawmaker implementing the E&Ls in Article 17(7)[…] should take this opportunity to fully harmonize the respective national E&Ls beyond uses concerning [online platforms]”. In other words, limiting the scope of the new exception to uses on online platforms makes no sense and should be fixed before the draft becomes law.

The implementation proposal contains a number of other shortcomings that need to be fixed to bring it in line with the requirements of the directive. This includes an attempt to subject the new press publishers’ right to compulsory collective management. This is problematic as it would effectively prevent press publishers from granting licenses (including open licenses) for free if this aligns with their chosen business model. 

A final problematic element of the new implementation proposal is the fact that it requires remuneration for the use of out-of-commerce works (OOCWs) under the new fallback exception that allows cultural heritage institutions to make OOCWs in their collections available when there is no representative collective management organisation that could issue a license. Making such uses subject to remuneration goes against the logic of the out-of-commerce-works provisions introduced by the directive. By definition, any remuneration paid for the use of the fall-back exception would have to go to a collective management organisation that is not representative of the authors of the OOCWs in question. Consequently, it would be unable to pay the remuneration to the right category of authors. The remuneration requirement would make the use of the fall-back exception more difficult, while failing to compensate the actual authors of those works. It is therefore an unnecessary and unjustified barrier to the use of out-of-commerce works.

It is generally expected that the Ministry of Justice will introduce a revised draft (that will hopefully contain a number of the fixes that we have proposed in our submission) into parliament later this year.

Zorgen over de privacy bij de Kamer van Koophandel zijn terecht, maar geslotenheid is niet de oplossing. Nederland moet voldoen aan de EU-richtlijn voor open bedrijfsdata. Dat helpt de fraudeopsporing en verhoogt economische kansen, schrijven Bo Hijstek en Serv Wiemers vandaag in de Volkskrant.

Afgelopen week werd de Wet open overheid na zo’n tien jaar politiek debat aangenomen. Afgelopen week kwamen ook de Pandora Papers naar buiten, die blootlegden dat minister Wopke Hoekstra en andere prominenten schimmige constructies hadden gebruikt om belastingen te ontlopen. Met open overheidsdata, die nu nog besloten liggen bij de Kamer van Koophandel (KvK), waren we daar eerder achter gekomen. Het debat over de KvK, dat ook al jaren loopt, zou meer moeten gaan over openheid.

De Kamer van Koophandel is de afgelopen tijd mikpunt van kritiek, bijvoorbeeld afgelopen augustus toen 1.800 woonadressen van onder meer Kamerleden uitlekten. Daarnaast is de organisatie verantwoordelijk voor doelbewuste privacyschendingen: tegen betaling kunnen privéadressen van vennoten, verenigingsbestuurders en thuiswerkende zzp’ers worden opgevraagd. Daarvan maken opdringerige verkopers gretig gebruik.

Ook stalkers, moordenaars – zoals die van advocaat Wiersum –, reaguurders en andere gefrustreerden zijn slechts een betaling verwijderd van hun target. De (in deze krant zo gedoopte) ‘Kamer van Verkoophandel’ verdient, ten koste van privacy en veiligheid, geld met de verkoop van gegevens die zij verzamelt ter uitvoering van een publieke taak.De ministerraad leek ook gealarmeerd en besloot vorige week dat de Kamer van Koophandel woonadressen van ondernemers en bestuurders moet afschermen.
Dat is echter volstrekt onvoldoende: een vestigingsadres blijft verplicht, dus thuiswerkers blijven vogelvrij. Onbegrijpelijk. Adressen van zzp’ers moeten gewoon worden afgeschermd; dit werkt in andere Europese landen ook prima. Overige KvK-data kunnen wél worden opengesteld, want openheid heeft veel voordelen.

Momenteel zijn beide KvK-registers, het zogenaamde Handelsregister en het UBO- register, gesloten: je moet betalen voor informatie en kunt die niet vrij doorzoeken. Daardoor krijgt Nederland in de Global Open Data Index qua bedrijfsinformatie een dikke onvoldoende – 15 op een schaal van 100 – terwijl bijvoorbeeld Frankrijk, Groot-Brittannië, Singapore en Japan wel optimaal scoren. Willen we als Nederland tussen Myanmar en Peru blijven staan?
Ook worden we ingehaald door veel EU-landen die de implementatiedeadline van de Open-Data-richtlijn wél hebben gerespecteerd. Het doel van die EU-richtlijn is innovatie stimuleren: met open data kan iedereen nieuwe analyses en toepassingen maken. Zo heeft het openstellen van bedrijfsinformatie in het Verenigd Koninkrijk 780 miljoen euro aan extra economische activiteiten opgeleverd. Dat loopt Nederland nu mis.

