Open source en open standaarden

In our capacity as accredited observers of the WIPO Standing Committee on Copyright and Related Rights (SCCR), we are attending the 43th session of the Committee, which is currently taking place in Geneva (March 13-17, 2023).

We made the following statement regarding limitations and exceptions for educational and research institutions and for persons with other disabilities (Agenda Item 7):

Dear Delegates,

We come here, year after year, to defend the rights of teachers and researchers. We support your discussions. We bring evidence. We talk to you, the person that was here before you and the person that will come after you. It’s a massive effort. Yet, every year, we leave this room empty handed, with no binding instruments, no soft laws, nothing that could make a difference.

Do know that we question if we should come back. The only reason why we persist is because we cannot stand talking with those researchers and teachers about the challenges they face when researching newspapers or showing Youtube videos in Zoom classes, and turn our backs on them.

So today, I’ll use the 1 minute that I have to let you hear from one of them, in the hope that this will be it, that these will be the words that will also make you stand for them.

Jonas is a Senior Lecturer in Comparative Literature at the University of Gothenburg, in Sweden, and we interviewed him for our publication “Nobody puts research in a cage”.

Jonas is struggling because he cannot have remote access to the data sources he uses in his research and also because he cannot share his research results and underlying resources with colleagues for purposes of verification and validation of his research. In his words:

We are studying book reviews in Swedish newspapers from 1906, 1956 and 2006. We want to train the computers to understand different expressions in their context. We also have a dream that feels more and more likely, insane at first but now maybe real? That is, to train a text corpus to identify what is a book review!
To access material from 1956, we have to go to the National Library Lab in Stockholm. It is a small glass cage with three data terminals. You sit in the lab, annotate. Access to it costs SEK 70,000 the first year, and 35,000 in the following years. You are not allowed to take data in or out, all labs must be done in the cage.
The transparency is non-existent. If someone wants to verify the results, they also have to buy the license for a lot of money. An incredible anxiety!

End of quote.

Thank you.

The post SCCR/43: COMMUNIA Statement on Limitations and Exceptions appeared first on COMMUNIA Association.

Na de mediastorm vorige week rondom het onderzoek ‘Matglas’ door Open State Foundation en het Instituut Maatschappelijke Innovatie overhandigde Serv Wiemers, directeur Open State, vandaag het rapport aan Tweede Kamerleden. Renske Leijten (SP), Inge van Dijk (CDA), Julian Bushoff (PvdA), Chris Simons en Jan Klink (beiden VVD) kwamen dinsdagmiddag naar de centrale hal van het Tweede Kamergebouw om het rapport over de voortgang van de Wet open overheid (Woo) in ontvangst te nemen en te spreken over de bevindingen.

Het nieuwe onderzoek naar de implementatie van de Woo wijst uit dat er veel activiteit plaatsvindt binnen overheden, maar dat het nog tot weinig resultaat leidt. Ook werd duidelijk dat ministeries ernstig de maximale wettelijke beantwoordingstermijn van 42 dagen overschrijden: in 2022 deden ministeries gemiddeld 167 dagen over het beantwoorden van een Woo-verzoek.

Alle aanwezige Kamerleden bevestigden het belang van het onderzoek. Ze waren het eens met de conclusie van het rapport dat de traagheid in het beantwoorden van Woo-verzoeken komt door gebrek aan politieke en bestuurlijke prioriteit. Ook sloten ze zich aan bij de bevinding dat overheden nog lang niet klaar waren voor de Woo toen de wet op 1 mei 2022 in werking trad. De Kamerleden waren kritisch over de gesloten, risicomijdende houding die de overheid aanneemt tegenover het delen van informatie. Deze houding vergroot namelijk het wantrouwen in de overheid, en daarmee de kloof tussen burger en overheid.

Ook kwam het afhandelen van Woo-verzoeken ter sprake. Chris Simons zag het beantwoorden van grote Woo-verzoeken door overheden als een grote uitdaging. Voor Renske Leijten was het begrijpelijk dat journalisten en burgers regelmatig alle relevante documenten rondom een thema opvragen. Wanneer een verzoek eens te laat of maar deels beantwoord wordt, is het niet gek dat een verzoeker voortaan maar alles opvraagt.

Deze donderdag, 16 maart, vindt het commissiedebat over de Wet open overheid plaats, waar met minister Bruins Slot van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties de voortgang van de Woo wordt besproken . Daarbij zullen zeker de bevindingen van het rapport ‘Matglas’ meegenomen worden, aldus de Kamerleden die vandaag aanwezig waren. Zo wordt donderdag hopelijk de eerste stap gezet van matglas naar glashelder.

Woensdag 15 maart vinden de verkiezingen weer plaats! Sinds vorige week zijn alle +/- 9000 stembureaus weer ingeladen op WaarIsMijnStemlokaal.nl, en kunnen stemmers gemakkelijk een stembureau in de buurt vinden. 84% van de gemeenten heeft de stembureau data zelf aangeleverd, dat is een record! De overige bureaus zijn door een enthousiast vrijwilligersteam van Open State Foundation verzameld én door een nieuwe koppeling met behulp van Stembureaumanager. Op deze manier konden we 9 grote gemeenten geautomatiseerd inladen.

Onze verzamelde gegevens zijn maandag 13 maart nog door de NOS gebruikt om aan te tonen hoe er minder stembureaus aanwezig zijn, maar dat het percentage toegankelijke stembureaus is toegenomen. Ook zochten we voor de Kiesmannen uit wat leuke stemlocaties zijn voor jongeren.

In our capacity as accredited observers of the WIPO Standing Committee on Copyright and Related Rights (SCCR), we are attending the 43th session of the Committee, which is currently taking place in Geneva (March 13-17, 2023).

We made the following statement regarding the protection of broadcasting organisations (Agenda Item 5):

COMMUNIA works to defend the public domain and in our opinion the proposed broadcast treaty is a threat to the public domain and usage rights.

The current version of the draft treaty allows countries to protect broadcasters with exclusive rights without sufficient balance or consideration for the societal needs related with access to knowledge and information.

Broadcast signals carry content that plays an essential informational, cultural and educational role in our society. It is therefore crucial to ensure that the rights-based model currently under discussion does not create an additional obstacle to education, research and the activities of cultural heritage institutions.

Let us give you an example. We recently interviewed EU researchers to better understand the needs and challenges faced by them. A Swedish researcher told us that they use broadcasts as sources of scientific research. They research public discourse and they analyse mainly radio broadcasts and daily newspapers. With the current legal framework they already face considerable copyright-related obstacles. In their words “We really get into copyright issues and there it has been very messy.”

So why make things harder for them? This treaty needs to get rid of fixation rights. It needs to mandate that the parties achieve a fair balance by means of exceptions, and it needs to have the same mandatory exceptions that we have in Berne and in the Marrakesh Treaty. And this is just a start. We count on you to make it right.

The post SCCR/43: COMMUNIA Statement on the Protection of Broadcasting Organisations appeared first on COMMUNIA Association.

Nieuw onderzoek van het Instituut Maatschappelijke Innovatie (IMI) en Open State Foundation wijst uit dat de invoering van de Wet open overheid (Woo) tot veel activiteiten leidt binnen landelijke en lokale overheden, maar ook tot veel versnippering en onduidelijkheid. Het afhandelen van een Woo-verzoek door ministeries is nog steeds ondraaglijk traag: gemiddeld deden ministeries er in 2022 167 dagen over. Vanmiddag presenteren IMI en Open State deze conclusies van het rapport ‘Matglas’ in het Nationaal Archief.

Matglas is een vervolg op het onderzoek Ondraaglijk Traag door IMI en Open State, dat aan het licht bracht dat ministeries er in 2021 gemiddeld 161 dagen over deden om een Wob-verzoek te beantwoorden, terwijl destijds een wettelijke termijn gold van maximaal 56 dagen. Het nieuwe onderzoek laat zien dat verbetering is uitgebleven. Sterker nog, over heel 2022 is deze gemiddelde beantwoordingstermijn nog verder opgelopen. Sinds de inwerkingtreding van de Woo op 1 mei 2022 geldt een maximale wettelijke termijn van 42 dagen, die nog steeds ruim overschreden wordt: na 1 mei deden ministeries er gemiddeld 162 dagen over om een Woo-verzoek te beantwoorden.

