Rechten

“Automattic weigerde en stelde dat het vonnis niet op de juiste manier was betekend door eiser en dat de rechtbank niet bevoegd was”, meldde IE-Forum onlangs. De juridische manier om te zeggen “de eigenaar van blogplatform WordPress deed moeilijk toen de rechter zei dat een blog weg moest”. Wat was hier aan de hand?

De kern van de zaak was simpel genoeg. Een meneer werd stevig bedreigd, en een blog gehost bij WordPress was daarbij een belangrijke factor. Kort geding, rechter oordeelt dat de blog als geheel onrechtmatig is en beveelt offline halen daarvan. Uiteraard gaat dat dan op straffe van een dwangsom.

Automattic (de eigenaar van WordPress-het-platform) haalde de blog echter niet offline, en betaalde ook niet de dwangsommen. Daarop stapte de man naar de rechter, waarbij Automattic het verweer opwierp dat hij maar naar Californië moest gaan – de Nederlandse rechter zou onbevoegd zijn. Daar had de rechter weinig moeite mee; zij was wel degelijk bevoegd bij zo’n dwangsom-incasso-procedure (executiegeschil) omdat de rechter van de hoofdzaak dat ook was.

Dan de incasso van inmiddels twee ton aan dwangsommen? Nee, toch niet: nu kwam Automattic met het verhaal dat het vonnis niet juist uitgereikt was (betekend), zodat de startdatum voor de dwangsommen nooit was begonnen te lopen. De personen die de brieven zouden hebben gehad, waren niet bekend en niet bevoegd, de brief naar Amerika was naar het bedrijf zelf gestuurd en niet naar de registered agent, de Engelse vertaling van het exploot miste kerninformatie (45 Rv) – wat cynische ikke dus ‘moeilijk doen’ noemt.

Gelukkig is het recht niet voor één gat te vangen, want het kan niet de bedoeling zijn dat je werkelijk zo moeilijk moes doen om een buitenlands bedrijf aan te spreken. De constructie (art. 54 Rv) is dan ook dat je bij een bedrijf buiten de EU genoeg hebt gedaan als je het vonnis in de Staatscourant hebt gezet en het hebt betekend bij het Nederlands OM (inderdaad, die van de strafzaken).

Dat was hier ook gebeurd en dat was genoeg. Het is dus niét nodig dat je vonnis daadwerkelijk een buitenlandse (niet-EU) partij bereikt heeft, en dat is precies omdat je geen controle hebt over wat er daar gebeurt. Dat de advocaat van Automattic al op 14 april 2022 (een dag na de uitspraak) het vonnis had gehad, is dus niet eens belangrijk.

Blijft over de praktische vraag: wat nu? Want als het bedrijf zich in deze bochten wringt, dan bekruipt mij het gevoel dat ze niet na deze uitspraak ineens heel vriendelijk twee ton overmaken. Maar er zijn meer manieren om aan geld te komen. Met zo’n betekend vonnis kun je namelijk in andere EU-landen beslag laten leggen op geld of rechten die aldaar zijn. Denk aan een rekening waar Europese klanten betalen voor advertenties, de zakenauto van de Europese directeur of de handelsvoorraad ergens in een loods.

Of dat er allemaal is bij een internetbedrijf, kun je je afvragen. Maar wat er wel is, is één vermogensrecht en dat is het merk van Automattic, of beter gezegd het merk WordPress. Dat is immers juridisch gezien ook een vermogensrecht, en daar kun je beslag op leggen. Op korte termijn betekent dat dat Automattic er zelf niets meer mee mag doen, en als ze niet snel betalen dan is (in theorie) de mogelijkheid dat de eiser het merk gaat verkopen om zo die twee ton te verdienen. Ik ben benieuwd of Automattic het zó ver gaat laten komen.

Arnoud

 

 

Het bericht Hoe krijg je in Nederland een Amerikaans bedrijf zo ver te luisteren naar de rechter? verscheen eerst op Ius Mentis.

Recente uitspraken in lijn met uitspraak Raad van StateUit recente rechterlijke uitspraken over verzoeken van zogenoemde derdelanders om een voorlopige voorziening blijkt dat de rechtbanken de lijn volgen van de richtinggevende uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van afgelopen dinsdag. De verzoeken zijn door de rechtbanken toegewezen, wat betekent dat de betrokken mensen voorlopig recht op bescherming houden. De rechtbanken hebben tot nu toe in ten minste 550 zaken een voorlopige voorziening toegewezen. Tijdelijke beschermingDoor het uitbreken van de oorlog in Oekraïne zijn veel mensen gevlucht naar andere landen, waaronder Nederland. Het gaat hierbij niet alleen om Oekraïners, maar ook om mensen met een andere nationaliteit (‘derdelanders’) die op dat moment (tijdelijk) in Oekraïne verbleven om bijvoorbeeld te werken of studeren. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid verleende tijdelijke bescherming aan deze groep mensen. Die tijdelijke bescherming eindigde op 4 maart 2024. Daarom beëindigen meerdere gemeenten de opvang van deze groep derdelanders. 
Recente uitsprakenVeel van deze derdelanders zijn in reactie hierop naar de rechter gestapt. In de afgelopen weken oordeelden rechtbanken wisselend over het beëindigen van de tijdelijke bescherming. De rechtbank Amsterdam stelde onlangs het Hof van Justitie van de Europese Unie prejudiciële vragen om zo helderheid te verschaffen. De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State besliste vervolgens in 6 zaken dat de derdelanders voorlopig recht houden op bescherming. De recente uitspraken van de rechtbanken bouwen op deze uitspraak van de Raad van State voort.Een deel van de recente uitspraken is terug te vinden in het uitsprakenregister. De komende periode worden nog meer uitspraken gepubliceerd. 

Recente uitspraken in lijn met uitspraak Raad van StateUit recente rechterlijke uitspraken over verzoeken van zogenoemde derdelanders om een voorlopige voorziening blijkt dat de rechtbanken de lijn volgen van de richtinggevende uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van afgelopen dinsdag. De verzoeken zijn door de rechtbanken toegewezen, wat betekent dat de betrokken mensen voorlopig recht op bescherming houden. De rechtbanken hebben tot nu toe in ten minste 550 zaken een voorlopige voorziening toegewezen. Tijdelijke beschermingDoor het uitbreken van de oorlog in Oekraïne zijn veel mensen gevlucht naar andere landen, waaronder Nederland. Het gaat hierbij niet alleen om Oekraïners, maar ook om mensen met een andere nationaliteit (‘derdelanders’) die op dat moment (tijdelijk) in Oekraïne verbleven om bijvoorbeeld te werken of studeren. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid verleende tijdelijke bescherming aan deze groep mensen. Die tijdelijke bescherming eindigde op 4 maart 2024. Daarom beëindigen meerdere gemeenten de opvang van deze groep derdelanders. 
Recente uitsprakenVeel van deze derdelanders zijn in reactie hierop naar de rechter gestapt. In de afgelopen weken oordeelden rechtbanken wisselend over het beëindigen van de tijdelijke bescherming. De rechtbank Amsterdam stelde onlangs het Hof van Justitie van de Europese Unie prejudiciële vragen om zo helderheid te verschaffen. De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State besliste vervolgens in 6 zaken dat de derdelanders voorlopig recht houden op bescherming. De recente uitspraken van de rechtbanken bouwen op deze uitspraak van de Raad van State voort.Een deel van de recente uitspraken is terug te vinden in het uitsprakenregister. De komende periode worden nog meer uitspraken gepubliceerd. 

With Section 702 of the Foreign Intelligence Surveillance Act set to expire later this month, the White House recently released a memo objecting to the SAFE Act—legislation introduced by Senators Dick Durbin and Mike Lee that would reauthorize Section 702 with some reforms. The White House is wrong. SAFE is a bipartisan bill that may be our most realistic chance of reforming a dangerous NSA mass surveillance program that even the federal government’s privacy watchdog and the White House itself have acknowledged needs reform.

As we’ve written, the SAFE Act does not go nearly far enough in protecting us from the warrantless surveillance the government now conducts under Section 702. But, with surveillance hawks in the government pushing for a reauthorization of their favorite national security law without any meaningful reforms, the SAFE Act might be privacy and civil liberties advocates’ best hope for imposing some checks upon Section 702.

Section 702 is a serious threat to the privacy of those in the United States. It authorizes the collection of overseas communications for national security purposes, and, in a globalized world, this allows the government to collect a massive amount of Americans’ communications. As Section 702 is currently written, intelligence agencies and domestic law enforcement have backdoor, warrantless access to millions of communications from people with clear constitutional rights.

The White House objects to the SAFE Act’s two major reforms. The first requires the government to obtain court approval before accessing the content of communications for people in the United States which have been hoovered up and stored in Section 702 databases—just like police have to do to read your letters or emails. The SAFE Act’s second reform closes the “data broker loophole” by largely prohibiting the government from purchasing personal data they would otherwise need a warrant to collect. While the White House memo is just the latest attempt to scare lawmakers into reauthorizing Section 702, it omits important context and distorts the key SAFE Act amendments’ effects

The government has repeatedly abused Section 702 by searching its databases for Americans’ communications. Every time, the government claims it has learned from its mistakes and won’t repeat them, only for another abuse to come to light years later. The government asks you to trust it with the enormously powerful surveillance tool that is Section 702—but it has proven unworthy of that trust.

The Government Should Get Judicial Approval Before Accessing Americans’ Communications

Requiring the government to obtain judicial approval before it can access the communications of Americans and those in the United States is a necessary, minimum protection against Section 702’s warrantless surveillance. Because Section 702 does not require safeguards of particularity and probable cause when the government initially collects communications, it is essential to require the government to at least convince a judge that there is a justification before the “separate Fourth Amendment event” of the government accessing the communications of Americans it has collected.

The White House’s memo claims that the government shouldn’t need to get court approval to access communications of Americans that were “lawfully obtained” under Section 702. But this ignores the fundamental differences between Section 702 and other surveillance. Intelligence agencies and law enforcement don’t get to play “finders keepers” with our communications just because they have a pre-existing program that warrantlessly vacuums them all up.

The SAFE Act has exceptions from its general requirement of court approval for emergencies, consent, and—for malicious software—“defensive cybersecurity queries.” While the White House memo claims these are “dangerously narrow,” exigency and consent are longstanding, well-developed exceptions to the Fourth Amendment’s warrant requirement. And the SAFE Act gives the government even more leeway than the Fourth Amendment ordinarily does in also excluding “defensive cybersecurity queries” from its requirement of judicial approval.

