Olografisch testament

...
Mag ik u dan verzoeken, mij het stuk te willen overhandigen?'  Na deze vraag stond de heer Heidenrijk op, deed zijn vrouw eveneens opstaan, deed haar een stap voorwaarts gaan en sprak: 'Dit is mijn testament.'

Ook van zijn kant verhief notaris van Dalen zich en hij zei kalm en waardig, terwijl een lichte trilling in zijn stem toch verried, hoezeer hij getroffen was: 'Mijnheer, ik ben te oud om nog op zo'n manier voor de gek te worden gehouden.'

'Notaris het spijt mij ten zeerste, dat ik die indruk bij u heb opgewekt. Ik verzoek u, zich terstond van de ernst mijner bedoelingen te willen overtuigen.' Met deze woorden nam mijnheer Heidenrijk een gedeelte van zijn vrouw's costuum weg en op de flank, die daardoor zichtbaar werd, was duidelijk de aanhef van het testament te lezen: De zeventiende augustus negentienhonderd vijf en dertig heb ik, johannes Heidenrijk... Het was getatoeëerd met een fraaie hand en zonder dat het zacht glanzende van de huid er ook maar enigszins door geleden had.
'De notaris wankelde terug in zijn stoel en zocht op beide armen daarvan steun voor zoveel verwarring en zoveel verzet. Een tijdlang kromde hij zich onder zijn eigen gedachten. Wel tien, twintig dingen wilde hij tegelijk aanvoeren tegen wat hier nu van hem verlangd werd en al deze dingen kwamen met zo'n vaart aanstormen, dat zij een prop vormden in zijn geest, die hem onmachtig maakte, ook maar één woord uit te brengen. En hoe langer die onmacht duurde, hoe duidelijker de onafwendbaarheid van dit geval als een donkere schaduw de achtergrond van zijn geest innam. En diezelfde onafwendbaarheid sprak uit blik en houding van de vrouw, die voor hem stond. Pas langzamerhand kwamen zijn gedachten weer op gang en er kwam ook een zekere orde in, want ze gingen allemaal draaien om één middelpunt en dat middelpunt was de volgende waarheid: Geen enkel wetsvoorschrift in Nederland eist, dat een akte op papier moet worden geschreven. '