De beantwoordingstermijnen verschillen sterk per ministerie. Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap komt als beste naar voren met een gemiddelde termijn van 70 dagen, en het ministerie van Financiën doet het langst over de beantwoording met een gemiddelde van 211 dagen.

Naast de analyse van de beantwoordingstermijnen van ministeries geeft dit rapport een beeld van de stand van zaken rondom de transitie van Wob naar Woo binnen ministeries, provincies en gemeenten. Daaruit blijkt dat de inwerkingtreding van de Woo zeker heeft geleid tot veel actie en een nieuwe dynamiek. Overheden investeren in het optimaliseren van werkprocessen, in IT en in personele capaciteit om zo Woo-verzoeken sneller te kunnen beantwoorden. Ook wordt er aandacht besteed aan cultuurverandering: van ‘gesloten, tenzij’ naar ‘open, tenzij’. De actieve openbaarmaking van bepaalde informatiecategorieën waartoe de Woo verplicht, wordt door sommigen al uitgebreid verkend middels het uitvoeren van pilots.

Toch bestaan er vooral grote verschillen tussen overheden in het uitvoeren van de Woo. Sommigen vullen de verplichting tot actieve openbaarmaking zelf al in door op eigen platforms documenten te publiceren, terwijl anderen duidelijke instructies vanuit BZK afwachten. In het teweegbrengen van een cultuurverandering creëren sommige overheden opleidingsprogramma’s en cursussen, terwijl het binnen andere overheden blijft bij wat voorlichting. Ook wordt duidelijk dat centrale regie vanuit BZK ontbreekt. De onduidelijkheid rondom de verplichte informatiecategorieën en het platform PLOOI roepen veel vragen op bij decentrale overheden, en duidelijke prioriteiten en tijdspaden blijven uit. Hierdoor lijkt ieder het wiel zelf te moeten uitvinden.

Al met al laat Matglas zien dat overheden niet stilstaan als het gaat om de Woo, maar van een toereikende uitvoering is nog geen sprake. Ook al is de Woo nu bijna een jaar in werking en had de wet een aanloop van tien jaar, alle overheden lijken zich nog in de opstartfase te bevinden. Er is dus nog veel werk aan de winkel. Op basis van de bevindingen van dit onderzoek komen IMI en Open State met een aantal aanbevelingen. Zo sporen wij overheden aan om de energie die nu gestoken wordt in afdekken en lakken te gebruiken om een cultuur van openheid rondom informatie te creëren. Ook is er meer regie nodig vanuit BZK rondom de actieve openbaarmaking: er leeft een behoefte aan duidelijke definities, prioriteiten en invoeringsplanningen. En, misschien wel het belangrijkst: Beschouw het behandelen van Woo-verzoeken niet als corvee, maar als een grondrecht en onderdeel van onze democratie. Zo wordt matglas glashelder.

De lobby regels van provincies zijn allesbehalve eenduidig, zo blijkt uit onderzoek van Open State Foundation, in samenwerking met de Volkskrant. In aanloop naar de Provinciale Statenverkiezingen op 15 maart heeft Open State de Transparantie Index opgesteld, waarvoor de gedragscodes, registers en agenda’s van provincies zijn geanalyseerd. De provincie Limburg scoort het hoogste op de index; Noord-Holland scoort het laagste. Externe afspraken van Gedeputeerden zijn nergens inzichtelijk.

Met de Provinciale Statenverkiezingen in aantocht wordt veel aandacht besteed aan de rol van de provincies in het maken van beleid. Zo blijkt uit een peiling van I&O research dat onderwerpen zoals klimaat en energie, natuur en milieu, en stikstof als de belangrijkste thema’s worden gezien door kiezers. Dit zijn nou net thema’s waar provincies een belangrijke rol spelen. Daarom is het van belang dat ook op provinciaal niveau duidelijke regels gelden rondom lobby en integriteit, om zo transparantie en het vertrouwen in de overheid te vergroten.

Om een beeld te krijgen van het huidige integriteitsbeleid van provincies heeft Open State in samenwerking met de Volkskrant de Transparantie Index opgesteld. Deze bestaat uit zes categorieën die essentieel zijn voor lobbytransparantie: hoe recent de gedragscode is, de afkoelperiode, aanstellingsregels, nevenfuncties, openbare agenda’s en schenkingenregisters. Gebaseerd op de gedragscodes en gesprekken met provincies over hun integriteitsbeleid zijn voor elke categorie punten toegekend. 

Limburg komt als beste naar voren uit de Index, met 11 van de 16 punten. In de afgelopen jaren kende Limburg een aantal integriteitsschandalen binnen de provinciale politiek, wat suggereert dat het eerst flink mis moet gaan voordat er goede lobbyregels worden doorgevoerd. Limburg scoort bijvoorbeeld goed op het registreren van nevenfuncties: de provincie verplicht gedeputeerden niet alleen om openbaar te maken of een nevenfunctie bezoldigd is, maar ook wat de inkomsten uit deze nevenfunctie zijn. Gedeputeerden maken ook daadwerkelijk volgens deze eisen hun nevenfuncties openbaar. Een aantal andere provincies neemt deze eis ook op in de gedragscode, maar brengt dit vervolgens niet in de praktijk. 

Noord-Holland behaalt het minste aantal punten; vier van de 16. Noord-Holland laat vooral punten liggen op de categorieën openbare agenda’s en geschenkenregisters, terwijl de provincie aangeeft voor het nieuwe college van Gedeputeerde Staten de agenda’s conform Rijksbeleid te willen publiceren en op dit moment al een geschenkenregister bijhoudt – deze is alleen niet openbaar. Noord-Holland is niet de enige provincie zonder openbaar geschenkenregister: bij de meeste provincies mogen gedeputeerden simpelweg geen geschenken aannemen, wat de afwezigheid van een openbaar register zou rechtvaardigen.

In het kader van transparantie is de afwezigheid van een openbaar geschenkenregister of agenda niet te verantwoorden. Het is belangrijk dat inwoners zelf mee kunnen kijken en vervolgens conclusies kunnen trekken op basis van beschikbare informatie. Een inwoner moet zelf in het geschenkenregister kunnen zien dat het afgelopen kwartaal geen geschenken zijn aangenomen. Ook is het van belang dat inwoners inzicht hebben in de agenda’s van gedeputeerden. Uit dit onderzoek blijkt dat een aantal provincies agenda’s publiceren met daarin evenementen of werkbezoeken, maar geen enkele agenda bevat externe afspraken met belangenbehartigers. Het publiceren van externe afspraken geeft inwoners inzicht in welke partijen potentieel invloed op het beleid hebben gehad. Bovendien wekt het niet transparant zijn over dit soort zaken dikwijls de schijn van belangenverstrengeling op, wat niet bevorderlijk is voor de vertrouwensrelatie tussen burger en overheid.

De grote verschillen tussen provincies met betrekking tot het integriteitsbeleid roept vragen op. Hoe kan het dat de inkomsten uit nevenfuncties van gedeputeerden in de ene provincie wel openbaar gemaakt worden, maar dat een andere provincie daar niet transparant over is? Vanuit het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties moet duidelijke regelgeving komen omtrent het integriteitsbeleid van provincies, zodat alle provincies op een eenduidige manier informatie openbaar maken en lobbytransparantie op provinciaal niveau gewaarborgd kan worden.  

Last Friday, news broke of the order taken by the court of first instance of Venice on a precautionary judgement served by Gallerie dell’Accademia di Venezia, a public museum under the Italian Ministry of Culture. At stake: a Ravensburger puzzle representing the famous 1490s drawing Vitruvian Man by Italian Renaissance genius Leonardo da Vinci.