The Government Shouldn’t Be Able to Buy What It Would Otherwise Need a Warrant to Collect

The SAFE Act properly imposes broad restrictions upon the government’s ability to purchase data—because way too much of our data is available for the government to purchase. Both the FBI and NSA have acknowledged knowingly buying data on Americans. As we’ve written many times, the commercially available information that the government purchases can be very revealing about our most intimate, private communications and associations. The Director of National Intelligence’s own report on government purchases of commercially available information recognizes this data can be “misused to pry into private lives, ruin reputations, and cause emotional distress and threaten the safety of individuals.” This report also recognizes that this data can “disclose, for example, the detailed movements and associations of individuals and groups, revealing political, religious, travel, and speech activities.”

The SAFE Act would go a significant way towards closing the “data broker loophole” that the government has been exploiting. Contrary to the White House’s argument that Section 702 reauthorization is “not the vehicle” for protecting Americans’ data privacy, closing the “data broker loophole” goes hand-in-hand with putting crucial guardrails upon Section 702 surveillance: the necessary reform of requiring court approval for government access to Americans’ communications is undermined if the government is able to warrantlessly collect revealing information about Americans some other way. 

The White House further objects that the SAFE Act does not address data purchases by other countries and nongovernmental entities, but this misses the point. The best way Congress can protect Americans’ data privacy from these entities and others is to pass comprehensive data privacy regulation. But, in the context of Section 702 reauthorization, the government is effectively asking for special surveillance permissions for itself, that its surveillance continue to be subjected to minimal oversight while other other countries’ surveillance practices are regulated. (This has been a pattern as of late.) The Fourth Amendment prohibits intelligence agencies and law enforcement from giving themselves the prerogative to invade our privacy.  

Tot nu toe oordeelde de Centrale Raad van Beroep dat het willen ontvangen van een vergoeding van bezwaarkosten in een zaak voldoende procesbelang opleverde. Ook al is met de procedure zelf niets meer te bereiken.
In enkele uitspraken van 2 april 2024 wijzigt de Raad die koers. Vanaf nu vindt de CrvB dat het enkel niet toekennen van een vergoeding van bezwaarkosten niet langer een zelfstandig procesbelang oplevert.

Oordeel

De Raad kwam met dit oordeel, naar aanleiding van enkele hoger beroepszaken waarin inwoners bij de gemeente Hof van Twente huishoudelijke hulp hadden aangevraagd. Zij vonden echter dat er te weinig hulp was toegekend en waren daarom een procedure begonnen. Later kregen zij alsnog de gewenste hoeveelheid hulp gekregen.
De vraag rees toen wat de aanvragers met de procedure nog wilden bereiken. Toekenning van meer hulp over de achterliggende periode kon niet meer en voor de toekomst hadden zij gekregen wat zij wilden.
Het motief werd duidelijk: de aanvragers wilden met de procedure een vergoeding van de kosten van hun bezwaar. Als zou blijken dat er ten onrechte minder hulp was toegekend over de achterliggende periode, dan zouden zij de kosten van bezwaar (ongeveer € 1.250,-) namelijk vergoed krijgen van de gemeente.

Geen procesbelang

De Centrale Raad van Beroep heeft nu bepaald dat men in zo’n geval een (hoger) beroep niet-ontvankelijk zal verklaren. Alleen een gewenste vergoeding van bezwaarkosten is volgens de Raad geen procesbelang meer. In meer algemene zin: als er geen inhoudelijk belang meer is bij de beoordeling van een zaak, dan is er geen procesbelang meer.

In de uitspraak oordeelt de Raad dat partijen die voorheen wilden doorprocederen via een juridische ‘no cure no pay’-praktijk, van gefinancierde rechtsbijstand gebruik kunnen maken, en dat bepaalde proceskosten voor eigen rekening blijven. “Die kosten behoren tot de normale risico’s van het maatschappelijk verkeer.”

Uitzondering

Op de uitspraak van de CrvB geldt wel een uitzondering. Het kan voorkomen dat een bestuursorgaan iemand in bezwaar gelijk geeft en zijn besluit herroept, maar geen of een te lage vergoeding voor de bezwaarkosten toekent, terwijl daar wel om was gevraagd. In dat geval staat al vast dat het bestuursorgaan een onjuist besluit heeft genomen. Dan kun je wel bij de rechter procederen over – alleen – de vergoeding van de bezwaarkosten.

Ondoelmatig

De Raad wil voorkomen dat de rechter een inmiddels achterhaald geschil volledig inhoudelijk moet beoordelen. Dat leidt tot een ondoelmatige inzet van de schaarse capaciteit aan mensen, uren en budget binnen de bestuursrechtspraak. Doorprocederen met als enig doel het krijgen van een vergoeding van kosten van bezwaar, vindt de Centrale Raad van Beroep daarom ongewenst.

Het bericht Doorprocederen vanwege vergoeding bezwaarkosten mag niet meer verscheen eerst op Mr. Online.

Met hun verzoek verwijzen de advocaten naar 2 maart 2022, toen de NOvA de invasie door Rusland van Oekraïne veroordeelde: “De NOvA stelde toen dat Rusland de ‘rule of law’ met voeten trad. Rule of law betekent de gelding van het recht. Zonder rule of law heerst er wetteloosheid en barbarisme. Gezien alle gerechtelijke uitspraken en VN-rapporten over de situatie in Palestina, is duidelijk dat Israël eveneens de rule of law met voeten treedt”, aldus initiatiefnemer en woordvoerder Reinout Sterk, militair advocaat in Lelystad.

Sterk was in november vorig jaar nog adviseur bij een aangifte namens de belangenvereniging Muslim Rights Watch Nederland tegen minister-president Rutte en de ministers Bruins Slot en  Schreinemacher ‘wegens medeplichtigheid aan door Israël gepleegde – en nog te plegen – oorlogsmisdrijven’.

Evident

Volgens Sterk zijn de schendingen van het recht door Israël evident: “Onder andere het Internationaal Gerechtshof (ICJ) en de VN-rapporteur voor de bezette Palestijnse gebieden hebben geoordeeld dat het redelijk is om aan te nemen dat er genocide plaatsvindt. Genocide is de ergste misdaad die de mens kan plegen. Hoe langer de internationale gemeenschap dat laat voortduren, hoe meer de werking van de internationale rechtsorde aan geloofwaardigheid verliest.”

Sterk stelt dat de advocaten die de brief hebben ondertekend als hoeders van de rechtsstaat, zo langzamerhand vrezen voor het failliet van de internationale rechtsorde. Uit de brief: “Hoe kunnen Nederland, maar ook bijvoorbeeld de EU of de VN, hierna ten opzichte van andere landen nog een geloofwaardig beroep doen op het internationaal recht?”

Risico

De advocaten wijzen er onder andere op dat de Nederlandse rechter op 12 februari 2024 nog bepaalde dat er een groot risico is dat Israël het oorlogsrecht schendt. Verder wijzen ze onder meer op twee recente uitspraken van het Internationaal Gerechtshof, het juridisch orgaan van de Verenigde Naties. “Dat heeft op 26 januari jl. geoordeeld dat het plausibel is dat Israël het Genocideverdrag schendt, door onder andere de toegang van noodhulp te blijven blokkeren. Nog vorige week heeft het Gerechtshof Israël hier dringend op aangesproken.”

Verplicht

Sterk: “De Nederlandse regering weigert zich al maanden krachtdadig uit te spreken tegen de door Israël gepleegde misdaden, die tot op de dag van vandaag voortduren. Artikel 90 van onze Grondwet verplicht de regering zich in te zetten voor het bevorderen van de internationale rechtsorde.”

Door Israël de hand boven het hoofd te blijven houden, doen ze het tegenovergestelde, aldus de initiatiefnemer: “Gaan we onszelf over 25 jaar dan afvragen hoe het kon gebeuren dat we aan de verkeerde kant van de geschiedenis terechtkwamen? Dit terwijl er zoveel ambtelijke waarschuwingen, gerechtelijke uitspraken en onafhankelijke VN rapporten zijn die de ernst van de situatie duidelijk maken.”

Scherpe veroordeling

De advocaten die de brief ondertekenden vragen de NOvA dringend om een scherpe veroordeling uit te spreken over het ‘door Israël met voeten treden van de rule of law’. “We begrijpen dat het in de Europese context gezamenlijk optrekken, gezien de problematische positie van Duitsland, onmogelijk is. Om die reden verzoeken we u zich in ieder geval nationaal uit te spreken.”

Stille tocht

Op 29 oktober hielden ruim 120 advocaten in toga een stille tocht door het centrum van Amsterdam, omdat ze bezorgd waren over de opstelling van de Nederlandse overheid in de oorlog tussen Hamas en Israël. Ze riepen de regering toen op om de schending van de mensenrechten door Israël te veroordelen.

Het bericht Groep advocaten: ‘Orde, veroordeel schending rechtsorde door Israël’ verscheen eerst op Mr. Online.

“Warning: Vultr (a major cloud provider) is now claiming full perpetual commercial rights over all hosted content”, zo las ik op Reddit. Als je dan meeneemt dat Vultr recent aankondigde een sprint richting AI-clouddiensten te maken, dan snap ik wel dat mensen zich daar zorgen over maken. Is het terecht?

Vultr was er snel bij om de grote klanten gerust te stellen: de betreffende zin eindigt met “for purposes of providing the Services to you”, de standaardfrase waarmee men alle rechten in clouddienstland beperkt tot hetgeen nodig is om de gevraagde dienst te leveren. De “lawyers were overzealous” en het enige doel was indekken “incase we wanted to use it for marketing purposes”.

Dat laatste is eigenlijk altijd het excuusargument geweest: stel we maken een screenshot van onze dienst in een folder en jouw site staat er toevallig op, dan willen we geen claims. Want dat gebeurt immers dagelijks, dat je folders maakt zonder uit te zoeken welke site er in komt. (En dat clouddiensten folders maken.) Ik heb daar nooit echt in geloofd.

Helemaal moeilijk te geloven is dit verhaal wanneer je beseft dat alle data met enige structuur of labeling enorm waardevol is tegenwoordig – de grote AI taalmodellen kunnen maar op één manier concurreren en dat is nóg meer data erin om nóg breder te kunnen papegaaien. Dus als een clouddienst met enorm veel klantdata zichzelf in 2024 een onbeperkt “commercialisatie” recht geeft, dan riekt dat naar “wij verkopen de gehele dataset naar de grote LLM-providers”.