Geslotenheid staat bovendien haaks op de doelen van de bedrijvenregisters. Het Handelsregister beoogt rechtszekerheid te bieden bij zakendoen: je kunt controleren wie eigenaar of tekeningsbevoegd is en of het bedrijf niet failliet is. Waarom zou die rechtszekerheid alleen beschikbaar moeten zijn voor kapitaalkrachtige ondernemers? Juist starters hebben belang bij het inschatten van risico’s.
Het zogeheten UBO-register bevat informatie over de ultimate beneficial owners van organisaties: diegenen die aan de touwtjes trekken en de winst binnenharken. Het beoogde nut van de data is vermindering van witwassen, terrorismefinanciering, corruptie en misbruik van publieke middelen.

Nederlandse autoriteiten steken daar onvoldoende moeite in en zo blijven we een doorvoerland voor fout geld. Er is langdurig en diepgravend onderzoek nodig voordat de Panama Papers, Open Lux en nu de Pandora Papers belastingontduikers kunnen ontmaskeren. Dat kan makkelijker en vooral sneller met een goed werkend UBO-register.
Bovendien zouden veel van de onderzochte praktijken überhaupt niet plaatsvinden als mensen zichzelf en hun vermogen niet konden verstoppen achter vennootschapsrechtelijke structuren. Ook waren Kamerlid Omtzigt en minister voor Medische Zorg Van Rijn niet op het verkeerde been gezet in de mondkapjesdeal met Sywert van Lienden als ze met open UBO-data diens belangen hadden kunnen checken.

Tot slot beperkt de Kamer van Koophandel hergebruik van de data door betalende afnemers: er worden restricties opgelegd aan bedrijven die data uit de registers verwerken in hun eigen diensten. De KvK wil kennelijk geen afstand doen van 4,5 miljoen euro jaarlijkse winst, een bedrag dat in het niet valt bij de maatschappelijke en economische opbrengsten van openstelling.

De Kamer van koophandel beschermt haar verdienmodel met een beroep op het databankenrecht; die claim lijkt strijdig met de publieke aard van de registers en de EU-Open-Data-richtlijn. Op die grond voert de brancheorganisatie van verstrekkers van bedrijfsinformatie (VVZBI) momenteel een bodemprocedure tegen de Kamer van Koophandel.
Tot die tijd is de politiek aan zet om een einde te maken zowel aan het versjacheren van privacy en veiligheid als aan geslotenheid. Mona Keijzer stond als staatssecretaris altijd pal voor het verdienmodel van de KvK. Maar Keijzer is weg en de Wet open overheid en de Pandora Papers liggen nu op tafel: een kans voor openheid bij de Kamer van (Ver)koophandel.

Serv Wiemers is directeur van en Bo Hijstek onderzoeker bij de Open State Foundation. Het artikel is ook terug te lezen op de Volkskrant: Opinie: Open data bij de Kamer van Koophandel schelen Wopke- en Sywert-Papers. 

Today, 55 civil society organizations, including COMMUNIA, sent a letter to the Member States of the World Intellectual Property Organization to express their concerns with regard to the outcome of the sixty-second series of meetings of the Assemblies of the Member States of the World Intellectual Property Organization, not to admit the Wikimedia Foundation as an observer to that organization.

The signatories of the letter recall that the WIPO discussions, where norm setting in copyright is concerned, are of utmost important to access to knowledge organisations:

“Given the key role of WIPO in shaping normative and practical work around copyright that impacts how researchers, educators and the public at large access and use knowledge, not admitting the Foundation as an observer would be unacceptable and it would run counter with the established practice on criteria for admission of observers at WIPO.”

This is the second time the application of the Wikimedia Foundation for observer status at WIPO was not approved. China was again the only country to reject the Foundation’s application, suggesting that the Wikimedia Foundation was spreading misinformation via the Wikimedia Taiwan chapter. The United States expressed their support for the Foundation’s application, calling for a transparent process, accessible for civil society organizations. The regional coordinator for Group B (the group of industrialized countries at WIPO, which includes many European Union member states) followed suit, underlining that the Foundation’ application had complied with the admission criteria.