The defendants are the world-renowned German toy making companies Ravensburger AG, Ravensburger Verlag GMBH and their Italian office represented by Ravensburger S.r.l.. They were brought to court for using the image of the widely popular ​​Public Domain drawing to produce and sell puzzles without authorization or payment of a fee to the Gallerie dell’Accademia di Venezia, where the physical artwork is kept.

Let’s pause here. Authorization, fee, Public Domain work… These don’t add up. The Public Domain is made up of works that are out of copyright, free to use by anyone for any purpose. The Public Domain is the treasure trove of creative works that inspires us all and upon which all creativity depends. In fact, protecting the Public Domain is so important that in 2019 the European legislator made it explicit in Article 14 of the European Directive on Copyright in the Digital Single Market (CDSM) that non-original reproductions of works in the Public Domain must stay in the Public Domain — no copyright protection arises from the simple act of reproduction of public domain works, e.g. through digitisation.

So, how come the Gallerie could prevent Ravensburger from using an image of the Public Domain Vitruvian Man on its puzzles? How come the court:

• prohibited the defendants from using for commercial purposes the image of the work “Vitruvian Man” by Leonardo da Vinci and its name, in any form and any product and/or instrument, including digital ones, on their websites and on all other websites and social networks under their control;
• ordered the defendants to pay a penalty of € 1.500 to the Gallerie dell’Accademia di Venezia for each day of delay in the execution of the precautionary order;
• ordered the publication of the order in extracts and/or summaries of its contents by the Gallerie dell’Accademia and at the expense of the defendants in two national daily newspapers and in two local daily newspapers?

The answer lies with a particular piece of Italian law: the Italian Cultural Heritage Code (Legislative Decree n. 42/2014). According to the Italian Cultural Heritage Code and relevant case law, faithful digital reproductions of works of cultural heritage — including works in the Public Domain — can only be used for commercial purposes against authorization and payment of a fee. Importantly though, the decision to require authorization and claim payment is left to the discretion of each cultural institution (see articles 107 and 108). In practice, this means that cultural institutions have the option to allow users to reproduce and reuse faithful digital reproductions of Public Domain works for free, including for commercial uses. This flexibility is fundamental for institutions to support open access to cultural heritage.

Be that as it may, the Cultural Heritage Code’s “authorization+fee” system generally deals a severe blow to the Public Domain in Italy, and alarmingly, beyond its national borders — Creative Commons calls attention to this in its Global Open Culture Call to Action to Policymakers. It is in fact completely at odds with EU legislation protecting the Public Domain: Article 32, quater of the Italian Copyright law (Law n. 633 of April 22nd, 1941) clearly conflicts with the intent of the European legislator. That is because Article 32, quater transposes Article 14 CDSM but limits its effect to the application of the Italian Cultural Heritage Code. We at Communia have strong reasons to believe this is incompatible with the letter and the spirit of Article 14.

Even in cases where European legislation does not in itself have direct effects or applicability in the national legal system of the Member States, it must always represent an indispensable guiding parameter for national courts, which are called upon to interpret national law in the light of European legislation (i.e., the obligation to interpret it in conformity). Further, there is a general prohibition for Member States to allow a national rule to prevail over a contrary EU rule, without making a distinction between earlier and later national law.

The Vitruvian Man is sadly not an isolated case. Just a few months ago, we commented on the one opposing the Uffizi Museum to Jean Paul Gaultier, where the defendant, a French fashion designer, used images of another Renaissance masterpiece, Botticelli’s Birth of Venus. These cases are bound to leave wreckage in their wake: great uncertainty around the use of cultural heritage across the entire single market, hampered creativity, stifled European entrepreneurship, reduced economic opportunities, and a diminished, impoverished Public Domain. To address these issues, we hope the European Court of Justice will soon have the opportunity to clarify that the Public Domain must not be restricted, a fortiori by rules outside of copyright and related rights, which compromise the European legislator’s clear intent to uphold the Public Domain.

Quite curiously, even though the precautionary order should be executed with specific regard to the Vetruvian Man’s puzzle, it is interesting to see that on the defendant’s website one can still  buy puzzles reproducing “La Gioconda” (the Mona Lisa) and “The Last Supper” by Leondardo da Vinci; “The Kiss” by Hayez and another “The Kiss” by Klimt and many other monuments, works of art, as well as images of nature and animals.

Is legal action the right way to deal with this issue? Court proceedings are expensive and will not change reality. A different approach (compatible with an open access policy and the protection of the Public Domain) that liberalises the faithful reproduction of cultural heritage in the Public Domain would be more supportive of tourism, the creative industry and “the benefit of civil society in general. Other than being compatible with the principle stated by Art. 14 of the CDSM Directive.

The post The Vitruvian Man: A Puzzling Case for the Public Domain appeared first on COMMUNIA Association.

Vandaag is de geheel vernieuwde 1848.nl gelanceerd. Voor veel journalisten, beleidsmakers, ngo’s en politiek geïnteresseerden was de 1848 Monitor al dé plek om snel Kamerstukken te vinden. Vanaf nu gaat dat nog makkelijker. De interface is herzien en door technische verbeteringen is het platform ook een stuk sneller (voor de developers: de frontend is gemaakt met SvelteKit). Komende tijd zal het platform nog verder worden geoptimaliseerd en doorontwikkeld.

Open State feliciteert het team van 1848.nl en is trots op de bijdrage die we hebben kunnen leveren. 1848.nl is een fantastisch voorbeeld van hoe open data hergebruikt kan worden om onze democratie transparanter te maken.

Zoeken en documenten bekijken is altijd gratis. Wil je dossiers aanmaken en e-mailnotificaties ontvangen? Registreer en probeer het een maand gratis uit.

P.S. wist je dat 1848.nl automatische transcriptie van commissiedebatten aanbiedt? Je kan daardoor in debatten zoeken waardoor je niet een heel debat hoeft terug te kijken.

Open State Foundation is op zoek naar vrijwilligers die willen helpen met het verzamelen van data rondom de verkiezingen. Het gaat om het project: Waarismijnstemlokaal.nl – deze website heeft een overzicht van alle stembureau’s in Nederland. Wil je meewerken aan de provinciale statenverkiezingen en waterschappen? En de kiezer goed informeren waar je allemaal kan stemmen? Word een (betaalde) vrijwilliger! We kunnen je hulp in de week van 6-10 maart goed gebruiken.

Op www.waarismijnstemlokaal.nl kunnen kiezers tijdens de verkiezingen het dichtstbijzijnde stemlokaal in de buurt opzoeken. Deze tool is 1,25 miljoen keer gebruikt bij de gemeenteraadsverkiezingen vorig jaar. Waarom doen we dit? Het gebruiksvriendelijk publiceren van deze informatie draagt bij aan toegankelijke verkiezingen en helpt de kiezer juist in tijden van corona gemakkelijk de weg naar het stemlokaal te vinden. Daarnaast is de gehele dataset gepubliceerd als open data: dit stimuleert hergebruik van de data en levert interessante nieuwsverhalen op.

Het verzamelen van de stembureau-data doen we al sinds de verkiezingen in 2017, samen met het ministerie van BZK en VNG realisatie. En ook dit jaar gaan we weer aan de slag met het uploaden en vindbaar maken van alle stembureaus in Nederland op www.waarismijnstemlokaal.nl. Toch verandert de stembureau data voor elke verkiezingen weer, of zijn er gemeenten die deze data niet zelf hebben aangeleverd. Hierdoor vullen we de ontbrekende informatie over stembureaus zelf aan, en kunnen we de hulp van vrijwilligers hierbij goed gebruiken.