Kennelijk is het een storm in een glas water. Maar stel dat ze wél bedoelden “wij mogen een AI trainen op jouw website”. Had dat dan gemogen? In principe wel: het is een grootzakelijke dienst, en daar gelden vrij weinig juridische beschermingsmaatregelen.

De DSA dan? Die bevat inderdaad enige bepalingen over dienstvoorwaarden. Artikel 14 zegt bijvoorbeeld dat je voorwaarden duidelijk alle beperkingen moeten aangeven waarop je handhaaft. En onder artikel 17 moet je specifiek motiveren op welk artikel je je beroept (en waarom dat opgaat) als je ingrijpt bij content van je klanten. Maar dat gaat allemaal niet over auteursrechten. Ook de DMA verbiedt niet het opeisen van (licenties onder) auteursrecht op materiaal van je klanten.

Blijft over de AVG, ondertussen een beetje het duizenddingendoekje in het recht. Er zitten vast persoonsgegevens van Europeanen in al die data, de grondslag voor gebruik omvat niet het [fictieve] hergebruik van Vult, dus dat is noncompliant. De privacyverklaring van Vult gaat in op de AVG en benoemt onder meer the processing is in our legitimate interests, which are not overridden by your interests and fundamental rights. Our legitimate interests are to use subscriber, Site user, supplier and customer data to conduct and develop our business activities with them and with others while limiting the use of their personal data to purposes that support the conduct and development of our business; or Deze omschrijving is nogal breed, “develop our business” kun je prima lezen als “we verkopen het aan een papegaaienkweker”. Ik denk niet dat dat bedoeld is, maar uitsluiten op basis van de tekst kun je het niet. We komen dan uiteindelijk toch weer bij die vraag of je een AI mag trainen met persoonsgegevens. Die laat ik voor nu even zitten.

Arnoud

 

Het bericht Wacht, beginnen cloudproviders nu ook al commercialisatierechten te claimen? verscheen eerst op Ius Mentis.

In a landmark ruling for fundamental freedoms in Colombia, the Inter-American Court of Human Rights found that for over two decades the state government harassed, surveilled, and persecuted members of a lawyer’s group that defends human rights defenders, activists, and indigenous people, putting the attorneys’ lives at risk. 

The ruling is a major victory for civil rights in Colombia, which has a long history of abuse and violence against human rights defenders, including murders and death threats. The case involved the unlawful and arbitrary surveillance of members of the Jose Alvear Restrepo Lawyers Collective (CAJAR), a Colombian human rights organization defending victims of political persecution and community activists for over 40 years.

The court found that since at least 1999, Colombian authorities carried out a constant campaign of pervasive secret surveillance of CAJAR members and their families. That state violated their rights to life, personal integrity, private life, freedom of expression and association, and more, the Court said. It noted the particular impact experienced by women defenders and those who had to leave the country amid threat, attacks, and harassment for representing victims.  

The decision is the first by the Inter-American Court to find a State responsible for violating the right to defend human rights. The court is a human rights tribunal that interprets and applies the American Convention on Human Rights, an international treaty ratified by over 20 states in Latin America and the Caribbean. 

In 2022, EFF, Article 19, Fundación Karisma, and Privacy International, represented by Berkeley Law’s International Human Rights Law Clinic, filed an amicus brief in the case. EFF and partners urged the court to rule that Colombia’s legal framework regulating intelligence activity and the surveillance of CAJAR and their families violated a constellation of human rights and forced them to limit their activities, change homes, and go into exile to avoid violence, threats, and harassment. 

Colombia's intelligence network was behind abusive surveillance practices in violation of the American Convention and did not prevent authorities from unlawfully surveilling, harassing, and attacking CAJAR members, EFF told the court. Even after Colombia enacted a new intelligence law, authorities continued to carry out unlawful communications surveillance against CAJAR members, using an expansive and invasive spying system to target and disrupt the work of not just CAJAR but other human rights defenders and journalists. 

In examining Colombia’s intelligence law and surveillance actions, the court elaborated on key Inter-American and other international human rights standards, and advanced significant conclusions for the protection of privacy, freedom of expression, and the right to defend human rights. 

The court delved into criteria for intelligence gathering powers, limitations, and controls. It highlighted the need for independent oversight of intelligence activities and effective remedies against arbitrary actions. It also elaborated on standards for the collection, management, and access to personal data held by intelligence agencies, and recognized the protection of informational self-determination by the American Convention. We highlight some of the most important conclusions below.

Prior Judicial Order for Communications Surveillance and Access to Data

The court noted that actions such as covert surveillance, interception of communications, or collection of personal data constitute undeniable interference with the exercise of human rights, requiring precise regulations and effective controls to prevent abuse from state authorities. Its ruling recalled European Court of Human Rights’ case law establishing that “the mere existence of legislation allowing for a system of secret monitoring […] constitutes a threat to 'freedom of communication among users of telecommunications services and thus amounts in itself to an interference with the exercise of rights'.” 

Building on its ruling in the case Escher et al. vs Brazil, the Inter-American Court stated that

“[t]he effective protection of the rights to privacy and freedom of thought and expression, combined with the extreme risk of arbitrariness posed by the use of surveillance techniques […] of communications, especially in light of existing new technologies, leads this Court to conclude that any measure in this regard (including interception, surveillance, and monitoring of all types of communication […]) requires a judicial authority to decide on its merits, while also defining its limits, including the manner, duration, and scope of the authorized measure.” (emphasis added) 

According to the court, judicial authorization is needed when intelligence agencies intend to request personal information from private companies that, for various legitimate reasons, administer or manage this data. Similarly, prior judicial order is required for “surveillance and tracking techniques concerning specific individuals that entail access to non-public databases and information systems that store and process personal data, the tracking of users on the computer network, or the location of electronic devices.”  

The court said that “techniques or methods involving access to sensitive telematic metadata and data, such as email and metadata of OTT applications, location data, IP address, cell tower station, cloud data, GPS and Wi-Fi, also require prior judicial authorization.” Unfortunately, the court missed the opportunity to clearly differentiate between targeted and mass surveillance to explicitly condemn the latter.

The court had already recognized in Escher that the American Convention protects not only the content of communications but also any related information like the origin, duration, and time of the communication. But legislation across the region provides less protection for metadata compared to content. We hope the court's new ruling helps to repeal measures allowing state authorities to access metadata without a previous judicial order.

Indeed, the court emphasized that the need for a prior judicial authorization "is consistent with the role of guarantors of human rights that corresponds to judges in a democratic system, whose necessary independence enables the exercise of objective control, in accordance with the law, over the actions of other organs of public power.” 

To this end, the judicial authority is responsible for evaluating the circumstances around the case and conducting a proportionality assessment. The judicial decision must be well-founded and weigh all constitutional, legal, and conventional requirements to justify granting or denying a surveillance measure. 

Informational Self-Determination Recognized as an Autonomous Human Right 

In a landmark outcome, the court asserted that individuals are entitled to decide when and to what extent aspects of their private life can be revealed, which involves defining what type of information, including their personal data, others may get to know. This relates to the right of informational self-determination, which the court recognized as an autonomous right protected by the American Convention. 

“In the view of the Inter-American Court, the foregoing elements give shape to an autonomous human right: the right to informational self-determination, recognized in various legal systems of the region, and which finds protection in the protective content of the American Convention, particularly stemming from the rights set forth in Articles 11 and 13, and, in the dimension of its judicial protection, in the right ensured by Article 25.”  

The protections that Article 11 grant to human dignity and private life safeguard a person's autonomy and the free development of their personality. Building on this provision, the court affirmed individuals’ self-determination regarding their personal information. In combination with the right to access information enshrined in Article 13, the court determined that people have the right to access and control their personal data held in databases. 

The court has explained that the scope of this right includes several components. First, people have the right to know what data about them are contained in state records, where the data came from, how it got there, the purpose for keeping it, how long it’s been kept, whether and why it’s being shared with outside parties, and how it’s being processed. Next is the right to rectify, modify, or update their data if it is inaccurate, incomplete, or outdated. Third is the right to delete, cancel, and suppress their data in justified circumstances. Fourth is the right to oppose the processing of their data also in justified circumstances, and fifth is the right to data portability as regulated by law. 

According to the court, any exceptions to the right of informational self-determination must be legally established, necessary, and proportionate for intelligence agencies to carry out their mandate. In elaborating on the circumstances for full or partial withholding of records held by intelligence authorities, the court said any restrictions must be compatible with the American Convention. Holding back requested information is always exceptional, limited in time, and justified according to specific and strict cases set by law. The protection of national security cannot serve as a blanket justification for denying access to personal information. “It is not compatible with Inter-American standards to establish that a document is classified simply because it belongs to an intelligence agency and not on the basis of its content,” the court said.  

The court concluded that Colombia violated CAJAR members’ right to informational self -determination by arbitrarily restricting their ability to access and control their personal data within public bodies’ intelligence files.

The Vital Protection of the Right to Defend Human Rights

The court emphasized the autonomous nature of the right to defend human rights, finding that States must ensure people can freely, without limitations or risks of any kind, engage in activities aimed at the promotion, monitoring, dissemination, teaching, defense, advocacy, or protection of universally recognized human rights and fundamental freedoms. The ruling recognized that Colombia violated the CAJAR members' right to defend human rights.

For over a decade, human rights bodies and organizations have raised alarms and documented the deep challenges and perils that human rights defenders constantly face in the Americas. In this ruling, the court importantly reiterated their fundamental role in strengthening democracy. It emphasized that this role justifies a special duty of protection by States, which must establish adequate guarantees and facilitate the necessary means for defenders to freely exercise their activities. 

Therefore, proper respect for human rights requires States’ special attention to actions that limit or obstruct the work of defenders. The court has emphasized that threats and attacks against human rights defenders, as well as the impunity of perpetrators, have not only an individual but also a collective effect, insofar as society is prevented from knowing the truth about human rights violations under the authority of a specific State. 

Colombia’s Intelligence Legal Framework Enabled Arbitrary Surveillance Practices 

In our amicus brief, we argued that Colombian intelligence agents carried out unlawful communications surveillance of CAJAR members under a legal framework that failed to meet international human rights standards. As EFF and allies elaborated a decade ago on the Necessary and Proportionate principles, international human rights law provides an essential framework for ensuring robust safeguards in the context of State communications surveillance, including intelligence activities. 

In the brief, we bolstered criticism made by CAJAR, Centro por la Justicia y el Derecho Internacional (CEJIL), and the Inter-American Commission on Human Rights, challenging Colombia’s claim that the Intelligence Law enacted in 2013 (Law n. 1621) is clear and precise, fulfills the principles of legality, proportionality, and necessity, and provides sufficient safeguards. EFF and partners highlighted that even after its passage, intelligence agencies have systematically surveilled, harassed, and attacked CAJAR members in violation of their rights. 