According to Amanda Keton, General Counsel of the Wikimedia Foundation, “the Wikimedia Foundation’s absence from these meetings deprives our communities of an opportunity to participate in this process”. The Foundation said it will reapply for official observer status in 2022. We hope that by then WIPO Member States will have done everything in their power to facilitate admission of the Foundation, so that Wikimedia can start participating in the discussions of this UN agency without any further delays.

Op dinsdag 28 september zal de Wet open overheid opnieuw worden behandeld in de Eerste Kamer. Na bijna tien jaar touwtrekken zou deze wet dan eindelijk moeten worden aangenomen.

De actuele ontwikkelingen in politiek Den Haag onderstrepen nog eens het grote belang van open overheidsinformatie. De Wet open overheid (Woo) kan daaraan bijdragen. Ondanks dat de Woo verre van perfect is, pleit Open State Foundation samen met een aantal mediaorganisaties voor steun aan de Woo.

De Woo gaat uit van actieve openbaarmaking en dat is een stap vooruit ten opzichte van de huidige Wet openbaarheid bestuur (Wob). Ook wordt er met de Woo een Adviescollege Openbaarheid en Informatiehuishouding ingesteld dat behalve een advies- ook een ombudsman-functie gaat krijgen.

Wat niet lijkt te verbeteren, zijn de Wob- en Woo-termijnen. Op verzoek van de Eerste Kamer stuurde minister Ollongren op 14 september een overzicht van deze termijnen in andere EU-landen. Daaruit blijkt dat Nederland hooguit een matige middenmoter is. Daarbovenop worden in de praktijk de termijnen in Nederland geregeld overschreden.

Open State Foundation vraagt aandacht voor de lange termijnen en roept de minister op om (1) hoge prioriteit te geven aan het voldoen aan Wob/Woo-verzoeken binnen de gestelde termijnen en (2) samen met het nieuw in te stellen Adviescollege Openbaarheid en Informatiehuishouding te bezien waar inkorting van de termijnen in de praktijk mogelijk is.

Standplaats: Amsterdam

Open State Foundation is een non-profit organisatie die zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld tot de belangrijkste aanjager van digitale transparantie in Nederland. Open State Foundation bevordert het publiceren en hergebruik van open data, bijvoorbeeld in toepassingen die bijdragen aan de controleerbaarheid van de overheid. We werken samen met overheden, maatschappelijke organisaties, burgers en het bedrijfsleven aan een transparante samenleving. Zo bouwen we bijvoorbeeld platforms als openspending.nl en waarismijnstemlokaal.nl waarin data verzameld wordt, maar bieden we deze data ook via API’s aan en organiseren we hackathons en andere evenementen zodat anderen er mee aan de slag gaan.

We zoeken een allround full-stack developer om te werken aan onze diverse projecten (zie ook onze GitHub). We hebben een klein developersteam en runnen de projecten op onze eigen servers; je bent daarom ook bekend met Linux (Ubuntu). Onze eigen code is voornamelijk open source en we maken veel gebruik van open source code van anderen.

Naast je technische vaardigheden heb je interesse in de missie van onze stichting en kijk je verder dan de techniek. De bèta’s in onze organisatie hebben interesse in alfa onderwerpen en vice versa. Je wilt meewerken aan een digitaal transparantere samenleving en meer en betere open (overheids)data. Ook niet-technische werkzaamheden op dit vlak liggen je, ook al zal dit maar een klein onderdeel vormen, zoals het meedenken over de hackathons die we organiseren.

Bekijk ook de video over de missie van onze organisatie en onze strategie 2021-2023.

Algemeen

• Je hebt WO werk- en denkniveau
• Bij voorkeur, ervaring en affiniteit met:
• Open data
• Open overheid en overheidstransparantie

Frontend

• Vereist: Zeer sterk met HTML, CSS, JS
• Bij voorkeur, ervaring met:
• Bootstrap
• D3 of andere visualisatietechnieken
• UX/UI
• WordPress (onze niet-technische websites gebruiken WordPress)
• Svelte(Kit) (of ervaring met andere moderne web frameworks)

Backend

• Vereist: Python (of bedreven in een soortgelijke programmeertaal en de wil om Python te leren)
• Bij voorkeur, ervaring met:
• Elasticsearch
• Flask
• API’s
• ETL
• SQL
• Git(Hub)
• Data (dit komt overal in terug, dus handig zijn met data is fijn)

Systeembeheer

• Vereist: Je hebt ervaring met Linux (Ubuntu) en de command line
• Bij voorkeur, ervaring met:
• Docker (Compose)
• Nginx

We bieden je de kans om vorm te geven aan projecten van de belangrijkste aanjager van digitale transparantie in Nederland. Je komt terecht in een organisatie die op een dynamische en innovatieve wijze haar doelstellingen bereikt. Je krijgt een halfjaarcontract van 20 uur per week met een marktconform salaris, met uitzicht op een vast contract.