• Wat vragen we van jou? Dat je ons wilt helpen met het aanvullen van de stembureaus uit de gemeenten die op dat moment nog ontbreken. Hierover krijg je uiteraard nog aanvullende informatie en instructies.
• Wanneer gaat dit gebeuren? We hebben in de periode van 6 maart tot en met 10 maart tijd ingepland om de data te gaan verzamelen. We zoeken hulp voor 2-4 dagen in deze periode. Het is mogelijk om twee volle dagen te helpen, maar ook 3 kortere dagen, wat jou beter uitkomt! Dit is handwerk en doen we vanuit ons kantoor op het Marineterrein in Amsterdam, maar een dag online aansluiten is ook mogelijk.
• Hoe gaan we te werk? Aan het begin van de dag zullen we een korte instructie geven over hoe we te werk gaan. Twee werknemers van Open State zullen ook met de data aan de slag gaan en de begeleiding verzorgen. We zitten met alle vrijwilligers in één ruimte zodat we elkaar kunnen helpen. Ook zal er een lunch aanwezig zijn. Mocht je meerdere dagen helpen en een tweede dag  vanuit huis willen doen, dan is dit ook mogelijk.
• Wat krijg jij er voor terug? Voor het meewerken tijdens 2-4 dagen kunnen wij een vrijwilligersvergoeding van €120 aanbieden, op basis van inzetbaarheid. Dit gebeurt op basis van een vrijwilligersovereenkomst.
• Geïnteresseerd? Aanmelden kan via rosa@openstate.eu. Ook voor verdere vragen kun je daar terecht. Na aanmelding en ondertekening van de vrijwilligersovereenkomst volgt de handleiding met gedetailleerde instructies.

Neem gerust een kijkje op www.waarismijnstemlokaal.nl als je meer wilt weten over het project.

Ben jij net als wij overtuigd dat onze samenleving transparanter, democratischer en efficiënter wordt door open overheidsdata? En wil je je daarvoor inzetten binnen een toezichthoudend bestuur? Dan is het bestuurslidmaatschap van Open State Foundation mogelijk iets voor jou.

Het bestuur van Open State Foundation bestaat uit mensen die een transparante overheid een warm hart toedragen, willen meedenken over de strategie van de stichting en hun kennis en netwerk willen inzetten om de missie werkelijkheid te laten worden. We zijn op zoek naar uitbreiding: een penningmeester en een secretaris.

Serv Wiemers is als directeur verantwoordelijk voor het dagelijks reilen en zeilen van de organisatie, en geeft leiding aan het team. Het bestuur is betrokken bij de missie en strategie van de organisatie, en staat op afstand van het dagelijkse werk.

Wat kun je verwachten van een bestuursrol bij Open State Foundation:

• Je hebt ongeveer vier keer per jaar een bestuursvergadering, digitaal of op het kantoor van Open State in Amsterdam;
• Je bent enkele keren per jaar aanwezig bij evenementen die Open State organiseert;
• Je zet je netwerk in voor de missie van de stichting;
• Je leest mee op begrotingen, jaarverslagen en andere formele stukken waar het bestuur verantwoordelijk voor is.

Naar wie zijn we op zoek?

• Je hebt affiniteit met open data, digitale overheid, transparantie, accountability en publieksparticipatie;
• Je hebt affiniteit met en/of een netwerk binnen verschillende groepen ‘hergebruikers’, zoals journalistiek, creatieve industrie, NGO’s, volksvertegenwoordiging, en de ‘community’ van developers;
• Voor de penningmeester: je kunt financiële stukken beoordelen die door de boekhouder van Open State Foundation zijn opgesteld, en hebt een kijk op financiële planning voor de langere termijn voor een ANBI als Open State Foundation;
• Voor de secretaris: je bent iemand die gestructureerd de notulen, actiepunten en besluiten van de bestuursvergaderingen kan verwerken.

Het bestuurslidmaatschap bij Open State Foundation is onbezoldigd.

Heb je interesse? Neem dan contact op met de voorzitter van het bestuur Ton Zijlstra via ton@openstate.eu. Fijn als je daarin vertelt waar je interesse vandaan komt en welke rol je denkt te kunnen vervullen. Een (digitaal) CV meesturen kan, maar is niet noodzakelijk.

It’s been most of a year since I last posted here, but I wanted to rant about HTML mail, and this is the right blog for it. People complain about the intrusiveness of Web tracking, but email tracking is even worse. I’ve noticed this especially after subscribing to a couple of Substack newsletters. They’re sent as HTML, and whenever possible, I click the link to the equivalent Web page, which is less intrusive. Every link in a Substack newsletter is a tracking link, with the odd exception of the link to the Substack page.

The links in a Substack newsletter don’t go to the target page but to a Substack redirection URL. Their purpose is to let Substack know about everything you click on. There are no terms or privacy policy in the email telling you what Substack uses the information for.

It has a privacy policy on its website, but there’s no direct way to get to it. The policy says it collects personally identifiable information, including your name, address, picture, and phone number, and shares them with “affiliates.” Other services, such as Mailchimp, do much the same. Some HTML email services put “web bugs,” single-pixel images, into their mail. If your client displays images, the service knows each time you open the message.

The tracking links are tailored to you, so email is less private than opening a page on a site you haven’t logged into.

Tracking links make it difficult or impossible to tell where a link is actually going. Substack links use an encoding that doesn’t show the actual target in plain text, even if you view the message source.

You can read Substack messages as plain text; they’re sent as multipart messages with a plaintext version. With some newsletters, this doesn’t work too badly, but others are so interspersed with long URLs that they’re painful to read.

There is one way email is less bad than websites. Few modern email client applications, if any, will run JavaScript in email. Some early ones did, but opening a message from a malicious spammer and letting it run JavaScript would be a security disaster. If you read your email in a Web client, though, it will usually run its own JavaScript (the client’s, not the sender’s). It could also modify the links to add its own tracking.

The security risks of HTML email are widely known. Before the format was widely used, the idea of spreading malware by email was a joke. Now people are advised not to open email from suspicious-looking senders, with good reason. The battle is lost, and email for personal communication has gone into steep decline.

Thunderbird and some other clients offer “simple HTML” as a compromise. It does basic formatting but doesn’t display images. If you have to open HTML messages, that’s the safest way.

Personally, I view all my email as text when it’s possible. If a message is unreadable that way, I discard it unless it’s really important.

Minister Bruins Slot zet goede stappen richting lobbytransparantie. Ze moet wel vaart maken met een lobbyregister. En de Tweede Kamer moet naar zichzelf kijken. Dat Raymond Knops de Kamer halverwege verlaat voor een lobbyclub is een stap terug.

Zie hierover het opinieartikel in de Volkskrant van Serv Wiemers, directeur Open State Foundation.

Alle sms’jes en appjes van bewindspersonen en topambtenaren moeten voortaan bewaard worden, zo luidt het eerste advies van het Adviescollege Openbaarheid en Informatiehuishouding (ACOI). Vanochtend overhandigde het Adviescollege het rapport ‘Kan dit weg? Nee’ aan minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties Bruins Slot.

De minister en de staatssecretaris van Digitalisering en Koninkrijksrelaties hebben in augustus 2022 een adviesaanvraag ingediend bij het ACOI over het bewaren van sms-berichten, nadat eerder dat jaar aan het licht kwam dat premier Rutte eigenhandig sms’jes van zijn telefoon wiste.

Ook al handelde de premier destijds volgens het rijksbeleid, het ACOI stelt dat dit nooit had mogen gebeuren. Iedereen moet kunnen zien welke afwegingen de overheid maakt in het maken en uitvoeren van beleid, en omdat sms’jes en appjes een belangrijke vorm van communicatie zijn binnen de overheid, moeten ook deze goed bewaard worden. Tot nu toe lag die verantwoordelijkheid bij bestuurders: bij elk berichtje moesten ze zelf de afweging maken of het bewaard moest worden of niet.

Volgens het ACOI moet daar verandering in komen. Het adviseert dat alle werkgerelateerde chatberichten van bewindslieden, bestuurders en de ambtelijke top gearchiveerd moeten worden. Overige overheidsmedewerkers hoeven hun chatberichten niet te bewaren. Het archiveren van sms’jes en appjes moet niet langer handmatig gebeuren, maar er moet een structurele oplossing komen waarbij berichten “als geheel en zoveel mogelijk geautomatiseerd” bewaard kunnen worden.