As we argued, that didn’t happen despite Colombia’s intelligence legal framework, rather it was enabled by its flaws. We emphasized that the Intelligence Law gives authorities wide latitude to surveil human rights defenders, lacking provisions for prior, well-founded, judicial authorization for specific surveillance measures, and robust independent oversight. We also pointed out that Colombian legislation failed to provide the necessary means for defenders to correct and erase their data unlawfully held in intelligence records. 

The court ruled that, as reparation, Colombia must adjust its intelligence legal framework to reflect Inter-American human rights standards. This means that intelligence norms must be changed to clearly establish the legitimate purposes of intelligence actions, the types of individuals and activities subject to intelligence measures, the level of suspicion needed to trigger surveillance by intelligence agencies, and the duration of surveillance measures. 

The reparations also call for Colombia to keep files and records of all steps of intelligence activities, “including the history of access logs to electronic systems, if applicable,” and deliver periodic reports to oversight entities. The legislation must also subject communications surveillance measures to prior judicial authorization, except in emergency situations. Moreover, Colombia needs to pass regulations for mechanisms ensuring the right to informational self-determination in relation to intelligence files. 

These are just some of the fixes the ruling calls for, and they represent a major win. Still, the court missed the opportunity to vehemently condemn state mass surveillance (which can occur under an ill-defined measure in Colombia’s Intelligence Law enabling spectrum monitoring), although Colombian courts will now have the chance to rule it out.

In all, the court ordered the state to take 16 reparation measures, including implementing a system for collecting data on violence against human rights defenders and investigating acts of violence against victims. The government must also publicly acknowledge responsibility for the violations. 

The Inter-American Court's ruling in the CAJAR case sends an important message to Colombia, and the region, that intelligence powers are only lawful and legitimate when there are solid and effective controls and safeguards in place. Intelligence authorities cannot act as if international human rights law doesn't apply to their practices.  

When they do, violations must be fiercely investigated and punished. The ruling elaborates on crucial standards that States must fulfill to make this happen. Only time will tell how closely Colombia and other States will apply the court's findings to their intelligence activities. What’s certain is the dire need to fix a system that helped Colombia become the deadliest country in the Americas for human rights defenders last year, with 70 murders, more than half of all such murders in Latin America. 

De NOvA heeft bij de informateurs Dijkgraaf en Van Zwol via een brief aandacht gevraagd voor versterking van de rechtstaat en de positie van de rechtzoekende, langs de thema’s: toegang tot het recht, vertrouwelijkheid en verschoningsrecht, en veiligheid van advocaten.

Problemen

De landelijke Orde stelt vast dat steeds meer mensen problemen hebben met het vinden van een sociaal advocaat om zich juridisch bij te laten bijstaan: “De NOvA is bezorgd over het dreigende tekort aan sociaal advocaten, indien er geen perspectiefvol langetermijnbeleid ontwikkeld wordt om de dalende trend te keren”, schrijft ze aan de informateurs. “Een verminderde toegang tot het recht kan leiden tot meer onvrede binnen de samenleving, zeker bij mensen die zich toch al onvoldoende gehoord voelen en zich afkeren van de overheid.”

De Orde wijst naar misstanden veroorzaakt door de overheid, zoals het toeslagendossier en de mijnbouwschade Groningen: “De meeste gedupeerden zijn nog steeds in afwachting van compensatie. Het voorkomen van nieuwe misstanden vergt een andere houding van de overheid.”

De NOvA vraagt een nieuw kabinet door te gaan met in gang gezet beleid voor de stelselvernieuwing van de rechtsbijstand, en om daar voldoende financiële middelen voor uit te trekken: “Dat betekent onder andere dat de hoeveelheid uren die een sociaal advocaat voor een zaak vergoed krijgt en het bijbehorende tarief worden verhoogd en blijvend actueel worden gehouden”, stelt ze.

Zelfstandige minister

Ze doet nog een oproep aan een nieuw Kabinet. De NOvA vraagt om een zelfstandige minister van Rechtsbescherming: “Niet langer ingebed bij het ministerie van Justitie en Veiligheid, maar een minister met eigen portefeuille, eigen kundig departement en eigen toereikende begroting. Rechtsbescherming is dan geen sluitstuk en sluitpost, maar vertrekpunt bij de ontwikkeling van nieuw beleid en wet- en regelgeving”, aldus de Orde.

Weerbaarder

De NOvA laat de informateurs weten dat ze in samenwerking met de overheid en andere juridische beroepsorganisaties maatregelen neemt om de beroepsgroep weerbaarder te maken. Ze wil die samenwerking graag voortzetten: “De NOvA biedt advocaten kosteloos weerbaarheidstrainingen aan, maar ook de 24-uurs beschikbaarheid van een noodtelefoon, veiligheidsscans en de mogelijkheid van afscherming van privé-gegevens in openbare registers. Daarnaast is er sinds eind vorig jaar ook de Vertrouwensadvocaat. De NOvA vraagt het nieuwe kabinet om continuering van dit beleid.” Dit laatste geldt ook over de versterking en vernieuwing van het Stelsel bewaken en beveiligen, laat ze de informateurs weten.

Het bericht NOvA wil een zelfstandige minister van Rechtsbescherming verscheen eerst op Mr. Online.

Het gaat om het wetsvoorstel van het inmiddels uit het parlement vertrokken Kamerlid Lammert van Raan van de Partij voor de Dieren. Met het voorstel wil de initiatiefnemer ecocide als strafbaar feit toevoegen aan het Wetboek van Strafrecht. Met ecocide wordt bedoeld het opzettelijk handelen of nalaten dat leidt tot ernstige schade aan het milieu, bijvoorbeeld aan een groot ecosysteem.

Invalshoek

Strafbaarstellingen zijn nu in beginsel gericht op gevaar voor de openbare gezondheid of levensgevaar voor andere personen, maar met deze nieuwe strafbaarstelling wordt het milieu zelf het beschermde rechtsgoed. Dit is volgens de Raad van State een fundamenteel andere invalshoek. Ook is nieuw dat de toepassing van het milieustrafrecht los komt te staan van het bestuursrecht: er kan ook worden vervolgd als geen bestuurlijke geboden of verboden zijn overtreden.

Bezwaren

De Afdeling advisering van de Raad van State constateert dat dit voorstel past in de ontwikkeling dat de natuurlijke leefomgeving constitutioneel steeds meer wordt erkend. Maar ze heeft ook een aantal fundamentele bezwaren bij het voorstel: “Het is belangrijk dat bij een strafbepaling zo veel mogelijk duidelijk is welke handelingen, onder welke omstandigheden, strafbaar zijn.” Ze doelt hiermee op het lex certa-beginsel. De strafbaarstelling van ecocide is volgens de Raad van State in het voorstel zo algemeen omschreven dat onvoldoende duidelijk is welk gedrag precies strafbaar wordt.

Zo moet bijvoorbeeld de schade die wordt veroorzaakt ‘ernstig en wijdverbreid of ernstig en langdurig zijn’, zonder dat volgens de Raad precies duidelijk is wat daarmee wordt bedoeld. Deze onzekerheid geldt ook voor het object waaraan schade is toegebracht. Dat moet bijvoorbeeld ‘een ecosysteem met een behoorlijke omvang of milieuwaarde’ zijn. “Deze bewoordingen zijn niet duidelijk, waardoor de rechtszekerheid niet voldoende is gewaarborgd”, aldus de Raad.

Toepassing

Dat komt ook doordat de initiatiefnemer met de strafbaarstelling van ecocide een brede toepassing beoogt, legt men uit: “Een voorbeeld van deze brede toepassing is dat handelen waarbij iemand zich aan de bestuursrechtelijke normen houdt toch strafbaar kan zijn, denk bijvoorbeeld aan een door overheid verleende vergunning. Ook kan schade die ontstaat door handelingen die op zichzelf beperkte milieuschade veroorzaken, opgeteld zo ernstig zijn dat toch sprake is van ecocide. Daar komt nog bij dat ook het handelen of nalaten dat gevaar voor ernstige milieuschade met zich brengt al als ecocide kan worden aangemerkt, zonder dat deze schade zich heeft verwezenlijkt.”

Hierdoor is ‘onvoldoende duidelijk, voorzienbaar en kenbaar welk handelen of nalaten onder welke omstandigheden strafbaar is.’ Daardoor is het wetsvoorstel, samen gelezen met de toelichting bij het voorstel, volgens de Afdeling advisering in strijd met het lex certa-beginsel.

Buitenland

In het advies maakt de Afdeling advisering verder een kritische opmerking over het onderdeel van het voorstel waarin is geregeld dat Nederlanders die buiten Nederland iets doen of nalaten dat als ecocide te kwalificeren is, strafrechtelijk kunnen worden vervolgd. Ook als dit in het land waar het gebeurt niet strafbaar is.

Europa

De Raad van State adviseert de initiatiefnemer bij het aanpassen van zijn voorstel op deze en andere punten ook aandacht te besteden aan de samenhang met ontwikkelingen in de Europese Unie. Onlangs heeft het Europees Parlement namelijk de herziene Richtlijn milieucriminaliteit aangenomen. De Raad hierover: “Deze richtlijn gaat ook over de strafrechtelijke aanpak van ernstige milieucriminaliteit en moet de komende tijd worden geïmplementeerd in nationale regelgeving.”

Het bericht Nieuw wetsvoorstel ecocide volgens Raad van State te algemeen omschreven verscheen eerst op Mr. Online.

Het gerechtshof in Amsterdam heeft Jort Kelder dinsdag in hoger beroep gelijk gegeven in zijn al vier jaar slepende conflict met Google, zo las ik bij NRC. Zij hadden het vonnis niet: die stond bij het onvolprezen Boek9. Dat schrijft persbureau ANP. Het gaat natuurlijk om die berichten waarin we “afscheid nemen” van Kelder als clickbait om cryptomunten te verkopen, al dan niet in de vorm van flessentrekkerij.

In 2022 stapte Kelder (samen met Alexander Klöpping) naar de rechter hierom, maar zonder succes. Ik blogde toen: De nepadvertenties kennen de meeste mensen wel: een foto van een BN’er met een ietwat cryptische mededeling, zoals “Nederland neemt afscheid van Jort Kelder” of “Klöppings laatste investering jaagt bankiers angst aan” en pas na doorklikken kom je erachter dat het gaat om ‘beleggen’ in cryptovaluta. Waarbij de scam dan is dat je geld betaalt en er niets voor terugkrijgt. De rechtbank wees de eis af, omdat de zorgplicht van Twitter en Google niet zo ver ging dat ze íeder bericht hadden moeten onderscheppen. Je kunt niet makkelijk automatisch zien of Kelder in een advertentie staat, de teksten zijn verhullend en de sites wisselen van inhoud na een paar dagen zodat de controleur niets bijzonders ziet.