In een open brief aan de Europese commissarissen Thierry Breton en Vera Jourová hebben Access Info en andere vooraanstaande transparantie-organisaties, waaronder de Open State Foundation, hun bezorgdheid geuit over het uitblijven van een besluit van de Commissie over de publicatie van bedrijfsgegevens in het kader van de Europese “Open Data Directive” (Open Data-richtlijn), zelfs nadat de deadline van 17 juni 2021 voor de lidstaten om de richtlijn om te zetten is verstreken.

Deze brief beoordeeld o.a. (het gebrek aan) voortgang dat door lidstaten wordt gemaakt op gebied van de Open Data-richtlijn: sinds januari zijn er geen openbare voortgangsverslagen over de uitvoeringswet gepubliceerd. De vertraging is met name zorgwekkend omdat de uiterste datum van 17 juni 2021 voor de omzetting van de richtlijn open gegevens door de lidstaten is verstreken, met het risico van rechtsonzekerheid in de lidstaten die de richtlijn hebben omgezet en/of vertraging bij de omzetting in de lidstaten die dat niet hebben gedaan.

Daarnaast benadrukt de brief om de effectenbeoordeling opgesteld door consultancy bedrijven, waaronder Deloitte, opnieuw te evalueren. Deze beoordeling, waar Open State eerder al over schreef, heeft ertoe geleid de Europese Commissie terug is gekomen op de belofte om lidstaten te verplichten Handels- en UBO-registers open te stellen, omdat een aantal landen – Duitsland, Italië en Nederland – inkomsten zou kunnen mislopen door de verkoop van deze gegevens.

Hoewel wij begrip hebben voor eventuele kostenimplicaties voor de lidstaten, merken wij op dat in de effectbeoordeling zelf wordt benadrukt dat de volledige openstelling van bedrijfsgegevens zowel economische waarde als extra voordelen oplevert die de economische kosten van het openstellen van de gegevens overtreffen. Met name de potentiële besparingen voor de lidstaten die voortvloeien uit het gebruik van bedrijfsgegevens bij het aan het licht brengen en bestrijden van corruptie, wegen ruimschoots op tegen de relatief bescheiden investeringen in het openbaar maken van die gegevens. Open State deelt dan ook de mening van andere transparantie-organisaties om in debat te gaan over deze beoordeling én de voortgang en tijdschema met betrekking tot de uitvoering van de Open Data-richtlijn te delen.

Alle Nederlanders moeten zelf de begrotingen van alle overheden in detail kunnen bekijken en vergelijken. Dat is de inzet van Open State Foundation met het project OpenSpending.nl, dat met Prinsjesdag van start gaat. Het is een concrete stap die de overheid kan zetten om de nieuwe bestuurscultuur van transparantie te realiseren. Juist op financieel terrein is vertrouwen cruciaal. 

Prinsjesdag is de dag waarop alle plannen van de nationale overheid, inclusief de financiën aan parlement en burger worden geopenbaard. Deze Prinsjesdag valt samen met de sterke roep om een transparante bestuurscultuur. Om journalisten, belangengroepen, politici en iedere geïnteresseerde burger op een makkelijke manier inzage te geven in de begrotingen en bestedingen van alle overheden in Nederland (gemeenten, provincies, waterschappen, stadsdelen en nationale overheid) heeft Open State Foundation enkele jaren geleden de website OpenSpending.nl opgezet. Met de toegenomen roep om openheid blaast Open State Foundation dit project nieuw leven in.

Lees hieronder ons gehele persbericht.

This content is password protected. To view it please enter your password below:

Password:

This week will see the 2021 edition of the Creative Commons Global Summit 2021. This year’s CC summit celebrates the 20th anniversary of Creative Commons in an all virtual format that takes place over the whole week. As in previous years the CC summit . This is an invaluable chance for the Creative Commons community to meet , collaborate and exchange knowledge and to strengthen our activism for better copyright rules and open access to knowledge and culture.