Om dit voor elkaar te krijgen moeten overheden hun selectielijsten aanpassen, die regelen welke categorieën documenten bewaard worden en voor hoelang. Het ACOI adviseert om chatberichten van bewindslieden en bestuurders blijvend te bewaren, en die van de ambtelijke top tijdelijk op te slaan, bijvoorbeeld vijf tot tien jaar. Ook wordt in het advies benadrukt dat het scheiden van werkgerelateerde communicatie en privéberichten belangrijk is om het advies uit te voeren. Het ACOI spoort het kabinet aan om in 2024 het advies doorgevoerd te hebben.
Het advies formuleert niet alleen nieuw rijksbeleid voor het bewaren van chatberichten. Tijdens de aanbieding van het advies pleitte voorzitter van het ACOI Ineke van Gent voor een andere houding tegenover het bewaren van informatie: “het is geen corvee, het is chefsache”.

Dit eerste advies is een belangrijke stap in de richting van een goed georganiseerde informatiehuishouding. Bij goede implementatie zal het de openheid bij de overheid bevorderen. De minister wordt geacht binnen drie maanden namens het kabinet reactie te geven op het advies. Na de overhandiging onderstreepte de minister nog eens het belang van het goed bewaren van overheidsinformatie, maar het is nu afwachten in hoeverre het advies wordt overgenomen.

COMMUNIA is looking for a Policy Advisor who is passionate about the Public Domain and dedicated to enabling access to culture and knowledge.

We offer you an opportunity to join our advocacy efforts to advance cutting-edge copyright reform and work with a network of activists, researchers, and other practitioners in Europe and the United States.

This is a remote position, but you must be located in the Brussels area and should be able to attend meetings in Brussels on short notice.

It is possible to work part-time, but you should be available to work at least 24h/week for us.

As a Policy Advisor, your primary responsibility will be to promote COMMUNIA’s policy objectives in the EU context and expand COMMUNIA’s network in the Brussels policy space. In addition, you will work on our public communication efforts.

• Represent COMMUNIA and promote COMMUNIA’s policy goals at consultations, hearings and events;
• Work with COMMUNIA’s directors and core team members to draft responses to consultations, policy papers and other policy documents;
• Expand COMMUNIA’s network in the Brussels policy space;
• Track relevant developments in copyright and related policy areas of interest to COMMUNIA.

• Work with COMMUNIA’s directors and core team members to create communication materials, including blog posts, social media content, policy handouts and newsletters;
• Plan, organise and run in-person, hybrid and virtual events, including promotion and follow-up communication with participants and attendees.

• University degree in political science, law, or related field;
• Strong identification with COMMUNIA’s mission and policy objectives;
• Relevant prior experience in the field;
• Basic knowledge of copyright and copyright-related challenges for users in general and in education, research and the cultural heritage sector;
• Excellent interpersonal skills and ability to build/maintain a network in the Brussels policy space (prior experience in a similar position a plus);
• Good writing and communication skills (ability to speak and write concisely in different formats and for different audiences, blogging, social media etc.);
• Good knowledge of the workings of the European institutions and EU policy processes;
• Project management skills (structured and target-oriented approach, good time management, experience with online/offline/hybrid event planning a plus);
• Proficient computer skills (familiarity with the Google suite and Slack or similar frameworks, knowledge of WordPress a plus);
• Excellent level of English (native or fluent). Good command of French is an advantage.

Please apply by sending your CV and motivation letter to work@communia-association.org. The deadline for applications is January 31st, 2023.

Only applicants with a valid residence and work permit for Belgium will be considered.

If you have any questions, please feel free to contact us at the same email address.

We offer a salary starting at €55.000/year for a full-time position commensurate with relevant skills and experience.

COMMUNIA is an international association incorporated under Belgian law that advocates for policies that expand the Public Domain and increase access to culture and knowledge. We are driven by our public interest mission and we have a proven track record of impact in EU and national legislation.

COMMUNIA is a fully distributed organisation with members in Europe and the US. This position is in a remote working environment, but based in the Brussels area. Availability for occasional travel and high-speed broadband access are required. A laptop is supplied.

We are an equal opportunities employer and we are committed to ensuring equality and promoting diversity. All qualified applicants will receive consideration for employment without regard to race, ethnicity, gender, gender identity or expression, sexual orientation, national origin, disability, age, or any other legally protected characteristic.

This Privacy Policy applies to job applicants (or “you”). COMMUNIA will collect and use your personal data during the recruitment process, to manage the process and reach a hiring decision. This includes assessing your skills and qualifications for this particular role, verifying your information and communicating with you.

We collect only personal data that you have provided to us in your application, data from interviews (if applicable), and data provided to us by your referees (if applicable). We may also obtain data relevant to your professional life from publicly available sources for the purpose of confirming the accuracy of the information presented by you. We base this processing on our legitimate interest to build a decision base in order to reach a hiring decision.

If you are accepted for a role at COMMUNIA, your personal data will be included in our staff records. If you are not successful, your personal data will be deleted from our records within three months from the application deadline.

We take care to allow access to your personal data only to those who are involved in the recruitment process. We will not share any personal data with other third parties ​​unless we have a legal obligation to do so.

You have the right to access, correct, update, or request deletion of your personal data from our records. You also have the right to object to, or restrict, processing of your personal data, as well as to data portability, and to report any misuse of your personal data.

If you have any questions or requests relating to this Privacy Policy, please contact us at communia@communia-association.org.

The post We Are Looking for a Policy Advisor appeared first on COMMUNIA Association.

Vandaag is de Europese versie van de Global Data Barometer GDB gelanceerd. In deze GDB worden 21 landen (de EU + het Verenigd Koninkrijk) met elkaar vergeleken op de stand van open overheidsdata. Open State Foundation heeft bijgedragen aan dit rapport en was één van de sprekers bij de lancering.

De regio Europa doet het goed in vergelijking met andere regio’s wereldwijd, maar scoort slechts 51 op een schaal van 100 als het gaat om open overheidsdata. Binnen Europa zijn er grote verschillen, met Malta als laagste met 37 en Estland als Europa’s hoogste score met 67. Wereldwijd scoort de Verenigde Staten nog ietsje hoger.

Nederland zit in de middenmoot met een score van 54, maar net iets boven het Europese gemiddelde. Opvallend is dat Nederland wel goed scoort als het gaat om capaciteit, kennis en infrastructuur. Daar staat Nederland op de derde plek met 81 punten. Nederland kan dus wel, maar gebruikt zijn mogelijkheden onvoldoende.

Verder blijkt uit het onderzoek dat er een sterke correlatie is tussen regelgeving op het gebied van open overheidsdata en daadwerkelijke beschikbaarheid van die data. Mede op basis hiervan pleiten de opstellers van het rapport voor meer dwingende regelgeving, nationaal en vanuit Brussel.

Open data is de brandstof voor de democratie: de maatschappij kan op basis van publieke data meedoen en de overheid controleren. Bovendien zorgt open data voor innovatie en effectieve corruptiebestrijding.

The legislative decree implementing the CDSM Directive in Italy was adopted on November 8th, 2021, and published in the Gazzetta Ufficiale on November 27th. It came into force on December 12th, 2021, amending the Italian Copyright Law (April 22nd 1941, n.633 – Legge sul diritto d’autore, referred to below as “LdA”).

This blog post analyses the implementation of the copyright exceptions for Text and Data Mining, which is defined in the Italian law as any automated technique designed to analyse large amounts of text, sound, images, data or metadata in digital format to generate information, including patterns, trends, and correlations (Art. 70 ter (2) LdA). As we will see in more detail below, the Italian lawmaker decided to introduce some novelties when implementing Art. 3, while following more closely the text of the Directive when implementing Art. 4.