Gelukkig voor de jurisprudentie ging Kelder in hoger beroep, zij het in zijn eentje en alleen nog tegen Google. Het verweer van die laatste was natuurlijk dat ze slechts een doorgeefluik zijn: niet aansprakelijk voor andermans content, maar op whack-a-mole basis best bereid individuele dingen weg te halen.

Je zou zeggen dat dat bij advertenties anders is, omdat die worden gescreend. Maar dat zijn allemaal automatische processen, en puur automatische passieve controle is niet genoeg om content van kleur te laten verschieten tot redactionele inhoud. Google bemoeit zich ook niet inhoudelijk met het hoger of prominenter tonen van deze advertenties.

Moet Google meer doen? Het Hof is net als de rechtbank onder de indruk van de vele maatregelen en de ‘holistische’ aanpak van Google om advertenties te betrappen – cynische ikke leest het als een mooi verhaal om maar niet identiteitscontrole aan de poort te hoeven doen, want dat zou de omzet drukken.

Specifiek op gemelde advertenties had Google wél meer moeten doen. Ook hier ging men ‘holistisch’ te werk: In april 2020 heeft zij een internationale multidisciplinaire werkgroep opgezet die versneld technische maatregelen heeft ontwikkeld en geïmplementeerd en in juli 2020 heeft zij celebrity sensationalist ads verboden. Niet valt echter in te zien waarom deze nieuw gevonden manieren van omzeiling in de weg hebben gestaan aan het eerder nemen van effectieve maatregelen door Google, en wel zo spoedig mogelijk na kennisneming van de conceptdagvaarding op 10 januari 2020, dan wel op zijn minst onmiddellijk na het gesprek hierover op 19 februari 2020. Het ging hier namelijk niet om generieke eisen zoals “blokkeer iedere advertentie met mijn gezicht er naast en/of gekoppeld aan mijn naam”. De betreffende advertenties waren simpelweg steeds (vrijwel) dezelfde, op zo’n manier dat een tekstueel filter ze eenvoudig tegen had kunnen houden: Ook als het [door het ad cloaking] niet goed was vast te stellen of de betreffende advertentie doorlinkte naar een landingspagina waarop bitcoin-investeringen werden aangeboden, had het tonen van de advertenties in elk geval voor (menselijke) verificatie kunnen worden opgeschort op basis van de vaststelling dat de advertentie identieke/zeer gelijksoortige elementen bevat als de bitcoin-advertenties waarover Google door Kelder was geïnformeerd. Wat betreft die advertenties is het Hof dan snel klaar: die zijn natuurlijk onrechtmatig, en Google had meer moeten doen om ze tegen te houden, dus is zij aansprakelijk voor de door Kelder geleden schade. Alleen, hoe hoog is die schade? Daarover wordt in een vervolgprocedure (schadestaat) nog nader gepuzzeld.

Arnoud

Het bericht Jort Kelder wint hoger beroep tegen Google over nepadvertenties met zijn beeltenis verscheen eerst op Ius Mentis.

De Raad voor de rechtspraak doet in een brief aan informateurs Dijkgraaf en Van Zwol (pdf, 216,1 KB), die de mogelijkheid voor een zogenoemd programkabinet onderzoeken, tal van aanbevelingen om de democratische rechtsstaat te versterken en het publiek vertrouwen hierin te vergroten. Zo pleit de Raad voor het verbeteren van de toegang tot de rechter en het verlagen van de griffiekosten.

In de brief schrijft de Raad dat Nederland een samenleving is die bij elkaar wordt gehouden door vertrouwen in mensen onderling en het maatschappelijk vertrouwen in de instituties van de democratische rechtsstaat. ‘We proberen er in Nederland met elkaar uit te komen, met oog voor ieders belangen, omdat we op een goede manier met elkaar willen samenleven.’ Deze manier van samenleven vraagt volgens de Raad een zekere welwillendheid van mensen. ‘Mensen moeten eruit wíllen komen en dat ook uitdragen. Dit geldt met name voor vertegenwoordigers van de instituties van onze democratische rechtsstaat.’

Investeren

In de brief wordt het belang van een robuuste en stabiele begroting voor de Rechtspraak onder de aandacht gebracht. Om ook in de toekomst te kunnen blijven voldoen aan de vraag uit de samenleving naar onafhankelijke, onpartijdige en professionele rechtspraak zal het volgende kabinet moeten investeren in de Rechtspraak. Er zijn bijvoorbeeld extra middelen nodig voor investeringen in het familie- en jeugdrecht en om de te hoge werkdruk binnen de Rechtspraak terug te dringen.

Lees de volledige brief aan de informateurs (pdf, 216,1 KB)

De Raad voor de rechtspraak doet in een brief aan informateurs Dijkgraaf en Van Zwol (pdf, 216,1 KB), die de mogelijkheid voor een zogenoemd programkabinet onderzoeken, tal van aanbevelingen om de democratische rechtsstaat te versterken en het publiek vertrouwen hierin te vergroten. Zo pleit de Raad voor het verbeteren van de toegang tot de rechter en het verlagen van de griffiekosten.

In de brief schrijft de Raad dat Nederland een samenleving is die bij elkaar wordt gehouden door vertrouwen in mensen onderling en het maatschappelijk vertrouwen in de instituties van de democratische rechtsstaat. ‘We proberen er in Nederland met elkaar uit te komen, met oog voor ieders belangen, omdat we op een goede manier met elkaar willen samenleven.’ Deze manier van samenleven vraagt volgens de Raad een zekere welwillendheid van mensen. ‘Mensen moeten eruit wíllen komen en dat ook uitdragen. Dit geldt met name voor vertegenwoordigers van de instituties van onze democratische rechtsstaat.’

Investeren

In de brief wordt het belang van een robuuste en stabiele begroting voor de Rechtspraak onder de aandacht gebracht. Om ook in de toekomst te kunnen blijven voldoen aan de vraag uit de samenleving naar onafhankelijke, onpartijdige en professionele rechtspraak zal het volgende kabinet moeten investeren in de Rechtspraak. Er zijn bijvoorbeeld extra middelen nodig voor investeringen in het familie- en jeugdrecht en om de te hoge werkdruk binnen de Rechtspraak terug te dringen.

Lees de volledige brief aan de informateurs (pdf, 216,1 KB)

Emma Shapiro is an American artist, writer, and activist who is based in Valencia, Spain. She is the Editor-At-Large for the Don’t Delete Art campaign and the founder of the international art project and movement Exposure Therapy. Her work includes the use of video, collage, performance, and photography, while primarily using her own body and image. Through her use of layered video projection, self portraiture, and repeated encounters with her own image, Emma deconstructs and questions the meaning of our bodies, how we know them, and what they could be.

Regular censorship of her artwork online and IRL has driven Emma to dedicate herself to advocacy for freedom of expression. Emma sat down with EFF’s Jillian York to discuss the need for greater protection of artistic expression across platforms, how the adult body is regulated in the digital world, the role of visual artists as defenders of cultural and digital rights, and more.

York: What does free expression mean to you?

Free expression, to me, as primarily an artist—I’ve now also become an arts writer and an advocate for artistry things including censorship and suppression online of those who make art —but, primarily, I’m an artist. So for me free expression is my own ability to make my work and see the artwork of others. That is what is, baseline, the most important thing to me. And whenever I encounter obstacles to those things is when I know I’m facing issues with free expression. Besides that, how free we are to express ourselves is kind of the barometer for what kind of society we’re living in.

York: Can you tell me about an experience that shaped your views on freedom of expression?

The first times I encountered suppression and erasure of my own art work, which is probably the most pivotal moment that I personally had that shaped my views around this in that I became indignant and that led me down a path of meeting other artists and other people who were expressing themselves and facing the exact same problem. Especially in the online space. The way it operates is, if you’re being censored, you’re being suppressed. You’re effectively not being seen. So unless you’re seeking out this conversation – and that’s usually because it’s happened to you – you’re easily not going to encounter this problem. You’re not going to be able to interact with the creators this is happening to.

That was a completely ground-shifting and important experience for me when I first started experiencing this kind of suppression and erasure of my artwork online. I’ve always experienced misunderstanding of my work and I usually chalked that up to a puritan mindset or sexism in that I use my own body in my artwork. Even though I’m not dealing with sexual themes – I’m not even dealing with feminist themes – those topics are unavoidable as soon as you use a body. Especially a female-presenting body in your artwork. As soon as I started posting my artwork online that was when the experience of censorship became absolutely clear to me.

York: Tell me about your project Exposure Therapy. We’ve both done a lot of work around how female-presenting bodies are allowed to exist on social media platforms. I would love to hear your take on this and what brought you to that project. 

I’d be happy to talk about Exposure Therapy! Exposure Therapy came out of one of the first major instances of censorship that I experienced. Which was something that happened in real life. It happened at a WalMart in rural Virginia where I couldn’t get my work printed. They threatened me with the police and they destroyed my artwork in front of me. The reason they gave me was that it showed nipples. So I decided to put my nipples everywhere. Because I was like… this is so arbitrary. If I put my nipple on my car is my car now illicit and sexy or whatever you’re accusing me of? So that’s how Exposure Therapy started. It started as a physical offline intervention. And it was just my own body that I was using. 

Then when I started an Instagram account to explore it a little further I, of course, faced online censorship of the female-presenting nipple. And so it became a more complex conversation after that. Because the online space and how we judge bodies online was a deep and confusing world. I ended up meeting a lot of other activists online who are dealing with the same topic and incorporating other bodies into the project. Out of that, I’ve grown nearly everything I’ve done since as having to do with online spaces, the censorship of bodies, and particularly censorship of female-presenting bodies. And it’s been an extremely rewarding experience. It’s been very interesting to monitor the temperature shifts over the last few years since I began the project, and to see how some things have remained the same. I mean, even when I go out and discuss the topic of censorship of the female-presenting nipple, the baseline understanding people often have is they think that female nipples are genitalia and they’re embarrassed by them. And that’s a lot of people in the world – even people who would attend a lecture of mine feel that way!

York: If you were to be the CEO of a social media platform tomorrow how would you construct the rules when it comes to the human body? 