As in previous years COMMUNIA will contribute to a number of sessions at the summit which has turned into one of the prime venues for driving the discussion about global copyright reform forwards. Below we have compiled a list of sessions that are particularly relevant to our area(s) of interest and that will see participation from COMMUNIA members: 

The debate around policies and advocacy promoting the Commons will be at the heart of several discussions, including a get together of the Creative Commons Copyright Platform on Monday at 1430 CEST. The CC Platforms Working Group will host a session on online platforms’ copyright liability on Monday at 1330 CEST; CC’s General Counsel Sarah Pearson will host a session on  the phenomenon of aggressive enforcement of CC licenses with Kat Walsh – CC OpenGLAM Director – on Tuesday at 2030 CEST and Brigitte Vézina – CC Director of Policy, Open Culture and GLAM – will explore how to develop an attribution standard for public domain GLAM materials on Tuesday at 1500 CEST. 

There will be space for a closer look at copyright reforms around the globe, with Paul Keller (Open Future) and Julia Reda (Gesellschaft für Freiheitsrechte) reporting on achievements in securing meaningful protection for public domain and the commons in the German implementation of the CDSM Directive on Tuesday at 1400 CEST; and Dimi Dimitrov (Wikimedia DE) outlining the situation of EU Policy & the Commons with Anna Mazgal (Wikimedia DE) on Thursday at 13:00.

On Thursday at 2230 CEST Jennifer Zerkee (Simon Fraser University) and Stephanie Savage (University of British Columbia) will review the Canadian Copyright Act, and Lisa Macklem (University of Western Ontario) will showcase the influence of US lobbyists in South Africa and Canada on Friday at 1930 CEST. 

On Thursday at 1600 CEST Maja Bogataj (Intellectual Property Institute) will make a comparative analysis of public engagement strategies adopted by different organizations worldwide when communicating copyright reform issues and on Friday at 1330 CEST Wikimedia DE will report on the successful partnerships with different institutions to make their knowledge open and accessible.

The problematic relation between copyright and Research & Education will be discussed in a panel discussion with Teresa Nobre on Wednesday at 2130 CEST. COMMUNIA’s copyright for education team will present the survey about open remote education during the pandemic on Thursday at 1300 CEST. A special focus on how international policy could be reformed to better meet the needs of modern research and education will be given on Wednesday at 0530 CEST by Justus Dreyling (Wikimedia DE).

The challenges raised by  the use of CC licensed material for AI training will be examined  by Alek Tarkowski (Open Future), Anna Mazgal, Adam Harvey, Ben Macaskill (Flickr) and Valentina Pavel (Ada Lovelace Institute) when introducing the AI_Commons project on Wednesday at 1330 CEST. Anna and Alek will also investigate the tie between mechanisms of controls of free expression and the logic of monetization on Thursday at 1200 CEST.

The Summit will also provide a space for analysis of the challenges and opportunities for the Open Movement 20 years after its emergence: on Monday at 2200 CEST, Jennie Rose Halperin (Library Futures), Kaitlin Thaney (Invest in Open) and Alek Tarkowski will facilitate a conversation and support a community of practice. This will be followed by a session on the Paradox of Open with Paul Keller, Alek Tarkowski, Nicole Ebber (Wikimedia DE) and Derek Slater (Google) on Wednesday at 1600 CEST. On Thursday at Anna Mazgal,  Alek Tarkowski, will continue this thread with a session on Openess and the Crisis of Control over Creative Freedom. 

Op 8 september diende fractievoorzitter van Volt, Laurens Dassen, een motie in met betrekking tot een lobbyverbod voor oud-bewindspersonen. De directe aanleiding was de overstap van demissionair minister Cora van Nieuwenhuizen naar Energie Nederland. De motie die “de regering verzoekt, een afkoelperiode van twee jaar in te voeren en daarbij een onafhankelijke toetsingscommissie in te stellen” werd met een ruime meerderheid aangenomen in de Kamer. 