Art. 70 ter (1) LdA permits reproductions made by research organisations and cultural heritage institutions for scientific research purposes, for purposes of extraction of text and data from works or other materials available on networks or databases to which they lawfully have access to, as well as communication to the public of the results of research when expressed in new original works. It seems that the Italian lawmaker committed a lexical fallacy by adding that the purpose of the reproduction is to extract text and data from works and other materials available in networks or databases. This, as well as limiting the type of protected materials to those present on networks or databases, appear to be legislative inventions incompatible with the directive.

Notably, the new Italian exception also allows the communication to the public of the research outcome when such outcomes are expressed through new original works. In other words, the communication of protected materials resulting from computational research processes is permitted, provided that such results are included in an original publication, data collection or other original work.

The right of communication to the public was not contemplated in the original government draft; it was introduced in the last version of the article to accommodate the comments of the Joint Committees of the Senate and the Joint Committees of the Chamber, both highlighting the need to specify that the right of communication to the public concerns only the results of research, where expressed in new original works.

The beneficiaries of the TDM exception for scientific purposes are research organisations and cultural heritage institutions. Research organisations essentially reflect the definition offered by the directive. These are universities, including their libraries, research institutes or any other entity whose primary objective is to conduct scientific research activities or to conduct educational activities that include scientific research, which alternatively:

• operate on a non-profit basis or whose bylaws provide for the reinvestment of profits in scientific research activities, including in the form of public-private partnerships;
• or pursue a public interest purpose recognised by a European Union member state (Art. 70 ter, (4)LdA).

If commercial enterprises exercise a decisive influence, such as allowing access on a preferential basis to the results generated by scientific research activities (Art. 70 ter, (5) LdA), an organisation will not be considered a research organisation under this law. Cultural heritage institutions are defined broadly, including libraries, museums, and archives, as long as they are open to the public or accessible to the public, also those belonging to educational institutions, research organisations and public broadcasting bodies, as well as the institutes for the protection of film and sound heritage and the public broadcasting bodies (Art. 70 ter, (3)LdA).

The copies of works or other subject matter created need to be stored with an adequate level of protection and can be kept and used only for scientific research purposes, including the verification of research results (Art. 70 ter, (6)). Rightsholders are authorised to apply measures to ensure the safety and integrity of the networks and databases where the works or other subject materials are hosted (Art. 70 ter, (7) LdA). Such measures shall not go beyond what is necessary to achieve and can also be defined based on agreements between right holder’s associations, cultural heritage institutes and research organisations (Art. 70 ter (8) LdA). Such negotiations have not taken place so far.

The Italian lawmaker did not expressly contemplate any specific and fast procedure for cases where technical protection measures prevent a beneficiary from carrying out the permitted acts under both TDM exceptions. However, the law now recognises to the beneficiaries the right to extract a copy of the material protected by technological  measures in certain cases. Under Art. 70-sexies, LdA, beneficiaries of the TDM exception for scientific purposes (as well as the beneficiaries of the exception for digital and cross-border teaching activities exception) shall have the right to extract a copy of the protected material, when technological measures are applied based on agreements or on administrative procedures or judicial decisions. In order to benefit from this right, the person shall have lawful possession of copies of the protected material (or have had legal access to them), shall respect the conditions and the purposes provided for in the exception, and such extraction shall not conflict with the normal exploitation of the work or the other materials or cause an unjustified prejudice to the rights holders.

While the Italian lawmaker should be praised for introducing such a right, the Italian implementation still missed an opportunity to update the controversial and rarely applied negotiation and mediation procedures set forth in Art. 71 quinquies, (2) LdA (which transposed Art. 6(4) of the Infosoc Directive) to the actual needs of all beneficiaries of copyright exceptions. Furthermore, it should be noted that the law continues to exclude protected materials available through on-demand services from the application of this provision, including under the new copyright exceptions, contrary to what is mandated by Art. 7(2) of the CDSM Directive.

Regarding contractual override protection, as stated by Art. 7(1) of the CDMS Directive, conflicting agreements with the TDM exception for scientific purposes are void.

The implementation of the exception for text and data mining for purposes beyond scientific research by any individual or organisation follows for the most part the text of Art. 4 of the CDSM Directive. Reproductions and extractions are allowed from works or other subject-matters available online or databases to which users have lawful access for TDM. The exception is subject to the possibility of rightsholders reserving their rights, but there is no clarification on how this reservation should be made. In this regard, the Italian law doesn’t mention the need​​ to express such reserves appropriately, such as through machine-readable standards when contents are made publicly available online.

No additional conditions or precisions are established on the retention and storing of copies of materials made to conduct text and data mining, nor on the measures that rights holders may take to ensure the safety and integrity of the networks and databases where the materials mined are hosted. Reproductions and extractions may be retained only for the time necessary for text and data mining as stated in  Art. 4 of the CDSM Directive.

In conclusion, the Italian legislator should be praised for going beyond what is required by art. 3 of the CDSM Directive. The Italian implementation allows the application of the TDM exception for scientific purposes to the reproduction for the extraction of texts and data or other subject matters (to which the beneficiaries have lawful access) and to the communication to the public of the research outcome when it is expressed through new original work. Therefore, in this respect, the Italian legislator exercised the option allowed by Art. 25 of the CDSM Directive to adopt a broader provision, compatible with the exceptions and limitations provided for in the InfoSoc and Database Directives.

For TDM for other purposes, the lawmaker reproduced the text of Art. 4 of the directive, not adding any extra elements to regulate, as written before, the exercise of the faculty to opt out by rights holders in a suitable and machine-readable by the computers. The Italian implementation also missed an opportunity to introduce provisions to allow the reproduction of material protected by technical measures that prevent beneficiaries from carrying out the permitted acts under the both TDM  exceptions. In sum, a total organic revision of the Italian copyright law would be desirable, which would allow for a better understanding and knowledge by not only the interpreter of the law, but also by rightsholders and users.

The post The Italian Implementation of the New EU Text and Data Mining Exceptions appeared first on COMMUNIA Association.

Geloof jij net als wij dat overheden transparant en voor iedereen toegankelijk moeten zijn? En ben je het met ons eens dat open data daarvoor een belangrijk middel is? Ben je bovendien een stevige projectleider die graag meewerkt aan betere democratische controle en inclusieve participatie? Dan zijn we op zoek naar jou! Open State Foundation zoekt namelijk een nieuwe senior projectleider (x/v/m) met een hart voor politiek, bestuur en transparantie (0,8 fte).

Over de functie:
Als projectleider van Open State Foundation werk je nauw samen met een gepassioneerd team van projectleiders, medewerkers en developers. Je blijft op de hoogte van de ontwikkelingen rondom transparantie in het algemeen en open data in het bijzonder bij overheidsorganen. Je werkt samen met stakeholders, doet waar nodig aan belangenbehartiging, start projecten en voert ze uit. We zoeken een zelfstandige collega met een brede interesse.

Dit zijn je belangrijkste verantwoordelijkheden:

• Fondsenwerving om onze missie en campagnes te financieren;
• Acquisitie van nieuwe projecten die passen binnen de missie, en leiden tot meer of betere (digitale) transparantie bij de overheid;
• Het leiden van een aantal inhoudelijke dossiers, waarbij samenwerken, het onderhouden van een netwerk en gevoel voor politieke verhoudingen van belang zijn;
• Het zelf bedenken, coördineren en succesvol uitvoeren van projecten;
• Het onderhouden van ons netwerk binnen overheden, hergebruikers van data, en andere organisaties;
• Het actief uitdragen van het belang van een open overheid en democratische controle, middels opiniestukken, praatjes, workshops ed.;
• Het volgen van de politieke agenda en de actualiteit rondom digitale transparantie.

Dit heb je minimaal in huis:

• Bachelor/Master of werkervaring op vergelijkbaar niveau;
• De ‘drive’ en vaardigheden om binnen onze missie projecten te bedenken, te starten en uit te voeren;
• Ervaring met acquisitie en/of fondsenwerving;
• Ervaring met of aantoonbare kennis van het werken met overheden en politieke organisaties;
• Duidelijke affiniteit met en een visie op een open overheid, vrij verkeer van informatie en open data;
• Een brede interesse in overheden en de diverse beleidsterreinen;
• Vloeiend Nederlands in woord en geschrift.