When it comes to the adult human body. The adult consenting human body. I’m interested more in user choice in online spaces and social media platforms. I like the idea of me, as a user, going into a space with the ability to determine what I don’t want to see or what I do want to see. Instead of the space dictating what’s allowed to be on the space in the first place. And I also am interested in some models that I’ve seen where the artist or the person posting the content is labeling the images themselves, like self-tagging. And those tags end up creating their own sub-tags. And that is very interactive – it could be a much more interactive and user-experience based space rather than the way social media is operating right now which is completely dictated from the top down. There basically is no user choice now. There might be some toggles that you can say that you want to see or that you don’t want to see “sensitive content,” but they’re still the ones labeling what “sensitive content” is. I’m mostly interested in the user choice aspect. Lips social media run by Annie Brown I find to be a fascinating experiment. Something that she is proving is that there is a space that can be created that is LGBTQ and feminist-focused where it does put the user first. It puts the creator first. And there’s a sort of social contract that you’re a part of being in that space. 

York: Let me ask you about the Don’t Delete Art Campaign. What prompted that and what’s been a success story from that campaign?

I’m not a founding member of Don’t Delete Art. My fellow co-curators, Spencer Tunick and Savannah Spirit, were there in the very beginning when this was created with NCAC (National Coalition Against Censorship) and Freemuse and ARC (Artists at Risk Connection), and there were also some others involved at the beginning. But now it is those three organizations and three of us artists/ activists. Since its inception in 2020, I believe, or the end of 2019, we had seen a shift in the way that certain things were happening at Meta. We mostly are dealing with Meta platforms because they’re mostly image-based. Of course there are things that happen on other social media platforms, but visual artists are usually using these visual platforms. So most of our work has had to do with Meta platforms, previously Facebook platforms.

And since the inception of Don’t Delete Art we actually have seen shifts in the way that they deal with the appeals processes and the way that there might be more nuance in how lens-based work is assessed. We can’t necessarily claim those as victories because no one has told us, “This is thanks to you, Don’t Delete Art, that we made this change!” Of course, they’re never going to do that. But we’re pretty confident that our input – our contact with them, the data that we gathered to give them – helps them hear a little more of our artistic perspectives and integrate that into their content moderation design. So that’s a win.

For me personally, since I came on board – and I’m the Editor at Large of Don’t Delete Art – I have been very pleased with our interaction with artists and other groups including digital rights groups and free expression groups who really value what we do. And that we are able to collaborate with them, take part in events that they’re doing, and spread the message of Don’t Delete Art. And just let artists know that when this happens to them – this suppression or censorship – they’re not alone. Because it’s an extremely isolating situation. People feel ashamed. It’s hard to know you’re now inaugurated into a community when this happens to you. So I feel like that’s a win. The more I can educate my own community, the artist community, on this issue and advance the conversation and advance the cause.

York: What would you say to someone who says nudity isn’t one of the most important topics in the discussion around content moderation?

That is something that I encounter a lot. And basically it’s that there’s a lot of aspects to being an artist online—and then especially an artist who uses the body online—that faces suppression and censorship that people tend to think our concerns are frivolous. This also goes hand in hand with  the “free the nipple” movement and body equality. People tend to look upon those conversations—especially when they’re online—as being frivolous secondary concerns. And what I have to say to that is… my body is your body. If my body is not considered equal for any reason at all and not given the respect it deserves then no body is equal. It doesn’t matter what context it’s in. It doesn’t matter if I’m using my body or using the topic of female nipples or me as an artist. The fact that art using the body is so suppressed online means that there’s a whole set of artists who just aren’t being seen, who are unable to access the same kinds of tools as other artists who choose a different medium. And the medium that we choose to express ourselves with shouldn’t be subject to those kinds of restrictions. It shouldn’t be the case that artists have to change their entire practice just to get access to the same tools that other artists have. Which has happened. 

Many artists, myself included, [and] Savannah Spirit, especially, speak to this: people have changed their entire practice or they don’t show entire bodies of work or they even stop creating because they’re facing suppression and censorship and even harassment online. And that extends to the offline space. If a gallery is showing an artist who faces censorship online, they would be less likely to include that artist’s work in their promotional material where they might have otherwise. Or, if they do host that artist’s work and the gallery faces suppression and censorship of their presence online because of that artist’s work, then in the future they might choose not to work with an artist who works with the body. Then we’re losing an entire field of art in which people are discussing body politics and identity and ancestry and everything that has to do with the body. I mean there’s a reason artists are working with the body. It’s important commentary, an important tool, and important visibility. 

York: Is there anything else you’d like to share about your work that I haven’t asked you about? 

I do want to have the opportunity to say that—and it relates to the way people might not take some artists seriously or take this issue seriously—and I think that extends to the digital rights conversation and artists. I think it’s a conversation that isn’t being had in art communities. But it’s something that affects visual artists completely. Visual artists aren’t necessarily—well, it’s hard to group us as a community because we don’t have unions for ourselves, it’s a pretty individualistic practice, obviously—but artists don’t tend to realize that they are cultural rights defenders. And that they need to step in and occupy their digital rights space. Digital rights conversations very rarely include the topic of visual art. For example, the Santa Clara Principles is a very important document that doesn’t mention visual art at all. And that’s a both sides problem. That artists don’t recognize the importance of digital art in their practice, and digital rights groups don’t realize that they should be inviting visual artists to the table. So in my work, especially in the writing I do for arts journals, I have very specifically focused on and tried to call this out. That artists need to step into the digital rights space and realize this is a conversation that needs to be had in our own community.

York: That is a fantastic call to action to have in this interview, thank you. Now my final question- who, if anyone, is your free expression hero?

I feel somewhat embarrassed by it because it comes from a very naive place, but when I was a young kid I saw Ragtime on Broadway and Emma Goldman became my icon as a very young child. And of course I was drawn to her probably because we have the same name! Just her character in the show, and then learning about her life, became very influential to me. I just loved the idea of a strong woman spending her life and her energy advocating for people, activating people, motivating people to fight for their rights and make sure the world is a more equal place. And that has always been a sort of model in my mind and it’s never really gone away. I feel like I backed into what I’m doing now and ended up being where I want to be. Because I, of course, pursued art and I didn’t anticipate that I would be encountering this issue. I didn’t anticipate that I’d become part of the Don’t Delete Campaign, I didn’t know any of that. I didn’t set out for that. I just always had Emma Goldman in the back of my mind as this strong female figure whose life was dedicated to free speech and equality. So that’s my biggest icon. But it also is one that I had as a very young kid who didn’t know much about the world. 

York: Those are the icons that shape us! Thank you so much for this interview. 

Notaris Liesbeth van den Brink-Baggerman, die eerder over taalgebruik door notarissen publiceerde, stelt dinsdag in het Algemeen Dagblad vast dat er meer bewustwording is gekomen over gebruik van heldere taal door notarissen, maar dat het nog steeds beter kan. Ze begrijpt wel waarom die ontwikkeling langzaam gaat: “Het is een grote tijdsinvestering; het is moeilijk om teksten makkelijk te maken en juridisch waterdicht te houden. Je maakt de aktes niet alleen voor klanten, maar ook voor partijen als pensioenfondsen, banken en het Kadaster. Maar het is ook angst voor het onbekende.”
De notaris van kantoor VPVA uit Apeldoorn stelde eerder dat helder taalgebruik past in de huidige moderne tijd en de jongere generatie beter aanspreekt; de toekomstige cliënten van de notaris. Ze vindt overigens niet dat een instrument als ChatGPT het zoveel beter doet. Ze ziet in AI-teksten lastige verwijzingen naar de wet verschijnen, en waardeoordelen over de overeenkomsten die er niet in horen.

Vergelijken

In het AD komt ook dataspecialist Henk Van Ess aan het woord. Hij bevestigt dat notarissen via AI-taalmodellen met de tijd mee kunnen: “De nieuwere modellen pakken met gemak tien juridische documenten op en vergelijken ze met elkaar. Een contract opstellen kunnen ze ook al, het is alleen heel bepalend wat voor soort model je hebt en met wat voor informatie je ze traint. In theorie kun je je hele levensverhaal aan een bestaand model voorschotelen, en maakt deze vervolgens een prima testament voor je.”
Hij verwacht niet dat de notaris helemaal gaat verdwijnen door AI, maar dat de nieuwe digitale techniek werk juist kan overnemen: ”Aan de voorkant zullen veel mensen altijd een menselijk gezicht willen. Maar het is wel zo dat een groot deel van hun werkzaamheden makkelijker kan. Dit kan juist gunstig zijn voor iedereen. De notaris heeft er minder werk aan, waardoor het goedkoper wordt voor de klant.”

Risico’s

Volgens de KNB (Koninklijke Notariële Beroepsorganisatie) is het moeilijk te zeggen of deze ontwikkelingen al snel tot grote veranderingen gaan leiden: “Technologie kost natuurlijk ook geld, en je kunt moeilijk van individuele notarissen verwachten dat ze hier allemaal meteen gebruik van maken”, aldus de organisatie in de krant. “Er kleven daarnaast veel risico’s aan het gebruik van modellen als ChatGPT. Dus voordat AI een vaste plek krijgt in het notariaat, moet er eerst een gespecialiseerde en goed geteste vorm komen.”

Artikel

In 2014 schreef notaris van den Brink-Baggerman een artikel in het WPNR (Weekblad voor Privaatrecht, Notariaat en Registratie) over begrijpelijke taal in notariële akten. De vraag die zij toen stelde was: mogen wij wel taal in notariële akten gebruiken die voor de cliënt niet helder en duidelijk is? De notaris: “De cliënt zet zijn handtekening onder de akte en verklaart daarmee dat hij van de inhoud heeft kennis genomen en dat hij daarmee instemt. Hij moet dus weten wat er in de akte staat. Of het is simpelweg niet mogelijk om juridische teksten en vaktermen eenvoudiger op te schrijven, het moet immers wel juridisch waterdicht zijn.”

Het bericht Menselijk gezicht notaris krijgt hulp van AI verscheen eerst op Mr. Online.

Nee, niet mijn clickbaittitel: “A.I., losgelaten op openbare profielen, kan dan uitkomst bieden” las ik in een advertorial bij Werf&. Velen vroegen mij hoe dat kan, anoniem en AVG-compliant zoeken naar mensen die passen bij je vacature.