De overstap van Cora van Nieuwenhuizen was de druppel, maar al een lange tijd is het gebrek aan regelgeving betreft lobbyen onderwerp in de Tweede Kamer. De circulaire die eerder het lobbyverbod van bewindspersonen verkondigde was per 1 januari 2020 verlopen en het Handboek voor Bewindspersonen, die deze regel in een korte alinea toelichtte, bleek te vrijblijvend van aard. Daarnaast bleek eerder dit jaar uit een rapportage van de Europese anti-corruptiewaakhond Greco, dat Nederland te weinig heeft gedaan met de aanbevelingen uit 2019 om corruptie aan te pakken. Eén van deze aanbevelingen betreft ook aanscherping van de regels om de zogeheten politieke ‘draaideur’ tegen te gaan. Regulatie van de draaideur kan belangenverstrengeling tegengaan: bewindspersonen kunnen niet zomaar meer overstappen naar het bedrijfsleven en daarbij al kun kennis en contacten meenemen. De Europese Commissie hanteert al langer een afkoelperiode van twee jaar, net zoals veel West-Europese landen. Nederland is zelfs het enige West-Europese land zonder toezichthouder op dit gebied. Met het voorstel van Dassen voor het instellen van een onafhankelijke toetsingscommissie komt daar nu verandering in.

Eerder beschreef Serv Wiemers, directeur van de Open State Foundation, al in een opiniestuk dat de verantwoordelijkheid van de huidige regelgeving, zoals ze zijn opgesteld in het Handboek voor Bewindspersonen, ligt bij de ambtenaren: hen wordt verboden om oud-politici die komen lobbyen niet te ontvangen omdat een voormalig minister lastig nog regels opgelegd kan worden. Wiemers stelde vervolgens al: “Een vreemde redenering; concurrentiebedingen voor na uitdiensttreding zijn in veel arbeidsovereenkomsten te vinden”. Met deze aangenomen motie wordt de verantwoordelijkheid omgekeerd: ex-bewindspersonen moeten zelf de verantwoordelijkheid dragen om lobbycontact te vermijden.

Een tweede motie die Laurens Dassen (Volt) heeft ingediend, en uiteindelijk besloot aan te houden, gaat over een verplicht lobbyregister. Zoals Dassen opmerkte hebben landen zoals Frankrijk en Slovenië stappen gezet richting zo’n verplicht register en ook de Europese Commissie gebruik maakt van een dergelijk register. De Nederlandse voortgang hierop blijft uit, terwijl ook één van de aanbevelingen van GRECO betrekking heeft op het invoeren van regels voor de wijze waarop bewindspersonen contacten onderhouden met lobbyisten en andere externe belanghebbenden. Het vergroten van transparantie rondom deze contacten is daarin een belangrijk punt. Rutte besloot deze motie te ontraden met als reden dat de GRECO-aanbevelingen overgelaten worden aan het volgende kabinet. Een argument wat vaker gebruikt is door de minister van Binnenlandse Zaken en Koninklijke Relaties, Kajsa Ollongren, betreft de verlopen circulaire. Terwijl wij vanuit de Open State Foundation opmerken dat juist nu lobbyregulering belangrijker is dan ooit en dit de transparantie, en daarmee het vertrouwen van de burger in de overheid, vergroot.

“Nederland heeft het voorkomen van de lobbydraaideur niet goed geregeld. Dat verklaart de ophef rond Cora van Nieuwenhuizen. Het kan veel beter”, onderbouwt Serv Wiemers, directeur van de Open State Foundation. 

De afgelopen dagen was er veel ophef over de overstap van minister Cora van Nieuwenhuizen naar de lobbyclub van energiebedrijven Vereniging Energie-Nederland. Terecht, want de Nederlandse politiek was er nu net van links tot rechts van overtuigd geraakt dat het tijd is voor een nieuwe bestuurscultuur in ons land. Onderwerpen als transparantie, meer inzicht in besluitvorming en een einde aan de achterkamertjespolitiek stonden hoog op de agenda na de toeslagen- en de ‘functie elders’-affaire. Tot nu toe is daar weinig concreets van terecht gekomen en de voortijdige switch van Van Nieuwenhuizen doet ook al geen goed. Waarom eigenlijk? Mogen ex-bewindspersonen nu wel of niet lobbyen na hun vertrek uit de politiek?

Allereerst de lobby in Nederland. Lobbyen, het proberen te beïnvloeden van politieke besluitvorming door actoren van buiten de politiek, is op zich positief. Politici moeten hun beleid niet in ivoren torens maken. Maar de input die door buitenstaanders wordt gegeven moet wel transparant zijn. Want lobbyisten zijn niet democratisch gekozen. Onderzoek dat de Open State Foundation eerder dit jaar uitvoerde, wees echter uit dat bewindspersonen hun externe afspraken niet goed bijhouden. Op deze manier is de lobby niet te controleren. Van de afspraken die wel worden bijgehouden bleek dat een onevenredig groot deel, namelijk 47%, wordt ingenomen door het bedrijfsleven, terwijl NGO’s maar goed zijn voor 8%.