Bij voorkeur breng je hier ook iets van mee:

• Kennis van open data, digitale overheid, transparantie, accountability en publieksparticipatie;
• Ervaring met campagne en/of beleidsbeïnvloeding op zowel Rijksniveau als decentraal;
• Ervaring met het werken met of bij een NGO/ideële organisatie;
• Affiniteit met verschillende groepen ‘hergebruikers’, zoals de journalistiek, creatieve industrie, NGO’s of volksvertegenwoordiging, en met de ‘community’ van developers;
• Basisbegrip van web-applicaties en toepassing en ontsluiten van open data (zoals databases, visualisatie, web-applicaties, API’s).

Dit bieden we:

• Een salaris van maximaal 4500 euro bruto (afhankelijk van werkervaring en profiel) per maand bij een fulltime werkweek, plus 8% vakantiegeld (jaarlijks uitgekeerd);
• Een goede pensioenregeling;
• Om te beginnen een halfjaarcontract met de intentie tot verlenging bij wederzijdse tevredenheid en voldoende budgettaire ruimte;
• De mogelijkheid in een klein team en met veel zelfstandigheid te werken aan een open overheid;
• Veel ruimte voor eigen initiatief, creativiteit en ontwikkeling;
• Een breed netwerk in de werelden van politiek, bestuur, media en technologie;
• Een fijne werkplek op het Marineterrein in hartje Amsterdam.

Interesse? Stuur een e-mail met CV en motivatie (of met een vraag) naar Serv Wiemers, serv@openstate.eu

In 2019, the EU’s Copyright in the Digital Single Market Directive (CDSMD) was adopted. This included the highly controversial Articles 15 and 17 on, respectively, the new press publishers’ right (PPR) and the new copyright liability scheme for OCSSPs (“online content-sharing services providers”). In a report published in September 2022, I undertook research into the national implementations of these two provisions in 11 Member States: Austria, Denmark, Estonia, France, Germany, Hungary, Ireland, Italy, Malta, the Netherlands and Spain. Based on information gathered through a questionnaire distributed to national experts from each examined Member State, the report assesses the compliance of the national implementations with the internal market objective of the Directive and the EU’s law of fundamental rights. The report was commissioned by C4C, but written in complete academic independence. 

This is Part 2 of a two-part contribution highlighting the report’s most significant findings. While Part 1 (published on Kluwer Copyright Blog) focused on Article 15 CDSMD, Part 2 considers Article 17 CDSMD. The report’s findings as regards Article 17 CDSMD were presented at the first session (“Fragmentation or Harmonisation? The impact of the Judgement on National Implementations”) of the Filtered Futures conference co-organised by COMMUNIA and Gesellschaft für Freiheitsrechte on 19 September 2022. 

The post is published under a Creative Commons Attribution 4.0 International licence (CC BY 4.0).



As opposed to Article 15 CDSMD, Article 17 CDSMD does not introduce a new related right to EU copyright law. Instead, it expands the protections already afforded by copyright and related rights law. To this end, Article 17(1) links to Article 3(1) and (2) of the Information Society Directive (ISD). While Article 3(1) ISD covers copyright, Article 3(2) ISD lists four related rights: those of performers, phonogram producers, film producers and broadcasting organisations.

Based on the national reports, from among the 11 examined Member States, only two (Malta and the Netherlands) appear to have restricted protection to these four related rights. Denmark explicitly extends protection to producers of photographic pictures and producers of catalogues – i.e., related rights owners not mentioned in Article 3(2) ISD. Other Member States eschew a closed enumeration in favour of a general reference to related rights – implying that all related rights recognised in their national law are covered. To the extent that such rights fall outside of the EU acquis such gold-plating is arguably unproblematic. However, where harmonised related rights – such as the new PPR – are affected, implementations start slipping out of compliance.

France presents an added twist, given the absence in the French transposition of Article 15 CDSMD of an exception for private or non-commercial uses by individual users, as the Directive requires (see Part 1 on Kluwer Copyright Blog). The logical conclusion is that in France OCSSPs may be liable for non-commercial public sharing of press publications by end-users on their platforms – contrary to Article 15’s intended focus on own use by providers such as news aggregators and media monitoring services (see Recital 54 CDSMD).

Further issues arise with regard to the implicated exclusive rights. The Irish implementation of Article 17 is particularly perplexing in this regard: as the Irish national expert (Giuseppe Mazziotti) explains, while the transposition’s language is ambiguous and hard to decipher, the Irish implementation appears to require that OCSSPs also obtain authorisation from the owners not only of the right of communication to the public and of the making available right (as the CDSMD requires), but also of the reproduction right. Adding to the confusion, the immunity of Article 17(4) is transposed correctly, so that it is restricted to acts of communication to the public.

A number of possible interpretations exist. One option would be that absent authorisation from the holders of the reproduction right, OCSSPs are liable for communication to the public unless the immunity applies – though this would make little sense. An equally disconcerting possibility would be that there is no way out of a liability for unauthorised acts of reproduction that has no foundation in the Directive. Of course, it is also possible that the reference to the reproduction right is just a transposition glitch that should be ignored, in line with the Marleasing principle. This interpretation would be the most likely – were it not for the fact that it is very hard to say that OCSSPs (whose very definition in Article 2(6) CDSMD describes them as “storing” content) perform acts of communication to the public without also (at least temporarily) copying the relevant works: the absence of any reference to the reproduction right in Article 17 makes little sense. The omission has been belatedly recognised by the European Commission in its Guidance on Article 17, according to which the

acts of communication to the public and making content available in Article 17(1) should be understood as also covering reproductions necessary to carry out these acts.

The Guidance notes that Member States should not provide for an obligation on OCSSPs to obtain an authorisation for reproductions carried out in the context of Article 17. However, the Guidance is non-binding and, moreover – from a certain perspective – just confirms that acts of reproduction are inherent to acts of communication or making available to the public.

Interestingly, France has ignored the suggestion in Recital 69 of the Directive that authorisations granted to users to upload protected subject matter extend to OCSSPs. As Valerie-Laure Benabou, the French national expert, points out, the key issue here is whether OCSSPs are participating in a single act of communication to the public or making available to the public performed by the end-user or whether there are two independent acts, one performed by the user and the other by the intermediary.

Given that the Directive establishes primary and not accessory liability for OCSSPs, there is a strong argument that there are two acts of communication to the public. Of course, this seems counter-factual, as clearly only one material act occurs – the upload by the user onto the OCSSP’s platform. But that is a problem embedded in the entire solution adopted by Article 17, which holds OCSSPs liable for those uploads as primary infringers. Moreover, while recitals do have interpretative value, they do not have binding legal force and therefore cannot be used to counteract the operative part of a directive. As a result, clarity on this issue can only come with CJEU intervention.

Another headscratcher is provided by the Spanish implementation. This contains a provision according to which, as has already been reported on Kluwer Copyright Blog by the Spanish national expert, Miquel Peguera, even when OCSSPs abide by the conditions of Article 17(4), right holders will be still able to rely on other causes of action for compensation, such as unjust enrichment.

How to assess this is not obvious. One view is that the provision digs a hole under the entire concept of immunity. The result, therefore, is an interference with the “occupied field” of the Directive in a way that erodes its useful purpose: the same claimant would be granted the same protection against the same OCSSP for the same behaviour for which the directive provides immunity.

As persuasive as this interpretation is, there is also a different perspective from which the provision is unproblematic. It is important to consider the difference between Article 17 and the hosting safe harbour Article 6 of the Digital Services Act (DSA) (previously Article 14 of the E-Commerce Directive): the wording of the latter clearly indicates its purpose to ensure that the relevant providers are, in a harmonised way, not held liable across the EU under certain conditions. By contrast, Article 17 arguably has the opposite objective: to ensure that OCSSPs are, in a harmonised way, held liable across the EU under certain conditions. If that is the case, then it could be said that the Spanish provision avoids interference with Article 17’s useful purpose.