De kern, zo legt het bedrijf zelf uit: Steeds meer mensen zetten hun profiel op ‘openbaar’ op platformen zoals LinkedIn, omdat zij zichtbaar willen zijn voor iemand die naar hen op zoek is. Deze informatie kun je geanonimiseerd gebruiken om algoritmes op te trainen. A.I. kan vervolgens suggesties geven voor objectieve en onbevooroordeelde matches, die talentverspilling tegengaan. Dat is een mooie pitch, maar ik hóór collectief de wenkbrauwen omhoog gaan bij alle CAICOs en FGs. Want data echt anonimiseren in de zin van de AVG is niet triviaal. Vrijwel altijd bedoelt men “pseudonimiseren”, oftewel we hebben de direct herleidbare gegevens eruit gehaald en een volgnummertje teruggezet, maar wij kijken heus echt niet naar de bronlijst met volgnummer.

Hoe werkt het hier? Daarom hebben wij alle identificerende data uit de trainingsdata verwijderd. We slaan dus géén persoonsgegevens en potentieel discriminerende informatie (zoals leeftijd en gender) op. Ook bezitten we geen bedrijfsnamen om te voorkomen dat iemand door de functie bij het bedrijf op te zoeken, toch herleidbaar zou zijn. We houden alleen die data over die noodzakelijk zijn om onze op A.I.-gebaseerde matchingtechnologie zo goed mogelijk te kunnen trainen. Kennelijk is het AI systeem gericht op het extraheren van vaardigheden uit profielen, en ik zie wel hoe je persoonsgegevens daar niet bij nodig hebt. Dan zoek je naar beschrijvingen, labels, professionele lidmaatschappen en ga zo maar door. Het zoekproces is dan een stuk gerichter, omdat je dan veel meer vaardigheden (skills) hebt om mee te filteren.

Alleen: hoe krijg je vervolgens de profielen of contactgegevens van die personen te pakken? Dat gaat zo: Vergelijkbaar met de bekende zoekmachines, maar dan gericht op openbare zakelijke profielen. … Hiervoor hebben we een gerichte search engine ontwikkeld, met zo’n 7 miljoen actueel openbaar gedeelde profielen in Nederland. Uniek is dat we daarbij matchen op de waarschijnlijk aanwezige en benodigde skills. … We slaan overigens geen contactgegevens op, zelfs niet indien deze openbaar toegankelijk zijn gemaakt op het profiel. Je kunt dus alleen contact opnemen via het platform waarop het profiel oorspronkelijk openbaar is gedeeld. Dit klinkt als een zoekmachine gebaseerd op netwerksites zoals Linkedin, waar je op basis van skills in zoekt in plaats van trefwoorden. Vervolgens word je met een link naar de bronsite gebracht, waar je dan zelf contact opneemt met de persoon.

De AVG aspecten zitten daarmee enerzijds in het scrapen van die data om daar een AI model mee te trainen, en anderzijds in het doorzoekbaar maken van de data met een skills-zoekmachine.

Dat scrapen (even los van de Linkedin-voorwaarden) is AVG-technisch een verwerking, die je alleen kunt rechtbreien op grond van gerechtvaardigd belang. Ja, direct marketing staat in overweging 47 maar de vraag is of het proportioneel is en opweegt tegen de privacybelangen van de betrokkenen.

Ik zie ergens wel hoe “tot trainingsdata omwerken en daar een AI model van maken” hier in past. Zo’n algemeen zoals hier model raakt jouw privacy niet, en ‘doet’ verder niet direct iets met jouw persoonsgegevens. Zo’n label met een skill is op zich als persoonsgegeven te zien áls het aan een persoon zit, maar het label wordt hier niet op basis van persoonskenmerken gegeven.

Lastiger is het AVG verhaal voor de zoekmachine. Die verwerkt gewoon persoonsgegevens: je krijgt een profiel op basis van opgegeven skills, dat profiel is ook verbonden met zelf afgeleide skills én de link naar de bron (zoals het Linkedinprofiel) staat er bij. Dan voorzie je mensen dus van labels (“is harde werker”, “kennis van ISO42001”) en dát is gewoon waar de AVG voor bedoeld is.

Valt die zoekmachine dan onder een gerechtvaardigd belang? Dat zie ik niet meteen. Het hele idee van deze zoekmachine is mensen vinden op basis van skills, om ze vervolgens te benaderen voor werving en selectie. Vanuit de Telecomwet weten we dat zulke communicatie toestemming vereist, maar iedereen weet ook dat die zelden gezocht wordt. Zo’n zoekmachine zal dat dus aanjagen, en dat maakt de belangenafweging neigen naar “niet proportioneel”.

Daar staat natuurlijk tegenover dat op platforms zoals Linkedin je zelf kiest of je open staat voor communicatie van onbekenden (en/of je 06-nummer onder je naam opneemt), en dat men uiteindelijk via de Linkedin-faciliteiten contact opneemt. Dat kan leiden tot overlast, maar omdat de dienst hier achter een betaalmuur zit en vrij nieuw is, is dat een tikje speculatief.

Arnoud

 

Het bericht “Zo laat je de data van miljoenen openbare profielen in jouw voordeel werken” verscheen eerst op Ius Mentis.

Ola Bini, the software developer acquitted last year of cybercrime charges in a unanimous verdict in Ecuador, was back in court last week in Quito as prosecutors, using the same evidence that helped clear him, asked an appeals court to overturn the decision with bogus allegations of unauthorized access of a telecommunications system.

Armed with a grainy image of a telnet session—which the lower court already ruled was not proof of criminal activity—and testimony of an expert witness to the lower court—who never had access to the devices and systems involved in the alleged intrusion—prosecutors presented the theory that, by connecting to a router, Bini made partial unauthorized access in an attempt to break into a  system  provided by Ecuador’s national telecommunications company (CNT) to a presidency's contingency center.

If this all sounds familiar, that’s because it is. In an unfounded criminal case plagued by irregularities, delays, and due process violations, Ecuadorian prosecutors have for the last five years sought to prove Bini violated the law by allegedly accessing an information system without authorization.

Bini, who resides in Ecuador, was arrested at the Quito airport in 2019 without being told why. He first learned about the charges from a TV news report depicting him as a criminal trying to destabilize the country. He spent 70 days in jail and cannot leave Ecuador or use his bank accounts.

Bini prevailed in a trial last year before a three-judge panel. The core evidence the Prosecutor’s Office and CNT’s lawyer presented to support the accusation of unauthorized access to a computer, telematic, or telecommunications system was a printed image of a telnet session allegedly taken from Bini’s mobile phone.

The image shows the user requesting a telnet connection to an open server using their computer’s command line. The open server warns that unauthorized access is prohibited and asks for a username. No username is entered. The connection then times out and closes. Rather than demonstrating that Bini intruded into the Ecuadorean telephone network system, it shows the trail of someone who paid a visit to a publicly accessible server—and then politely obeyed the server's warnings about usage and access.

Bini’s acquittal was a major victory for him and the work of security researchers. By assessing the evidence presented, the court concluded that both the Prosecutor’s Office and CNT failed to demonstrate a crime had occurred. There was no evidence that unauthorized access had ever happened, nor anything to sustain the malicious intent that article 234 of Ecuador’s Penal Code requires to characterize the offense of unauthorized access.

The court emphasized the necessity of proper evidence to prove that an alleged computer crime occurred and found that the image of a telnet session presented in Bini’s case is not fit for this purpose. The court explained that graphical representations, which can be altered, do not constitute evidence of cybercrime since an image cannot verify whether the commands illustrated in it were actually executed. Building on technical experts' testimonies, the court said that what does not emerge, or what can't be verified from digital forensics, is not proper digital evidence.

Prosecutors appealed the verdict and are back in court using the same image that didn’t prove any crime was committed. At the March 26 hearing, prosecutors said their expert witness’s analysis of the telnet image shows there was connectivity to the router. The witness compared it to entering the yard of someone’s property to see if the gate to the property is open or closed. Entering the yard is analogous to connecting to the router, the witness said.

Actually, no. Our interpretation of the image, which was leaked to the media before Bini’s trial, is that it’s the internet equivalent of seeing an open gate, walking up to it, seeing a “NO TRESPASSING” sign, and walking away. If this image could prove anything it is that no unauthorized access happened.

Yet, no expert analysis was conducted in the systems allegedly affected. The  expert witness’s testimony was based on his analysis of a CNT report—he didn’t have access to the CNT router to verify its configuration. He didn’t digitally validate whether what was shown in the report actually happened and he was never asked to verify the existence of an IP address owned or managed by CNT.

That’s not the only problem with the appeal proceedings. Deciding the appeal is a panel of three judges, two of whom ruled to keep Bini in detention after his arrest in 2019 because there were allegedly sufficient elements to establish a suspicion against him. The detention was later considered illegal and arbitrary because of a lack of such elements. Bini filed a lawsuit against the Ecuadorian state, including the two judges, for violating his rights. Bini’s defense team has sought to remove these two judges from the appeals case, but his requests were denied.

The appeals court panel is expected to issue a final ruling in the coming days.  

After several years of litigation across the federal appellate courts, the U.S. Supreme Court in a unanimous opinion has finally crafted a test that lower courts can use to determine whether a government official engaged in “state action” such that censoring individuals on the official’s social media page—even if also used for personal purposes—would violate the First Amendment.

The case, Lindke v. Freed, came out of the Sixth Circuit and involves a city manager, while a companion case called O'Connor-Ratcliff v. Garnier came out of the Ninth Circuit and involves public school board members.

A Two-Part Test

The First Amendment prohibits the government from censoring individuals’ speech in public forums based on the viewpoints that individuals express. In the age of social media, where people in government positions use public-facing social media for both personal, campaign, and official government purposes, it can be unclear whether the interactive parts (e.g., comments section) of a social media page operated by someone who works in government amount to a government-controlled public forum subject to the First Amendment’s prohibition on viewpoint discrimination. Another way of stating the issue is whether a government official who uses a social media account for personal purposes is engaging in state action when they also use the account to speak about government business.  

As the Supreme Court states in the Lindke opinion, “Sometimes … the line between private conduct and state action is difficult to draw,” and the question is especially difficult “in a case involving a state or local official who routinely interacts with the public.”

The Supreme Court announced a fact-intensive test to determine if a government official’s speech on social media counts as state action under the First Amendment. The test includes two required elements:

• the official “possessed actual authority to speak” on the government’s behalf, and
• the official “purported to exercise that authority when he spoke on social media.”

Although the court’s opinion isn’t as generous to internet users as we had asked for in our amicus brief, it does provide guidance to individuals seeking to vindicate their free speech rights against government officials who delete their comments or block them outright.