De potentiële schade van de zogenoemde draaideur werkt twee kanten op. Aan de ene kant heeft een ex-bewindspersoon een zeer groot voordeel door kennis en netwerk waardoor de lobby nog onevenwichtiger wordt. Ten tweede bestaat de kans dat een politicus zich gedurende de ambtsperiode laat beïnvloeden door de carrièrekansen die daarna op hem of haar wachten.

Het gebrek aan lobbytransparantie in Nederland is al diverse malen aangekaart door de anti-corruptie waakhond van de Raad van Europa, GRECO. Dit voorjaar concludeerde GRECO nog met spijt dat zijn aanbeveling uit 2018, om regelgeving op te stellen voor politici over werken in het bedrijfsleven na hun ambtsperiode, niet is geïmplementeerd.

Cora van Nieuwenhuizen kan dus rustig zeggen dat ze zich aan alle regels heeft gehouden omdat er geen regels zijn die haar draaideur-stap tegenhouden. Het Blauwe Boekje, het handboek voor bewindspersonen, verwijst naar een voorschrift voor ambtenaren om binnen twee jaar de gewezen minister niet als lobbyist te ontvangen. De circulaire met dit voorschrift is echter anderhalf jaar geleden ingetrokken, en zou moeten worden vervangen door nieuwe integriteitsregels voor ambtenaren. Dit is nog niet gebeurd. De Kamerbrief uit 2017 van toenmalig minister Ronald Plasterk, die verwijst naar dit voorschrift, is tandeloos zonder circulaire of andere aanvullende regelgeving.

Zelfs als de circulaire wordt geactualiseerd blijft het merkwaardig dat het dichten van de draaideur bij de ambtenaren ligt en niet bij de ex-bewindspersoon zelf. Het argument daarvoor zou zijn dat de voormalige politicus uit dienst is en lastig ergens aan gehouden kan worden. Een vreemde redenering; concurrentiebedingen voor na uitdiensttreding zijn in veel arbeidsovereenkomsten te vinden.

Wat willen we dan wel?

Het nieuwe Kabinet kan een echt draaideurverbod al direct bij aantreden introduceren. Maak daar duidelijke regelgeving van, net als in andere Europese landen. Leg de verplichting bij de bewindspersonen zélf, niet bij ambtenaren: (1) verbied gedurende twee jaar na aftreden een betrekking als belangenbehartiger op het eigen beleidsterrein, (2) laat in geval van belendende beleidsterreinen een onafhankelijke commissie (Ombudsman, Raad van State) bepalen of de overstap toelaatbaar is. En wees er vooral transparant over. Het vertrouwen in politiek en bestuur terugwinnen gebeurt alleen met helderheid en openheid.

I got a request for my ebook, JHOVE Tips for Developers. It’s no longer for sale on Smashwords, since I haven’t updated it since 2012, but if anyone wants it, you can download JHOVE Tips for Developers from this site.

On Wednesday the 21st of June we held a special lunch salon on Advocate General Saugmandsgaard Øe’s Opinion in Case C-401/19, the Polish request to annul Article 17 of the CDSM directive.

Moderated by Teresa Nobre, the salon started with Paul Keller (COMMUNIA/Open Future) assessing the opinion in the context of the Commission’s stakeholder dialogue and the ongoing national implementations (from min. 03:11 to min. 12:35 in the recording). While the opinion doesn’t provide for Article 17’s annulment, it provides important clarifications on users rights safeguards against automated, preventive content blocking systems adopted by sharing services providers.

Then Martin Husovec (London School of Economics) took a closer look at the overall strategy of the AG’s opinion while dwelling on its weaknesses and strengths (from min. 14:53 to min. 25.50 in the recordings). He focused on what he described as “AG Øe’s re-interpretation of Article 17” and further analysed the safeguard mechanisms provided in the opinion. 

The final presentation came from Julia Reda (GFF) (from min. 27:50 to min. 40:00 in the recordings) who expressed her disappointment to the fact that AG Øe did not recommend the to reject Article 17. She went on to  identify  a number of  inconsistencies in the parts of the opinion that attempt to reconcile the use of upload filters with the ban on general monitoring obligations. .