Of course, even if that is so, it is highly unlikely that any OCSSP that meets the conditions of Article 17(4) would fail to meet the conditions set by any other national rule of law. The hosting safe harbour will provide additional refuge. While the issue is therefore likely a storm in a teacup, the theoretical question is an interesting one: does Article 17 exhaust the liability of OCSSPs for infringing copyright/related rights over uploaded content – does it provide total harmonisation of OCSSP liability for copyright-infringing content uploaded by their users or only total harmonisation of OCSSP liability for communication to the public?

Perhaps the most interesting question that arose from the study concerns the different national approaches to the implementation of Article 17(4) CDSMD. The issue was brought before the CJEU by Poland in an action for the annulment alleging that Article 17(4) makes it necessary for OCSSPs to adopt filtering technology to the detriment of end-users’ freedom of expression. In its decision, the CJEU accepted that the prior review obligations imposed by Article 17(4) on OCSSPs do require the use of filtering tools, but concluded that the resultant limitation on freedom of expression is acceptable because of the safeguards embedded in sub-paragraphs 7, 8 and 9. The Court refrained, however, from a detailed explanation on how these safeguards should operate in practice.

Among the examined Member States, Germany and Austria have taken a proactive elaborative interpretation geared at establishing how these safeguards can be put into practice. This approach has been described as a “balanced” one, as opposed to the more “traditional” one taken by those countries that adopted a copy-out transposition.

The question that arises is whether this “balanced” approach is compatible with the directive. As others have suggested, there is a strong argument that – to the extent that Article 17 does not explain how its various sub-paragraphs are intended to interact or how it’s intended to navigate freedom of expression – such elaboration might be necessary. As mentioned in Part 1, to be copiable in national law, it is necessary that a directive be internally consistent and well formulated. When provisions are in need of legislative repair or clarification, literal transposition should be dismissed. It can be said that Article 17 is precisely such a provision – as the analysis above reveals, it is not a well-drafted piece of legislation: it raises many questions, its wording is complex and confusing, and its purpose and scope are ambiguous.

That said, following the decision of the CJEU in Poland it is hard to hold that those Member States that have taken a copy-out approach to transposition were wrong to do so. Instead, the answer can be found in the final paragraph of Poland. This emphasises both that Member States themselves must transpose Article 17 in such a way as to allow a fair balance and that, “the authorities and courts of the Member States” must interpret their transpositions so as to respect fundamental rights. In this way, the Court has enabled the compatibility with the Directive and the Charter of both the “balanced” and “traditional” implementation approaches: with the first the legislator takes on the task of identifying the appropriate “fair balance” itself, via the process of transposition. With the second, the details on the right balance are delegated to judicial interpretation. The first approach may be preferable from a policy perspective – but both are open to the Member States.

Examination of the national implementations of Articles 15 and 17 reveals a number of potential incompatibilities. While some of these can perhaps be attributed to national intransigence or misplaced inspiration despite clear EU requirements (for example, the French failure to protect private or non-commercial uses of press publications by individual users is hard to explain otherwise), very often the root cause can be found in bad drafting by the EU legislator. The contentious subject matter and intricate structures of these articles, as well as their heavy reliance on undefined terminology and the occasional misalignment between the recitals and operative texts, are not designed to facilitate smooth national implementation and homogenous interpretation and application. As the European Commission has acknowledged, “[b]etter law-making helps better application and implementation”. In the intense discussions on Articles 15 and 17 in the run-up to the adoption of the CDSMD, this principle appears to have fallen by the wayside. To address the consequences, the CJEU will no doubt have much CDSMD-focused work ahead of it. Hopefully, future judgments will be clearer than Poland. 

The post Comparative Report on the National Implementations of Article 17 of the Directive on Copyright in the Digital Single Market appeared first on COMMUNIA Association.

Het Europese Hof van Justitie heeft in de uitspraak van 22 november 2022 een streep gezet door het  openbare karakter van UBO-registers in Europa. Ondanks dat het Hof stelt dat publieke toegang tot deze registers niet altijd ongerechtvaardigd is, vormt publiek toegang voor iedereen een te grote inbreuk op de grondrechten van de personen die in het UBO-register staan.

Door de Europese anti-witwasrichtlijn zijn alle Europese lidstaten verplicht om UBO-register te organiseren en openbaar te maken voor het publiek. In deze registers worden de uiteindelijke belanghebbenden van bedrijven – de uiteindelijke eigenaren en degene die zeggenschap heeft – geregistreerd. Op deze manier kan financiële misdaad zoals witwassen en terrorismefinanciering worden bestreden. Het Hof stelt dat deze richtlijn te grofmazig is en niet de juiste balans treft tussen privacy en openbaarheid.

Juist in een tijd waarin corruptie en witwassen wereldwijd toeneemt moet informatie over bedrijven openlijk beschikbaar zijn voor iedereen. Dit geldt ook voor degene die achter deze bedrijven aan de touwtjes trekken. Het internationale bewijs is onomstotelijk: publieke toegang tot deze informatie is fundamenteel voor een gezonde en vitale democratie en economie. Het is de bron voor onderzoek naar witwassen, corruptie, belastingontduiking en terrorismefinanciering. Het is een hoeksteen van een gezond handelsklimaat omdat het bedrijven in staat te controleren met wie ze zaken doen. Daarnaast draagt het bij aan het publiek vertrouwen in de overheid.

Eigenaar zijn van een bedrijf is geen inherente privé-aangelegenheid. Bedrijven ontvangen publiek geld via subsidies, spelen een fundamentele rol in het realiseren van beleid en profiteren van voordelen zoals beperkte aansprakelijkheid. Dit betekent dat bestuurders en eigenaren niet aansprakelijk zijn wanneer het bedrijf schulden krijgt of failliet gaat. Daartegenover staat een stukje transparantie en openheid over het belang van deze eigenaren.

Open State Foundation, samen met 30 andere maatschappelijke organisaties, maakt zich zorgen over de consequenties van deze uitspraak. Daarom hebben we deze verklaring ondertekend. Wij blijven ons de komende tijd inzetten voor publieke toegang tot het UBO-register.

Op vrijdag 2 december wordt het vernieuwde platform “Zakendoen met Het Rijk” (Open Platform Rijksinkoop) gelanceerd. Op dit platform komt alle openbare informatie over de generieke Rijksinkoop te staan, vanaf de categorieplannen tot aan de Rijksuitgaven. Na de officiële opening van het platform volgt een “Walk-Through” met wat het platform te bieden heeft. Vervolgens gaat een panel met elkaar in gesprek over waar wij nu staan en waar wij naar toe gaan op het gebied van Open Rijksinkoop. Siep Eilander, voorzitter van Nevi-publiek, zit het panel voor en de leden zijn: Fredo Schotanus (Hoogleraar Publieke Inkoop), Serv Wiemers (Directeur Open State Foundation), Wout Groeneveld (Senior Manager Commercial Operations Benelux, Canon), Adriana Homolova (“Follow the Money”, onderzoeksjournalist) en André Weimar (CPO Rijk).

Het volledige programma is:

• Opening door Siep Eilander (dagvoorzitter)
• Introductie over de achtergrond van de nieuwe site en de ‘digitale opening’ door André Weimar
• Live demonstratie van de nieuwe site
• Paneldiscussie over de nieuwe site en de wensen voor de toekomst
• Wrap-up door de dagvoorzitter

U bent van harte welkom. Als u anderen de uitnodiging wilt doorsturen: graag! U kunt online deelnemen aan dit evenement via de volgende link:   https://vimeo.com/event/2635013. De sessie wordt opgenomen, zodat deze kan worden teruggekeken. Zodra de videoregistratie gereed is, wordt de opname aan alle uitgenodigden toegestuurd.