This issue has been percolating in the courts since at least 2016. Perhaps most famously, the Knight First Amendment Institute at Columbia University and others sued then-president Donald Trump for blocking many of the plaintiffs on Twitter. In that case, the U.S. Court of Appeals for the Second Circuit affirmed a district court’s holding that President Trump’s practice of blocking critics from his Twitter account violated the First Amendment. EFF has also represented PETA in two cases against Texas A&M University.

Element One: Does the official possess actual authority to speak on the government’s behalf?

There is some ambiguity as to what specific authority the Supreme Court believes the government official must have. The opinion is unclear whether the authority is simply the general authority to speak officially on behalf of the public entity, or instead the specific authority to speak officially on social media. On the latter framing, the opinion, for example, discusses the authority “to post city updates and register citizen concerns,” and the authority “to speak for the [government]” that includes “the authority to do so on social media….” The broader authority to generally speak on behalf of the government would be easier to prove for plaintiffs and should always include any authority to speak on social media.

Element One Should Be Interpreted Broadly

We will urge the lower courts to interpret the first element broadly. As we emphasized in our amicus brief, social media is so widely used by government agencies and officials at all levels that a government official’s authority generally to speak on behalf of the public entity they work for must include the right to use social media to do so. Any other result does not reflect the reality we live in.

Moreover, plaintiffs who are being censored on social media are not typically commenting on the social media pages of low-level government employees, say, the clerk at the county tax assessor’s office, whose authority to speak publicly on behalf of their agency may be questionable. Plaintiffs are instead commenting on the social media pages of people in leadership positions, who are often agency heads or in elected positions and who surely should have the general authority to speak for the government.

“At the same time,” the Supreme Court cautions, “courts must not rely on ‘excessively broad job descriptions’ to conclude that a government employee is authorized to speak” on behalf of the government. But under what circumstances would a court conclude that a government official in a leadership position does not have such authority? We hope these circumstances are few and far between for the sake of plaintiffs seeking to vindicate their First Amendment rights.

When Does the Use of a New Communications Technology Become So “Well Settled” That It May Fairly Be Considered Part of a Government Official’s Public Duties?

If, on the other hand, the lower courts interpret the first element narrowly and require plaintiffs to provide evidence that the government official who censored them had authority to speak on behalf of the agency on social media specifically, this will be more difficult to prove.

One helpful aspect of the court’s opinion is that the government official’s authority to speak (however that’s defined) need not be written explicitly in their job description. This is in contrast to what the Sixth Circuit had, essentially, held. The authority to speak on behalf of the government, instead, may be based on “persistent,” “permanent,” and “well settled” “custom or usage.”  

We remain concerned, however, that if there is a narrower requirement that the authority must be to speak on behalf of the government via a particular communications technology—in this case, social media—then at what point does the use of a new technology become so “well settled” for government officials that it is fair to conclude that it is within their public duties?

Fortunately, the case law on which the Supreme Court relies does not require an extended period of time for a government practice to be deemed a legally sufficient “custom or usage.” It would not make sense to require an ages-old custom and usage of social media when the widespread use of social media within the general populace is only a decade and a half old. Ultimately, we will urge lower courts to avoid this problem and broadly interpret element one.

Government Officials May Be Free to Censor If They Speak About Government Business Outside Their Immediate Purview

Another problematic aspect of the Supreme Court’s opinion within element one is the additional requirement that “[t]he alleged censorship must be connected to speech on a matter within [the government official’s] bailiwick.”

The court explains:

For example, imagine that [the city manager] posted a list of local restaurants with health-code violations and deleted snarky comments made by other users. If public health is not within the portfolio of the city manager, then neither the post nor the deletions would be traceable to [his] state authority—because he had none.

But the average constituent may not make such a distinction—nor should they. They would simply see a government official talking about an issue generally within the government’s area of responsibility. Yet under this interpretation, the city manager would be within his right to delete the comments, as the constituent could not prove that the issue was within that particular government official’s purview, and they would thus fail to meet element one.

Element Two: Did the official purport to exercise government authority when speaking on social media? Plaintiffs Are Limited in How a Social Media Account’s “Appearance and Function” Inform the State Action Analysis

In our brief, we argued for a functional test, where state action would be found if a government official were using their social media account in furtherance of their public duties, even if they also used that account for personal purposes. This was essentially the standard that the Ninth Circuit adopted, which included looking at, in the words of the Supreme Court, “whether the account’s appearance and content look official.” The Supreme Court’s two-element test is more cumbersome for plaintiffs. But the upside is that the court agrees that a social media account’s “appearance and function” is relevant, even if only with respect to element two.

Reality of Government Officials Using Both Personal and Official Accounts in Furtherance of Their Public Duties Is Ignored

Another problematic aspect of the Supreme Court’s discussion of element two is that a government official’s social media page would amount to state action if the page is the “only” place where content related to government business is located. The court provides an example: “a mayor would engage in state action if he hosted a city council meeting online by streaming it only on his personal Facebook page” and it wasn’t also available on the city’s official website. The court further discusses a new city ordinance that “is not available elsewhere,” except on the official’s personal social media page. By contrast, if “the mayor merely repeats or shares otherwise available information … it is far less likely that he is purporting to exercise the power of his office.”

This limitation is divorced from reality and will hamstring plaintiffs seeking to vindicate their First Amendment rights. As we showed extensively in our brief (see Section I.B.), government officials regularly use both official office accounts and “personal” accounts for the same official purposes, by posting the same content and soliciting constituent feedback—and constituents often do not understand the difference.

Constituent confusion is particularly salient when government officials continue to use “personal” campaign accounts after they enter office. The court’s conclusion that a government official “might post job-related information for any number of personal reasons, from a desire to raise public awareness to promoting his prospects for reelection” is thus highly problematic. The court is correct that government officials have their own First Amendment right to speak as private citizens online. However, their constituents should not be subject to censorship when a campaign account functions the same as a clearly official government account.

An Upside: Supreme Court Denounces the Blocking of Users Even on Mixed-Use Social Media Accounts

One very good aspect of the Supreme Court’s opinion is that if the censorship amounted to the blocking of a plaintiff from engaging with the government official’s social media page as a whole, then the plaintiff must merely show that the government official “had engaged in state action with respect to any post on which [the plaintiff] wished to comment.”  

The court further explains:

The bluntness of Facebook’s blocking tool highlights the cost of a “mixed use” social-media account: If page-wide blocking is the only option, a public of­ficial might be unable to prevent someone from commenting on his personal posts without risking liability for also pre­venting comments on his official posts. A public official who fails to keep personal posts in a clearly designated per­sonal account therefore exposes himself to greater potential liability.

We are pleased with this language and hope it discourages government officials from engaging in the most egregious of censorship practices.

The Supreme Court also makes the point that if the censorship was the deletion of a plaintiff’s individual comments under a government official’s posts, then those posts must each be analyzed under the court’s new test to determine whether a particular post was official action and whether the interactive spaces that accompany it are government forums. As the court states, “it is crucial for the plaintiff to show that the official is purporting to exercise state authority in specific posts.” This is in contrast to the Sixth Circuit, which held, “When analyzing social-media activity, we look to a page or account as a whole, not each individual post.”

The Supreme Court’s new test for state action unfortunately puts a thumb on the scale in favor of government officials who wish to censor constituents who engage with them on social media. However, the test does chart a path forward on this issue and should be workable if lower courts apply the test with an eye toward maximizing constituents’ First Amendment rights online.

Het OM Noord-Holland behandelt in Nederland alle zaken waarbij de luchtvaartveiligheid in het geding is gekomen. Dat kan van alles zijn: van vermoedelijk beschonken piloten tot burgers die drones op laten stijgen op locaties waar dat niet mag.

Omdat met de groeiende populariteit van drones het aantal deelnemers aan de luchtvaart sterk toeneemt, vond men het tijd voor een Expertisecentrum Luchtvaart. Formeel bestaat het centrum al sinds 1 januari 2024, maar op 28 maart vond tijdens een symposium in Madurodam de officiële lancering plaats.

Cultuur

Het OM geeft aan met het nieuwe centrum te willen werken aan een “cultuur waarin mensen niet worden gestraft voor gedrag dat past bij hun opleiding en ervaring, maar waarin opzettelijke overtredingen en grove nalatigheid niet worden getolereerd.” Dat wordt Just Culture genoemd.

“Het idee achter Just Culture is dat mensen zich vrijer voelen om voorvallen zelf te melden, zodat daarvan kan worden geleerd”, zo schrijft het OM in zijn persbericht. Beslissingen en gerechtelijke uitspraken aangaande luchtvaartveiligheid worden daarom door het Expertisecentrum ook online gepubliceerd.

Het bericht Groeiende aantallen drones leiden tot Expertisecentrum Luchtvaart verscheen eerst op Mr. Online.

Momenteel kunnen verdachten in strafzaken, als zij dat willen, afzien van rechtsbijstand door een advocaat. Niet altijd hebben ze goed door welke consequenties die keuze allemaal voor hen zou kunnen hebben. Het nieuwe wetsvoorstel regelt dat het onmogelijk wordt om van rechtsbijstand af te zien zonder daarbij eerst door een advocaat te zijn ingelicht over de gevolgen van dat besluit.

De Nederlandse Orde van Advocaten (NOvA) pleit al langer voor versterkte rechtsbijstand in het de voorfase van strafprocessen. In een brief aan minister Weerwind van rechtsbescherming beoordeelt men het wetsvoorstel dat nu op tafel ligt dan ook positief: “De NOvA zet zich hier al jaren voor in en juicht deze plannen toe. De NOvA onderschrijft het belang de toegankelijkheid van rechtsbijstand in de voorfase van strafzaken te versterken op de wijze zoals in het wetsvoorstel is gedaan.”

Kanttekeningen

Tegelijkertijd plaatst de NOvA een tweetal kanttekeningen bij het huidige wetsvoorstel. Enerzijds wijst men op de taakverzwaring voor advocaten die de nieuwe wet met zich mee zou brengen. “Het is in de uitvoering van belang dat steeds genoeg advocaten beschikbaar zijn om tijdig de benodigde bijstand te kunnen leveren.”

Ten tweede vraagt de NOvA aan de minister om, naast kosteloze rechtsbijstand voor minderjarigen en kwetsbare meerderjarigen, ook kosteloze rechtsbijstand voor meerderjarige, niet-kwetsbare verdachten in specifieke gevallen bij wet te regelen. “Op die manier blijven verdachten die onvoldoende draagkrachtig zijn niet verstoken van rechtsbijstand.”

Het bericht NOvA enthousiast over wetsvoorstel versterking rechtsbijstand verscheen eerst op Mr. Online.