The discussion was followed by a Q&A session with the participants (from min. 42:20 onwards).

Jennifer Jenkins and I have just published the 2021 edition of our free, Creative Commons licensed, Intellectual Property textbook.

This free textbook is an introduction to intellectual property law, the set of private legal rights that allows individuals and corporations to control intangible creations and marks—from logos to novels to drug formulæ—and the exceptions and limitations that define those rights. It focuses on the four forms of US federal intellectual property—trademark, copyright, patent and trade secrecy—but many of the ideas discussed here apply far beyond those legal areas and far beyond the law of the United States. The book is intended to be a textbook for the basic Intellectual Property class, but because it is an open, Creative Commons licensed coursebook, which can be freely edited, copied and shared, it is also suitable for undergraduate classes, or for a business, library studies, communications or other graduate school class. The license means that teachers can take only the chapters or excerpts they need, which can be downloaded individually, and do so at no cost. Our goal is to make the book available without regard to students’ ability to pay: the free digital download can be found here. If a tangible copy is preferred, an 8”x10” paperback version is available for $35. We hope, though, that the flexibility of the digital downloads—of both individual chapters and the entire book—will be attractive. One of the goals of the Duke Center for the Study of the Public Domain is to offer high quality academic research about intellectual property to the citizens of the world, in accessible formats, at no cost.

BUY THE BOOK   FREE DOWNLOAD   INDIVIDUAL CHAPTERS &  OTHER FORMATS

Each chapter contains a clear introduction to the field, cases and secondary readings illustrating the structure and conflicts in the theory and doctrine of intellectual property, followed by questions to test the student’s understanding. Chapters are built around a set of problems or role-playing exercises involving the material. The problems range from a video of the Napster oral argument, with students asked to take the place of the lawyers, to exercises counseling clients about how search engines and trademarks interact, to discussions of the First Amendment’s application to Digital Rights Management or the Supreme Court’s rulings on gene patents. There is extensive discussion of the theory, history and political economy of intellectual property law. This is a subject that excites widespread and passionate differences of opinion which—at least so far—do not track conventional political leanings at all. That makes it unique and, for us, uniquely fascinating as an academic endeavor. It is also something—like the environment or civil rights—that everyone might want to learn about, whether or not they are lawyers.

This edition is current as of July 15, 2021. It includes Google v. Oracle, the recent Supreme Court decision on fair use in the context of software development, and a discussion of the CASE Act. There are also notes on recent decisions in each doctrinal area and a new series of teaching aids—flow charts and checklists which help guide the student through the material and explain the process of analysis. Finally, and perhaps most importantly, this edition was written during the pandemic. We added a preface explaining how the last year showed the human importance—but also the intellectual fascination—of the questions this course covers.

James Boyle is William Neal Reynolds Professor of Law at Duke Law School and the former Chairman of the Board of Creative Commons. His other books include The Public Domain: Enclosing the Commons of the Mind, Shamans, Software and Spleens: Law and the Construction of the Information Society, countless widely-cited and sparingly-read law review articles, and two educational graphic novels (with Jennifer Jenkins): Bound By Law? and Theft!: A History of Music. He recently edited The Past and Future of the Internet: A Symposium for John Perry Barlow and co-authored Mark of the Devil: The University as Brand Bully, an empirical study of whether the university most often accused of being a brand-bully actually is one. Unfortunately, the answer is “yes,” and the name of the university is “Duke.”

Jennifer Jenkins is Clinical Professor of Law (Teaching) at Duke Law School and the Director of the Center for the Study of the Public Domain. Her articles include In Ambiguous Battle: The Promise (and Pathos) of Public Domain Day and Last Sale? Libraries’ Rights in the Digital Age. She is the co-author, with James Boyle, of Bound By Law?, Theft!: A History of Music, and Mark of the Devil: The University as Brand Bully.

Statutory Supplement: The Center has also published an accompanying statutory supplement that collects the primary sources of US Federal intellectual property law—Copyright, Trademark, Patent and Trade Secret—and selected treaties. This edition adds provisions from the Music Modernization Act and Marrakesh Treaty Implementation Act to the Copyright Act, and amends the Lanham Act to reflect two recent Supreme Court decisions. It is available as a free download or low cost print purchase. Even if one chooses a different casebook, simply by choosing this supplement, one can lower students’ costs substantially.